لذتی که پشیمانی به بار می آورد

به گزارش رهروان ولايت در وبلاگ گروه اينترنتی رهپویان قرآن  آمده استتو اتاقم داشتم راه می رفتم و فکر می کردم، من از این زندگی خسته شدم ، دیگه دارم به آخر راه می رسم ، آخه چرا این روزگار با من سر جنگ داره ؟ مگه من چه ظلمی کردم که با من اینطوری می کنه مگه من حق ندارم از این دنیا لذت ببرم ؛ یعنی خدا ماها رو آورده تا همش سختی بکشیم، اصلا این همه میگن دین اسلام دین خوبی و خوشی و آرامشه پس کو؟ چرا به ما رو خوش نشون نمیده؟
یعنی تو این دین جایی برای لذت بردن از زندگی نیست؟ همش باید امتحان بشی و تو سختی ها دست و پا بزنی؟ وای که مخ ام  داره می ترکه به خاطر این همه کلافگی، بابا یکی بیاد به من کمک کنه تا دیونه نشدم.

تمام مدت داشتم به قالی کف اتاق نگاه می کردم و فکر می کردم . احساس کردم سرم سنگین شده سرمو بلند کردم که چشمم خورد به قرآن تو کتابخونه ، برای رهایی از این همه فکر تصمیم گرفتم ببینم واقعا خدا تو قرآنش حرفی برای من درمونده داره یا نه؟ باید ببینم اصلاً ما حق دایم لذت ببریم از این زندگی یا نه همین جوری که هست درسته !!!

قرآن کریم، اصل التذاذ را یک امر فطری دانسته و نظر منفی بر آن ندارد بلکه ترجیح لذت‌های آنی و نامشروع را محکوم می‌کند که در تزاحم با حکمی واجب باشد و یا لذت‌هایی را محکوم می‌کند که نامشروع می‌باشد.

از جمله می‌فرماید: « قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللَّهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّیِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ: بگو ای پیامبر (ص) چه کسی زینت‌های خدا را که برای بندگان خود آفریده حرام کرده و از صرف رزق حلال و پاکیزه منع کرده است؟» (اعراف، آیه 32)

و در ادامه آیه آمده است: « قُلْ هِیَ لِلَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا خَالِصَةً یَوْمَ الْقِیَامَة: کسانی که ایمان داشته باشند این لذت‌ها و زینت‌ها و نعمت‌های طیب و پاکیزه را به صورت کامل و خالص و بدون اینکه پیچیده به آلام و سختی‌ها باشد در آخرت خواهند داشت.» (اعراف، آیه 32)

با توجه به این نکته که لذت‌ها متزاحم هستند و همزمان نمی‌توان همه لذت‌ها را کسب کرد، پس می‌بایست لذت راجح را انتخاب نمود، اگر این کار انجام نگیرد کار بی‌ارزش بلکه ضدارزشی انجام یافته است.پس باید این را پذیرفت که لذت‌های راجح را مقدم بداریم و لذت‌های مرجوح را فدای لذت‌های راجح کنیم.

قرآن کریم می‌فرماید: « بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا * وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ وَأَبْقَىٰ: شما به حسب طبعتان طالب لذت‌های مادی و دنیوی هستید در صورتی که لذت آخرت بر لذت دنیا رحجان دارد» (اعلی : 16و17)
این آیه، اشاره به این دارد که در مقام ترجیح یکی از دو لذت بر دیگری، دو معیار وجود دارد:
(یکی دوام و عدم دوام و دیگری کیفیت لذت و ضعف و شدت آن)

انسان همواره لذت آنی و زود دست یافتنی را انتخاب می‌کند علت دین‌گریزی مردم نیز همین است. چون وعده خدا نسیه است ولی لذت‌های دنیا نقد است پس انسان بالطبع لذت‌های آنی را انتخاب می‌کند اما به حکم خرد، یعنی در مقام انتخاب ، باید لذت‌های شدیدتر و پایدارتر و غیر همراه با رنج را انتخاب کند.

امام علی (علیه السلام) می فرمایند: «خیر و خوبی در لذتی که پشیمانی به بار می آورد و یا در شهوتی که پیامدش درد و ناراحتی است یافت نمی شود» ( غرر الحکم: ص 358)

ظاهراً واژه خیر در این گونه آیات اشاره به این است که لذت‌های اخروی شدت بیشتری دارد و توأم با آلام نیست پس هر دو ملاک را، قرآن مورد توجه قرار داده است: هم ضعف و شدت را و هم دوام و عدم دوام را.

امام باقر (علیه السلام) فرموده است؛ اوقات زندگی را به چهار بخش تقسیم کنید:
* بخش اول را برای ارتباط با خدا و راز و نیاز با او اختصاص دهید.
** بخش دوم را به تناسب توانایی تان صرف کار و تلاش کنید.
***در بخش سوم به روابط اجتماعی بپردازید و با دیگران دوستی و همکاری داشته باشید.
**** و بخش چهارم را ویژه تفریح قرار دهید و از سرگرمی های پسندیده و غیر حرام لذّت ببرید.
و سپس افزوده اند، با این بخش آخر یعنی پرداختن به تفریح و خوشی های درست برای انجام فعالیت ها و وظایف سه بخش دیگر آماده و توانمند می شوید (تحف العقول 253)

حالا که این مطلب ها رو فهمیدم آروم ترم، یعنی تکلیف ام تاحدودی با خودم معلومه، دیگه می دونم خدا نه تنها دنبال سختی و رنج برای ما نیست بلکه تمام عالم را بسیج کرده تا من در آرامش به سرببرم و این نا آرامی ها همش به خاطر اعمال خودمون پیش میاد و ما تنها عکس العمل اعمال خودمون رو دریافت می کنیم یعنی لذت بردن از دنیا زمانی میسر  میشه که من بدون خود خواهی به دنبال لذت برای همه عالمیان باشم و اخرتم را به دنیا نفروشم