دولت پهلوی و شخص محمدرضاشاه برای هویتزدایی دینی و بیغیرتی جوانان از هیچ اقدامی دریغ نکرد. رواج فساد و فحشا، ولنگاری و بزهکاری از جمله ابزاری بود که برای این سیاست بهکار گرفت؛ به طوری که برابر برخی آمار غیررسمی، از هر 700 نفر ایرانی، یک نفر به فاحشهگری مشغول بود.
رژیم پهلوی با هدف بیهویت کردن جوانان و شکسته شدن قبح اقدامات خلاف شرع، رواج فساد و فحشا را در دستور کار خود قرار داد و در همین راستا زمینه ورود جوانان به اماکن فحشا، قمارخانهها، کابارهها را فراهم کرد.
این سیاست فسادزا، پایگاههای انسانسازی مانند مساجد، کتابخانهها، ورزشگاهها... را کمرنگ و مراکز فساد و فحشا را در جاهای مختلف کشور پررنگ و فعال کرد. گزارشها نشان میدهد تنها در تهران پایتخت کشور، مشروب فروشیها و کارخانههای شرابسازی و مراکز قمار و فحشاء فراوانی وجود داشت.[1] قمارخانههای مجهز و شبانه روزی که وابسته به دولت بود و پولهای هنگفت به دست آمده از نفت، در آنها صرف میشد.[2]
محلههای بدنام به طور چشمگیری افزایش یافته و به پایگاهی بزرگ برای جنایت، فساد، قتل و اعتیاد تبدیل شدند. نه تنها محلهها، بلکه در حاشیه خیابانها و حتی زندانها نیز فساد و فحشا بیداد میکرد. تعداد زنان فاحشه به قدری زیاد شدند که برخی آمارهای غیر رسمی از وجود 50 هزار فاحشه در ایران خبر دادهاند -که با توجه به جمعیت حدود 35 میلیونی ایران، در آن سالها، میتوان گفت از هر 700 نفر ایرانی، یک نفر به فاحشهگری مشغول بود.[3]
پینوشت:
[1]. ر ک. پشت پرده تخت طاووس و ظهور و سقوط سلطنت پهلوی؛ به نقل از شبکه اطلاعرسانی دانا، گوشههایی از خیانتهای شاه به مردم ایران، https://b2n.ir/s38077.
[2]. مدنی، تاریخ سیاسی معاصر ایران، ص138.
[3]. محمد شفیعی فر، گسترش فساد در جامعه در دوران پهلوی، https://b2n.ir/t33302.