برهان حدوث

برخی با استناد به آیه 29 سوره «الرحمن» سخن از تغییر در ذات خداوند به میان آورده‌اند، در حالی که آیه مذکور ناظر به افاضات پیوسته خداوند به مخلوقات است و ارتباطی با تغییر در ذات او ندارد.

هیچ‌گاه پیامبران الهی از روی توهم و عدم علم و آگاهی، سخنی نگفته‌اند و آنچه مطرح کرده‌اند، عین واقعیت و حقیقت بوده است.
 

هرچند مصیبت‌ها که آثار ناخوشایندی برای انسان به جای می‌گذارند، به اذن خداوند است، اما مصیبت‌ها به طور کلی بر دو قسم‌اند: در برخی مصیبت‌ها، انسان نقش و اختیاری ندارد؛ مانند مرگ و بیماری‌های همه‌گیر. اما در بخش دیگر مصیبت‌ها، با اینکه منشا اساسی، خداوند است، اما اختیار انسان‌ها در وقوع چنین مصیبتی دخالت دارد؛ در این صورت است که خداوند راضی نیست انسان از روی عمد، متحمل چنین مصائبی شود بلکه از انسان خواسته تا برای زدودن این مصیبت‌ها تلاش كند.

عالم متغییر و دگرگون می‌شود، و هر چیزی که تغییر پیدا کند، قطعا حادث بوده و به وجود آمده است و  در نتیجه به وجود آورنده‌ای خارج از خود مجموعه دارد.

یکی از براهینی که توسط متکلمین بر اثبات خداوند متعال ارائه شده برهان «حدوث» است.

مساله وجود خداوند، همیشه برای عده ای به عنوان یک سوال مطرح بوده است. چون خداوند با همه موجودات تفاوت دارد و با حواس ظاهری قابل درک نیست، لذا همیشه این سوال مطرح بوده که آیا خداوند وجود دارد یا ندارد؟
پاسخ های متعددی به این سوال داده شده که در اینجا به چند نمونه اشاره می کنیم.

- ابن ابی العوجاء و ابوشاکر دیصانی از ملحدان زمان امام صادق بودند که نتوانستند در برابر استدلال امام (علیه السلام) پاسخی ارائه دهند.