جامعه‌ای که سراسر صلح و آرامش باشد یک امر مطلوب برای انسان است و روزی خواهد رسید که به آن دست پیدا خواهد کرد.
بشر در طول زندگی خود حکومت‌ها و نوع زندگی‌های مختلفی را به خود دیده و بیشتر این حکومت‌ها با این ادعا شروع به خدمت کرده‌اند که صلح و آرامش را به ارمغان بیاورند، ولی همچنان شاهد هستیم که هیچ‌کدام از آن‌ها نتوانسته‌اند به طور کامل به اهداف خود برسند و حتی در برخی موارد شاید نتیجه عکس هم داده و فاصله طبقاتی و ظلم بر اقشار ضعیف جامعه بیشتر شده است، با این حال انسان در درون خود همچنان امیدوار است که حکومت و جامعه‌ای تشکیل بشود که صلح و آرامش در آن موج بزند.
امید انسان برای حکومتی که صلح جهانی را به ارمغان بیاورد از کمال طلبی او سرچشمه گرفته و می‌خواهد به کمال مطلوب و نهایی خود برسد؛ مانند دانه گندم کاشته شده در خاک که از همان لحظه اول سبز شدن رو به کمال و مطلوب نهایی خود؛ یعنی تبدیل‌شدن به یک خوشه کامل حرکت می‌کند. علامه طباطبائی در این زمینه می‌نویسد: «هر جامعه از جامعه‌های بزرگ و کوچک انسانی، آرزویی جز این ندارند که در حال آرامش و صفا و ارتفاع موانع زندگی کرده و بهرۀ انسانی را از زندگی خود بردارند، اما جامعۀ بشری تاکنون نتوانسته به این آرزوی خود جامۀ عمل بپوشاند، از طرف دیگر نیز دستگاه آفرینش از رویۀ خود دست‌بردار نبوده و هم از دست‌ساخته‌های خود عاجز و زبون نخواهد شد. عالم بشریت یک روز ایده آلی در پیش دارد که سر تا پا سعادت و کامیابی بوده و در وی همۀ خواسته‌های فطری انسانی که در نهاد این نوع رسم شده، برآورده خواهد شد».[1]
قرآن کریم نیز از این خواسته انسانی آگاه بوده و نوید می‌دهد که روزی خواهد رسید که در آن مستضعفان حکومت کرده و وارثان حقیقی زمین خواهند بود: «نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ»؛[2] «خواستيم بر كسانى كه در آن سرزمين فرودست شده بودند منّت نهيم و آنان را پيشوايان [مردم] گردانيم و ايشان را وارث [زمين] كنيم».
درنتیجه؛ جهان می تواند شاهد روزی باشد که به دست منجی عالم بشریت صلح در سرتاسر عالم موج زده و انسان‌ها به نتیجه کمال مطلوب برسند.
پی‌نوشت:
[1]. علامه طباطبائی، ظهور شیعه، دفتر نشر فقیه، ص63.
[2]. قصص، 5.