در یک استاندارد دوگانه مدعیان حقوق بشر که سالیان سال است، ایران را به سبب دفاع خود از حقوق بشر مورد سرزنش قرار می‌دهند، اگر بدترین جنایت‌ها در کشور دیگری رخ دهد، هیچ‌گونه واکنشی ندارند.
رشد فناوری و توسعه ابزارهای ارتباطاتی در دنیای امروز، سبب شده است تا قدرت‌های سلطه‌گر، به جنگ روانی در جهت استهلاک ذهنی ملت‌ها و تخریب وجهه بین‌المللی کشورها روی بیاورند.
آنان با استفاده از پروپاگاندای رسانه‌ای، همراه با هزینه‌های هنگفت، تلاش می‌نمایند تا بر گرایش‌های مذهبی، سیاسی و فرهنگی تأثیر گذارند.
به طور مثال طی چند ماه اخیر و پس از وقوع جنگ ترکیبی علیه کشورمان، عملیات روانی گسترده‌ای با عناوین حقوق بشری، در سطح جهانی انجام گرفت.
رسانه‌های معاند در اقدامی هماهنگ، نحوۀ مجازات اغتشاشگران طبق «موازین قانونی و شرعی» را، اقدامات ضد حقوق بشری توصیف نمودند؛ اغتشاشگرانی که طی یک جریان چندماهه، با استفاده سلاح‌های سردوگرم به اقدامات مخرب و ضد امنیت ملی مبادرت ورزیده و تعداد زیادی از نیروی امنیت کشور را به شهادت رسانده و در پی تکرار این اقدامات در سالگرد آن بودند.
نکته قابل توجه آن است که سینه‌چاکان عرصه حقوق بشر صرفاً ایران را محفل و محل جولان سیرک نمایشی دفاع از حقوق بشر می‌دانند و اگر بدترین جنایت‌ها در کشورهای دیگر جهان رخ دهد، هیچ‌گونه واکنشی ندارند.
به طور مثال در کشور فرانسه و با شروع اعتراضات مردمی شدیدترین نقض حقوق بشر در قبال مردم انجام می‌شود؛[1] اما از این رسانه‌های مدعی حقوق بشر بخاری بلند نمی‌شود.
این‌گونه مواجهه‌های جهت‌دار و متناقض حاکی از آن است که همانند شاکله نظامِ سودمحور سرمایه‌دار غربی، حقوق بشر برای مدافعان پوشالی آن، نه مفهومی ارزشمند و متعالی، بلکه صرفاً اهرم فشار تبلیغاتی و روانی است.
پی‌نوشت:
[1]. ایسنا، B2n.ir/p54376.