از نگاه اسلام، بهترین و مؤثرترین راه میان‌بر برای رسیدن به شهرت و محبوبیت در میان افراد جامعه، آن است که هر کسی در راه کسب رضای الهی و عمل به فرامین دین، تلاش کند.
یکی از ناهنجاری‌های دهه‌های اخیر در تمام جوامع بشری، تکاپو برای رسیدن به محبوبیت و کسب شهرت در میان توده مردم است. چندان مهم نیست که ریشه و اساس رسیدن به شهرت و محبوبیت، عقده‌های حقارت و یا تلاش برای دیده شدن است، اما هرچه می‌گذرد و تکنولوژی رو به پیشرفت می‌گذارد، زمینه‌های ارتباطی میان مردم نقاط مختلف دنیا بیشتر شده و هر کسی از طریق رسانه‌های جمعی و شبکه‌های اجتماعی، خود و یا دستاوردهای مثبت و منفی خود را به دیگران عرضه می‌کند.
شاه‌فرد و شاخص چنین جریانی را در هر جامعه، در اصطلاح «سلبریتی‌گرایی» و یا قدم به سوی مشهور شدن می‌گویند. یکی از آثار و پیامدهای افسار گسیختگی در این مقوله، تاثیرپذیری بی‌چون و چرای مردم ناآگاه از خواسته‌های نادرست افراد مشهور می‌باشد.
اسلام عزیز قرن‌هاست که معیار و میزان به شهرت رسیدن و همچنین شیوه‌های آن را برای تمام مردم بیان کرده است. متاسفانه انسان‌ها در هیاهوی زندگی مادی، دچار غفلت و سردرگمی شده و مسیر راستین و حقیقی را نمی‌یابند.
نگاه ژرف و دقیق به منابع اسلامی گویای آن است که خداوند با کسب شهرت توسط انسان‌ها به‌ویژه مسلمانان مخالفتی ندارد؛ ولی اسلام به مسلمان اجازه نداده تا از هر شیوه‌ای به این هدف برسد.
در نگاه اسلام، نقطه آغازین برای کسب شهرت و ایجاد محبوبیت در قلب دیگر انسان‌ها، تلاش برای دیده شدن توسط خدا می‌باشد؛ خداوند وعده داده که هر کسی به هر میزانی که در مسیر رضایت الهی و عمل به دستورات او گام بردارد، شهرت و محبوبیت وی را در قلب و جان افراد هم‌نوعش افزون می‌سازد.
خاتم الانبیاء صلی‌الله‌علیه‌وآله به‌عنوان اشرف مخلوقات و برترین بنده الهی، به چنان مقامی رسیده که خداوند، بلند ساختن آوازه نام و یاد ایشان را در تمام دنیا وعده داده است و فرموده: «وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَك»؛[1] «و یاد و نام تو را بلند ساختیم». ائمه علیهم‌السلام در توضیح این آیه فرمودند: «چنان یاد و نام پیامبر معظم اسلام رفیع و بلند شده که همراه با نام و یاد خدا بر زبان‌ها جاری می‌شود».[2]
همچنین خداوند در قرآن به صراحت فرمود اگر مؤمنان راستین از ایمان خویش پاسداری کرده و به فرامین شریعت اسلامی عمل کنند، پاداش خداوند به آنها، ایجاد محبوبیت و نام‌آوری در میان افراد جامعه خواهد بود؛ «إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا»؛[3] «كسانى كه ايمان آورده و آن را با عمل صالح پيوند داده‌اند، خداوند بخشنده، دوستى آنان را در دل‌ها ايجاد خواهد نمود».
مسیر و شیوه‌ای که خداوند برای محبوبیت و ایجاد شهرت عرضه کرده، نمونه‌ای واضح از یک تیر و دو نشان است؛ زیرا یک مسلمان غیر از آنکه رضای الهی را کسب کرده، شهرت و محبوبیت میان مردم را نیز به دست می‌آورد. بااین‌حال برخی برای نشان دادن خود به دیگران، روش‌هایی را انتخاب می‌کنند که در نظرگاه اسلام ناپسند است.
پوشیدن لباس شهرت و پوششی که در جامعه و محل زندگی، زیبنده نیست و استفاده از آن مرسوم نمی‌باشد، یکی از شیوه‌های نادرستی است که در روایات از آن نهی شده است؛ بیشترین تاکید بر دوری از چنین رفتاری، جلوگیری از ریاکاری، جلوه‌گری و شکستن قلب دیگران می‌باشد.[4]
پی نوشت:
[1]. انشراح: 4.
[2]. بحرانی، سیدهاشم، البرهان، موسسه بعثت، ج5، ص: 689.
[3]. مریم: 96.
[4]. لباس شهرت، نشریه رهنمون، شماره 21.