دشمنان جمهوری اسلامی تلاش می‌کنند ریشه تمام مشکلات ایران را در عملکرد جامعه روحانیت و رهبران حکومت معرفی کنند، در حالی‌که دشمنی خود را پنهان کرده‌اند. سران کفر و الحاد آنگاه به آرامش می‌رسند که تمام انسان‌ها برده آنها شده و نامی از اسلام در دنیا نباشد.
خداوند انسان‌ها را به‌گونه‌ای آفریده که قدرت انتخاب و آزادی عمل داشته باشند. این آزادی عمل بیشتر در جنبه‌های فردی زندگی خود را نشان می‌دهد، اما قرآن کریم به صراحت می‌فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ»؛[1] « خداوند سرنوشت هيچ قوم و ملّتى را تغيير نمی‌دهد مگر آنكه آنان آنچه را در خودشان است تغيير دهند». بدین معنا که اراده انسان دارای جنبه‌های اجتماعی و جمعی نیز می‌باشد و چنین نیست که جوامع بشری بدون اراده و خارج از اختیار بشر تشکیل شده باشد.
بر اساس همین اراده جمعی و اجتماعی است که انسان‌ها به تشکیل جوامع مدنی اقدام می‌کنند. طبیعی است که برای ماندگاری جامعه مدنی به قانونی نیاز است که همگان خود را پیرو آن بدانند. هرج و مرج شدید و فروپاشی جوامع مدنی در صورتی محقق می‌شود که به قانون احترام گذاشته نشود و یا اصلا قانون وجود نداشته باشد.
در دنیای معاصر، عالمان دینی به نام اسلام، حکومتی را در کشور ایران تاسیس کردند که به مذاق دشمنان اسلام خوش نیامده است. دشمنی با حکومت ایران دو جنبه و دلیل مهم دارد؛ دشمنی با اسلام سابقه دیرینه دارد و دنیای کفر و الحاد همواره در آرزوی نابودی اسلام به سر برده است. طبیعی است که ظهور یک کشور بزرگ با شعار گسترش اسلام، نقشه‌های شوم شیاطین را دچار خلل کرده و آنها را به زحمت می‌اندازد.
دلیل دیگر دشمنی با حکومت اسلامی در ایران، فرهنگ و باور بسیار مهمی است که از روز نخست، شعار رهبران جمهوری اسلامی در ایران بود. شعار استقلال، حفظ کرامت انسانی و دوری از هر گونه بردگی، گمشده مردم ایران در طول سال‌ها حکومت سلاطین به ظاهر مسلمان بود. مسلمانانی که پیشرفت خود را در بند پیروی از دنیای غرب و شرق جست‌وجو می‌کردند، ولی تنها دستاور آنها، سراب پیشرفت و واقعیت عقب‌افتادگی بود.
سران کفر و استکبار که بردگی همه انسان‌ها را دنبال می‌کنند، با مانعی مهم به نام حکومت اسلامی در کشور ایران روبه‌رو شدند. از این‌رو هجمه‌های تبلیغاتی بر ضد این حکومت را آغاز کردند. مهمترین برنامه و هدف آنها، تخریب چهره عالمان دینی و مقصر جلوه دادن آنها در نابسامانی‌های ایران می‌باشد.
البته این هدف شوم نیز ناکام خواهد ماند، اما هیچ‌گاه عالمان دینی و رهبران جمهوری اسلامی خود را معصوم و خالی از خطا و اشتباه ندانستند و هر کسی به سهم خود، در کمبود نقش دارد، اما بزرگ‌نمایی در این زمینه، بی‌انصافی است. دشمنان تمام تلاش خود را به کار بسته‌اند که دشمنی خود را با مردم ایران پنهان کرده و ریشه مشکلات را در اسلامی بودن حکومت ایران نشان دهند، در حالی‌که در دیگر کشورهای دنیا که حکومت غیر اسلامی و غیر دینی در جریان است، مشکلات و کمبودها رنگ و بوی دیگری دارد.
بنابراین نقدهای سازنده در هر زمینه‌ای همیشه می‌تواند راهگشا باشد، اما نقدها و پیشنهاداتی که استقلال و عزت مردم ایران را هدف گرفته باشد، پیامدی جز ارتجاع و پس رفت ندارد.
پی‌نوشت:
[1]. رعد، 11.