گریه عزاداران حسینی نه به خاطر آن است از بهشتی بودن امام حسین علیه‌السلام بی‌خبرند؛ بلکه به دلیل مصیبت و ظلمی است که بر ایشان وارد شده، افزون بر آنکه بر اساس روایات، گریه بر سیدالشهداء علیه‌السلام باعث آمرزش گناهان و جلب رضایت پروردگار می‌شود.
هرساله با آغاز موسم عزاداری برای سیدالشهداء علیه‌السلام امواج شبهات و پرسش‌های آکنده از مغالطه و بدون پشتوانه منطقی از سوی دشمنان خدا سرازیر شده و به امید متزلزل ساختن باور جوانان تلاش می‌کنند، اما خدا اراده کرده که دینش بر همگان غالب باشد.
پرسشگر می‌گوید اگر امام حسین علیه‌السلام پس از شهادت به بهشت منتقل شده، پس چرا شیعیان در رثای او زحمت می‌کشند و دسته‌های عزا و گریه به راه می‌اندازند؟
بی‌گمان شیعیان به احادیث متواتری که از شیعه و غیر شیعه در وصف امام حسن و امام حسین علیهماالسلام نقل شده، باور دارند که خاتم الانبیاء صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ»؛[1] «حسن و حسین دو سرور جوانان اهل بهشت هستند». تمام این احادیث پیش از شهادت امام حسین علیه‌السلام برای مسلمانان بیان شده بود و کسی در آن شک نداشت.
اما امت مسلمان با ادعاهای واهی و بی‌اساس، سفارش‌های متعدد پیامبرشان نسبت به اهل بیتش را فراموش کردند و پس از وفات ایشان با حمایت از بانیان سقیفه، هر آنچه که در توان داشتند برای آزار و اذیت آل‌الله به کار بستند. این انحراف‌ها و اذیت‌ها به سیدالشهداء علیه‌السلام نیز برخورد کرد و پس از تحمل مصائب بسیار زیاد، باعث شهادت ایشان در کربلا شد.
بر همین اساس، گریه بر مصیبت و ظلم، امری عقلانی است که هیچ کسی در آن تفاوت دیدگاه ندارد و روح پاک و سلیم آن را می‌پذیرد. اما اگر همین گریه برای ظلم‌هایی باشد که بر دوستان و اولیای الهی وارد شده، بی‌شک فواید بسیاری خواهد داشت که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
1. گریه و زاری در غم اهل‌بیت علیهم‌السلام جلوه‌ای از مهر و محبت به آنان می‌باشد که خداوند همه مسلمانان را به آن امر کرده است.[2]
2. گریه یکی از نمونه‌های بارز در راستای تعظیم و تجلیل از شعائر و نمادهای الهی است.
3. گریه افزون بر آنکه سبب تسکین و آرام شدن دردی است که مؤمن هنگام بیان و یا شنیدن مصیبت‌های اهل بیت علیهم‌السلام به ویژه امام حسین علیه‌السلام به آن مبتلا می‌شود، آمرزش و مغفرت الهی را نیز به دنبال دارد و احادیث متعددی بر این مطلب گواهی داده‌اند.[3]
4. گریه و برپایی جلساتی که سبب اشک ریختن بر مصیبت اهل بیت علیهم‌السلام است، در واقع بیانگر مبارزه و جهاد با ظالمان، اعلام نکوهش و انزجار از جنایتشان و دوری از رفتار و باورهای آنان تا روز قیامت می‌باشد. در واقع چنین مراسم‌هایی یکی از شیوه‌های نهی از منکر محسوب می‌شود و بی‌شک تهدیدی است برای ظالمان معاصر که روش ظالمان دیروز را پی‌گرفتند. مبارزه با فتنه‌انگیزی ظالمان در طول تاریخ تا امروز، بهترین گواه بر تأثیر برپایی چنین اشک‌ها و عزاداری‌هایی می‌باشد.
پی نوشت:
[1]. فیروزآبادی، سیدمرتضی، فضائل الخمسة من الصحاح الستة، الاسلامیة، ج3، ص 212.
[2]. شوری/23.
[3]. حر عاملی، حسن، وسائل الشيعة، آل‌البیت علیهم‌السلام، ج14، ص 500.