تقویت مبانی دینی در خانه و جامعه، نقش بسزایی در فرزندآوری خانواده‌ها دارد.
فرزندآوری و تقویت مبانی دینی | سال‌هاست اندیشه‌ای چون «فرزند کمتر، رفاه بیشتر» به عنوان یک فرهنگ و باور همگانی در جامعه اسلامی-ایرانی رواج پیدا کرده است؛ فرهنگی که به سبب غفلت و سهل‌انگاری برخی مسئولان، امروزه به یک چالش و بحران جمعیتی در کشور تبدیل شده است. در کنار این اندیشه، معضلاتی مانند افزایش آمار طلاق، بالا رفتن سن ازدواج، رواج سبک زندگی غربی، ترویج انواع ازدواج‌های فمنیستی، تأخیر در فرزندآوری، بالا رفتن توقعات و تغییر ساختار قدرت در خانواده نیز بر این چالش جمعیتی افزوده و آن را به یکی از مسائل مهم کشور در کنار مسائل اقتصادی تبدیل کرده است.
حال باید همه مسئولان، اندیشمندان، عالمان، صاحب‌نظران، دلسوزان و جامعه نخبگانی احساس تکلیف کرده، با ایجاد گفتمان‌های تبیین و اصلاح ساختارهای فرهنگی و اقتصادی و قرار دادن طرح‌های تشویقی و خدمات رفاهی، جامعه ایرانی را به سوی فرزندآوری تشویق کنند و موانع را از پیش پای آنان بردارند.
در این یادداشت به تبیین یکی از راهبردها و راهکارهای مهم فرزندآوری می‌پردازیم.
تقویت مبانی دینی و معنوی فرزندآوری
تقویت مبانی دینی و معنوی خانواده و جامعه نقش بسزایی در فرزندآوری دارد. خانواده و جامعه‌ای که مبانی دینی و معنوی‌اش قوی باشد، نه‌تنها از حوادث تلخ روزگار نمی‌هراسد، بلکه می‌کوشد تا ارزش‌های الهی و دینی را ارج نهاده، آن‌ها را در محیط خانه و جامعه نهادینه کند. اگر مبانی دینی خانواده به درستی تقویت شود و زوجین آگاهی پیدا کنند که فرزندآوری و فرزندپروری چه آثار اجتماعی، اخلاقی، خانوادگی، روان‌شناختی و معنوی برای آن‌ها در پی دارد، نه‌تنها از آن نمی‌هراسند، بلکه با شوق به سمت آن می‌روند.
باید این اندیشه دینی را که هدف اسلام از تشکیل خانواده، فرزندآوری و تکثیر نسل صالح و ایمانی است، در بین خانوده‌ها تقویت کرد؛ چراکه اسلام به دنبال آن است تا از طریق فرزندان ایمانی و نسلی صالح، خانواده و اجتماعی کمال‌محور و سعادتمند بسازد.
با نگاهی اجمالی به آیات و روایات، به این نتیجه خواهیم رسید که فرزندآوری نه‌تنها مانع رشد و پیشرفت والدین نیست، بلکه مایه سعادت، رشد و کمال آن‌هاست. این اندیشه دینی باید برای خانوده‌ها به خوبی تبیین شود که فرزند، نور چشم، نعمت الهی، هدیه الهی، میوه دل، یار خوشبختی، یاری‌کننده، مایه ثواب و پاداش اخروی، رحمت و غفران الهی، باعث خیر و برکت، و قوت قلب و شگفتی می‌باشد. در نقطه مقابل، نبود و دوری از آنان نیز موجب غم و اندوه، ناامیدی، افسردگی و اضطراب شدید شمرده شده است.[1]
پی‌نوشت:
[1]. برای نمونه: کلینی، الكافى، ج۶، ص۵۰؛ طبرسی، مكارم الأخلاق، ج۱، ص۴۸۰؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج۱۰۴، ص۹۸.