بعضیا برای اینکه هر کاری که دلشون می‌خواد بکنن، ترجیح میدن اصل اسلامو زیر سؤال ببرن. برای این کار هم سعی می‌کنن با حرفای به ظاهر قشنگ، برای خودشون یار جمع کنن.
توئیت زده که اگر عقل داری و فهمیدی که زندگی پس از مرگ و جهنم و بهشت و امام زمان، همشون دروغن، دیگه چه چیز مهمی در دین اسلام وجود داره که باعث جلب توجهت بشه و بخوای از اون تبعیت کنی؟
خب ظاهر حرفش قشنگه؛ چون سعی کرده خودش رو به عنوان عضوی از عقلا معرفی کنه که همه چیو با شاقول عقل پیش میبرن. هر کسیم که مسلمونه قاعدتاً بی‌عقله؛ چون این آقا با عقل ناقصش فهمیده که بهشتو جهنمو امام زمان دروغند، پس دیگه دلیلی برای مسلمون بودن وجود نداره.
به این آقا و کسایی که مث اون فک می‌کنن، باید عرض کنم:
اولاً: عقلای زیادی از ادیان گوناگون که هزارتا مث شما جلوشون لُنگ میندازن، به دنیای پس‌از مرگ ایمان داشتنو خودشون رو برای مواجهه با اون آماده کرده بودن.
ثانیاً: برای اثبات دنیای پس از مرگ و وجود امام غایب، دلایل زیادی وجود داره، به شرطی که طرف چشماش رو نبسته باشه و دنبال حقیقت بگرده و همه چیو به بازی و تمسخر نگیره.
ثالثاً: بر فرض که کسی با دلایل عقلی و علمی و هزاران تجربه نزدیک به مرگی که پرده از عالم پس از مرگ برداشتن، قانع نشه (که البته چنین فرضی خیلی بعیده)، بازم نمیتونه ادعا کنه که من یقین دارم دنیای بعد از مرگ و امام غایب هر دوشون دروغن؛ چون لااقل باید احتمال وجود اونها رو بپذیره. وقتی هم احتمال وجود اونها رو بپذیره، دیگه به این راحتیا نمیتونه شونه از زیر بار مسئولیت خالی کنه.
داستان امام صادق علیه‌السلام با ابن ابی العوجای منکر خدا معروفه که امام بعد از زیر بار حق نرفتنش، یه جمله فرمودنو برای همیشه دهنش رو بستن. مضمون حرف امام این بود که: اگر آخر کار همونی باشه که تو میگی و واقعاً آخرتی در کار نباشه (که البته این‌طور نیست)، ما چیزی از دست ندادیم؛ ولی اگر آخر کار اونی باشه که ما می‌گیم (که حق هم همینه)، اون موقع تو باید تا ابد تو هلاکت بمونی و ما تا ابد تو خوشی باشیم.[1]
پی‌نوشت:
[1] کافی، اسلامیه، ج1، ص78.