سگ اگرچه به لحاظ جسمی نجسه؛ ولی خصوصیات اخلاقی خوبی داره که باعث می‌شه برخی از افراد خودشون رو به اون تشبیه کنن.
طرف توئیت زده که چرا شیعه از یک طرف سگ رو نجس می‌دونه و از طرف دیگه خودش رو سگ اهل‌بیت علیهم‌السلام به حساب میاره؟
جوری حرف می‌زنه که انگار هنوز ابتدائیات تشبیه و استعاره رو که در شعر و نثر به‌وفور ازش استفاده می‌شه، بلد نیست. من وقتی می‌گم فلانی شیره، خب واضحه منظورم این نیست که مثل شیرِ جنگل یال و چنگال داره و درنده‌اس و به سر دیگران می‌پره و از حیوانات وحشی به شمار میاد. همه میدونن که وقتی به کسی میگن شیره؛ یعنی مثل شیر شجاع و قویه و کسی حریفش نمی‌شه.
کسی که میگه مثلاً من سگ امام حسینم، کار ندارم که آیا اهل‌بیت این تشبیه رو می‌پسندن یا نه؛ ولی معلومه که منظورش شباهت جسمی با سگ نیست تا کسی بگه تو که سگ رو نجس می‌دونی، چرا خودت رو به سگ تشبیه کردی؟ واضحه منظور طرف اینه همونطور که سگ نسبت به صاحبش وفاداره و در برابر اون خاضع و متواضعه، اونم نسبت به امام حسین همین حالتو اظهار می‌کنه که من امام رو صاحب خودم می‌دونم و هرچی بگه در برابرش تسلیمم و براش تواضع می‌کنم.
این موضوع منافاتی هم با نجس دونستن سگ نداره؛ چون کسی که بدنِ سگ رو نجس می‌دونه، معناش این نیست که بعضی از حالت‌ها و اخلاقیات خوب سگ در برابر صاحبش رو قبول نداره؛ دقیقاً مثل شیر که مردم ضمن وحشی و کثیف دونستنش و تمایل به دوری ازش، اونو حیوانی شجاع و قوی میدونن و آدمای شجاع رو بهش تشبیه می‌کنن.