به انبوه جمعيت نگاه كردم. هيچ محرمي برايم نمانده بود. همسرم، آن جلوتر كنار قبر بچه هايم بود، سه پسرم به شهادت رسيده بودند...
مادر شهيدان: داوود، رسول و عليرضا خالقي پور
به انبوه جمعيت نگاه كردم. هيچ محرمي برايم نمانده بود. همسرم، آن جلوتر كنار قبر بچه هايم بود، سه پسرم به شهادت رسيده بودند. تنها برادرم، به خاطر اينكه مرا مشوق جبهه رفتن بچه هايم ميدانست، از سر شهادت فرزند اولم با من قهر بود...
نه!! هيچ محرمي نمانده بود. چگونه از ميان اين خيل جمعيت بگذرم و بر سر خاك شهيدانم بروم؟ به ياد حضرت زينب (س) افتادم، عصر عاشورا كه ديگر محرمي نداشت. آه زينب مظلوم، چه كشيده اي؟
يكبار ديگر چشم انداختم، عموي پيرم را ديدم... نه، هيچكس به بي كسي زينب كبري (س) نبود... از عمويم خواستم دستانش را دو سويم بگيرد. دو دست لرزان و داغديده بدرقه ام كرد. لحظاتي بعد بر سر مزار بچه هايم بودم. رسولم را كه در كفن پيچيده بودند، هفت هشت كيلو بيشتر وزن نداشت. بعد از 45 روز زير آفتاب داغ شلمچه چه بايد باقي مي ماند؟ داخل قبر رفتم، اول تيمم كردم، بعد او را روي دستهايم گذاشتند تا در خاك بگذارمش، خودم اين طور مي خواستم. يك لحظه رو به سوي آسمان كردم. خدايا تو شاهدي آنچه را كه ياري ام كردي تا شايسته پرورش دهم به پيشگاهت هديه كردم، خود ثابت قدمم بدار. بعد رسولم را نگريستم كه در كفن روي دستهايم بود. گفتم: رسول جان از خدا بخواه خنده را هرگز از لبانم نگيرد، مبادا دشمن از ديدن چهره غمگينم شاد شود...
خبر شهادت پسر اولم را كه دادند؛ مادران شهدا ميدانند كه چه حالي شدم. 34 سال بيشتر نداشتم، همسرم كنارم نبود.
دوست با ايماني داشتم كه اتفاقاً در منزلمان ميهمان بود. با اطمينان گفت: <مگر چه شده؟ شكر خدا را كن و استوار باش>. با صداي او دلم قوت گرفت. سريع وضو گرفتم، سجاده را پهن كردم و دو ركعت نماز شكر خواندم. هيچ وقت حال و هواي آن نماز از يادم نمي رود. اگر دو ركعت نماز، در سراسر عمرم قبول افتاده باشد، همان دو ركعت بوده است.
آخرين ديدار مادر با رسول و عليرضا داخل آمبولانسي بود كه به سوي بهشت زهرا مي رفت.
پدر با نگراني گفت: <مطمئني كه ناراحت نمي شوي؟ و مادر پس از خواندن سوره <والعصر>، ذكر<لاحول ولا قوة الا بالله> را چند بار تكرار كرد و پاسخ داد: آماده ام، صورتشان را باز كن.>
چهره بچه ها در اثر گرماي منطقه، مانند چرمي تيره، خوابيده بر استخوان شده بود. مادر بين دو شهيد نشست، خم شد، گاه صورتش را به صورت عليرضايش مي ساييد و گاه سر رسولش را مي بوييد.
مادر بار ديگر لبخند ميزند، با آرامش. اما طنين لبخندش الهام بخش كلام استوار امام بود كه: <ما تا آخرين نفر، آخرين منزل و آخرين قطره خون ايستاده ايم...>
منبع: ماهنامه نامه جامعه، شماره پانزدهم.