به بهانه تاج‌گذاری چارلز سوم به عنوان پادشاه جدید بریتانیا، نگاه اجمالی به هویت نظام سلطنتی در این کشور، می‌تواند حقایق جالبی را روشن کند.
ششمِ ماه می در سال جاری میلادی، تاریخی است که در آن قرار است یکی از مراسمات سنتی در دربار پادشاهی بریتانیا، تحت عنوان تاج گذاری برگزار شود. پادشاهی بریتانیا که یک امر موروثی به حساب می‌آید، مقامی تشریفاتی است که البته اختیارات و وظایف خاص و محدودی برای آن تعریف شده است.[1]
محدوده و جغرافیای نفوذ استعمار پیر انگلیس، صرفاً خارج از مرزهای سرزمینی این کشور را در بر نمی‌گیرد، بلکه با یک نگاه دقیق، می‌توان مردم خود این کشور را نیز در زمره استعمارزدگانِ اصلی این جریان خبیث برشمرد؛ این مسئله زمانی روشن می‌شود که نگاه مردم بریتانیا و کشورهای مشترک‌المنافعی که پادشاه، رئیسِ آن‌ها محسوب می‌شود را به سلطنت و ماهیت آن مورد بررسی قرار داد.
بر اساس آماری که در این زمینه وجود دارد، می‌توان گفت که رویارویی و مقابله صریح توده‌های اجتماعی و مردمی با نهاد سلطنت، سبقه طولانی در تاریخ دارد؛ به طوری که حتی این مساله، جامعه انگلیس را به جنگ داخلی نیز کشانده است؛ حتی در مقطعی کوتاه، مبارزه جمهوری‌خواهان به نتیجه رسیده و در یک بازه زمانی حدوداً ده ساله، جمهوریت در این کشور حاکم شد، اما پس از مدتی سرکوب شد.[2]
در طول تاریخ، رسانه به تناسب رشد مقطعی که داشته است، توانسته به جهانیان القاء کند که سلطنت در بریتانیا، نه تنها بر اساس دیکتاتوری و نارضایتی مردم نیست، بلکه یکی از محبوب‌ترین مدل‌های حاکمیتی به حساب می‌آید. این رسانه است که ذهینت جوامع مختلف را نسبت به یک مساله‌ی ذاتاً منفی و مخرب، منحرف کرده و اقبالِ به آن را جایگزین اعتراض می‌کند.[3]
معجزه کار رسانه‌ای، زمانی بهتر خودش را نشان می‌دهد که با تمام نارضایتی‌های داخلی و نیز جنایت‌هایی که نهاد سلطنت در اقصی نقاط جهان انجام داده است، آنچه سخت به نظر می‌آید، تبیین این جنایت‌ها و استبدادی است که ماهیت پادشاهی بریتانیا را شکل می‌دهد.
نمایش یک جشن بزرگ و القاء مصنوعیِ استقبال عمومی در جامعه بریتانیا، ماموریتی است که هر سال رسانه‌های بزرگ دنیا آن را بر عهده گرفته و در این زمینه از هر دروغی برای پیشبرد این هدف فروگذاری نمی‌کنند؛ این رسانه‌ها تطهیر و تعریف از مقامی را بر عهده دارند که حتی تاجی که بر سر می‌گذارد را تکه‌های غارت شده از کشورهای مستعمره‌اش تشکیل می‌دهد[4]، چه برسد به هزینه‌های سرسام‌آوری که در این مراسم، مستقیماً از جیب مردم انگلیس پرداخت می‌شود، که فقط یک نمونه آن کالسکه‌ی طلاکاری شده‌ای است که شاه و ملکه سوار بر آن به سوی محل برگزاری مراسم حرکت خواهند کرد.[5]
پی‌نوشت:
1. مشرق، mshrgh.ir/965645
2. خبرگزاری مهر، mehrnews.com/xYwSs
3. فارس، http://fna.ir/1r813s
4. مشرق، mshrgh.ir/1417726
5. بی بی سی، https://t.me/bbcpersian/170384