بزرگان اهل سنت هم اهل تقیه بودند

علما از قرآن، جواز تقیه را استنباط کرده‌اند؛ به این صورت که انسان سخنی بگوید یا کاری انجام دهد که مخالف با حق باشد، ولی به خاطر این که می‌خواهد خود را از ضرری که دشمنان به او یا ناموس او یا مال او می‌رسانند حفظ کند. 

امام صادق فرمود: بر تو باد به تقواى خدا و ورع و کوشش و راستى گفتار و اداء امانت و حسن خلق و نیکى با همسایه. و مردم را با غیر زبان به مذهب خود دعوت کنید (یعنى رفتار شما شیعیان باید طورى باشد که مخالفینتان بگرویدن مذهب شما مایل شوند) و زینت ما باشید.

رفتار امام درست است، زیرا وظیفه آدمی در آن شرایط دروغ گفتن است نه راست گفتن و اگر راست بگوییم کار اشتباهی انجام داده‌ایم.

تقیه موارد محدود و خاصی دارد شاگردان واقعی امام، تقیه را از غیر تقیه باز می شناختند و با روایات واقعی ائمه اهل بیت آشنا بودند، حتی لحن گفتار امام در مورد تقیه با لحن گفتارش در غیر مورد تقیه كاملاً تشخیص می دادند.

پیامبر سه سال از دعوت خود را در مكه با تقیه گذراند لذا اگر در تقیه نكوهشی هست مربوط به فردی است كه آزادیها را از امامان شیعه سلب می كردند، نه بر آنها كه سعی در حفظ آرامش و وحدت مسلمین داشتند.

اگر کار به جایی رسید که اصل دین در معرض نابودی قرار گرفت یا پای گناهانی، مثل ریختن خون مؤمن و یا مبارزه با اولیای خدا در میان آمد، تقیه در این موارد حرام است، سخن حضرت در این حدیث ناظر به این موارد است که تقیه روا نیست.

اگر امام تقیه نمی کرد به دیگر وظایف خود نمیتوانست بپردازد. او به صورت آرام و بدون درگیری، و احیاناً مماشمات لفظی با گروه مخالف، حقایق را بیان می کرد و از این طریق افراد آماده را آگاه می ساخت.

- تقیه از اصول عقلانی است که همه انسان‌ها بر اساس عقل خود آن را پذیرفته و در زندگی اجرا می‌کنند. مذاهب اسلامی نیز تقیه را جایز می‌دانند، ولی سلفیه برای ضربه زدن به شیعه، شیعیان را متهم به تقیه می‌کند، در حالی‌که خودشان نیز به تقیه باور دارند.

تقیه اصلی عقلانی است که همه انسان‌ها به آن اعتقاد دارند، ولی سلفیه، شیعه را متهم به تقیه می‌کند تا از این طریق با شیعه دشمنی کند.