آثار دعا

دعا، سلاح مومن است

 ارزش دعا

 امام علی علیه السلام فرمودند:

دعا صباح دعایی که حضرت امیرالمومنین(ع) بعد از نماز صبح می‌خوانده و به گفته علمای شیعه بلندترین مضامین حِکمی، عرفانی و کلامی را در قالب الفاظ و عبارات ادبی بیان کرده است. به علت اهمیت مضامین این دعا، عالمان و اندیشمندان متعددی آثاری در شرح این دعا نگاشته‌اند.

دعای روز دوشنبه روز دوشنبه متبرک به نام امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) است و زیارت مخصوص آنها در کنار اعمال و دعای روز دوشنبه خوانده می شود.

دعا و تلاش مکمل یکدیگر برای جلب رحمت خداوند هستند و نتیجه گیری مطلوب در سایه همراهی این دو با هم اتفاق می افتد.

کسی که ادعای اصلاح جامعه را دارد، باید عالم باشد و اگر تردید دارد باید از صاحبان دانش بپرسد.

مقصود از دل‏ شکسته‏ سقوط فعالیت روحى نیست که خود باعث خموشى و رکود روان انسانى می‌باشد، بلکه مقصود از شکستگى همان انفجار روحی و معنوی است که با داشتن حالت تسلیم در پیشگاه خداوندى به والاترین مقام روحانى نائل می‌گردد.

در عالم اسباب و مسببات هر چیزی مسیر طبیعی خود را طی می کند پس اگر دیدی جایی دعا مستجاب نشد، اولاً: باید دید که این دعا شرایط استجابت را داشت؟، ثانیاً: بر فرض دارا بودن شرایط، مصلحت دیگری بود که این دعا به اجابت نرسد و شاید این دعا جلوی مفسده ای را گرفته باشد که ما نمی دانیم؛ لذا در این گونه موارد باید تسلیم قضا و رضای الاهی بود.

قرآن کریم مردم را به دو گروه تقسیم مى‏ کند، گروهى از مردم مى‏ گویند خداوندا! در دنیا به ما (نیکى) عطا فرما، ولى در آخرت بهره‏اى ندارند. و گروهى مى‏گویند پروردگارا به ما در دنیا (نیکى) عطا کن و در آخرت (نیکى) مرحمت فرما و ما را از عذاب آتش نگاهدار.

دعا اگر با هدفی الاهی و به دور از ریا و خودنمایی انجام شود، حتی اگر به صورت گروهی و در معرض دید دیگران هم باشد، انسان را به کمالات معنوی می رساند، امّا آن چه از آموزه های اسلامی برداشت می شود، برتری پنهان نگه داشتن اعمال مستحبی است که بیشتر دعاها نیز از آن جمله به شمار می آیند.

دعایی که در روایات و آیات، فراوان به آن سفارش شده، دعا و درخواست در بارۀ حاجات و حوایج معنوی است؛ مانند درخواست توفیق برای اطاعت اوامر الاهی و ترک محرمات، و دعا برای جامعۀ اسلامی و مؤمنان و ...

دعا کننده باید معرفت و شناخت کامل قلبى نسبت به خدا داشته باشد؛ تنها امیدش به خدا باشد و بر غیر او تکیه نداشته باشد؛ حالت اخلاص و اضطرار در او باشد؛ زبان و قلبش با هم هماهنگ باشند؛ اتیان واجبات و ترک محرمات نموده و طلب استغفار از گناهان خود کند؛ اصرار بر دعا کند.