سلام خداقوت.
بنده یه خانومی توی مغازه دیدم که شال از سرش افتاده بود عده ایی از آقایون هم بودن من واقعا خیلی ناراحت شدم وظیفه من بود که امر به معروف و نهی از منکر کنم ولی شرایط نبود آیا من تو گناه اون سهمیم؟ خیلی عذاب وجدان دارم.
مسئله بعدی اینه که من نگاهمو نسبت به نامحرم نمیتونم کنترل کنم درحالی که خودم خیلی مقید به حجاب و... هستم. لطفا در این مورد کمکم کنید.
دختر هستم شانزده ساله
----------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register
سلام خدمت شما کاربر گرامی
و تشکر از حسن انتخاب شما نسبت به مجموعه
از اینکه دغدغه دینی و پایبندی به شرعیات دارید بخصوص در این دوره زمونه بسیار ستودنی است. از اینکه نسبت به یه ماجرا که زمانش گذشته و با این حال نسبت به انجام وظیفه و تکلیفی که باید انجام می دادید حساسید و الان دارید خودتون رو ارزیابی می کنید، نشانه ثبات عقیده و زنده بودن روح و روان و غیرت دینی شماست. چنین روحیه رو سعی کنید حفظ کنید. کماکان نسبت به منکرات منزجر باشید و به واجبات و محرمات خودتون در همه حیطه های فردی و اجتماعی مقید باشید. این دو نکته رمز سعادت و خوشبختی و حیات واقعی شماست (سوره انفال / ایه 24) .
اما بریم سراغ سوالتون
منظورتون از اینکه شرایط جور نبود! دقیقا چیه؟ مثلا یکی از شرایط اینه که احتمال تاثیر بدید، اگر این شرط وجود نداشته که لازم نیست عذاب وجدان بگیرید.
یکی از شرایط اینه که مفسده و ضرری در پی نداشته باشه (مثل ضرر مالی ، آبرویی و سلامتی): که در این صورت هم ، نهی از منکر واجب نیست و لازم نیست عذاب وجدان بگیرید.
منتهی گاهی وقتی میگیم شرایط مهیا نبود، منظورمون اینه که خجالت می کشیدیم که تذکر بدیم.
این ویژگی مجوز ترک نهی از منکر نیست. و به این نکته دقت کنید که گاهی توهم یک پدیده از خود پدیده بزرگتر خواهد بود، اینکه برای خودمون تصور کنیم که وای اگر من تذکر بدم چی میشه و چها میشه، اینها صرفا توهم هستش. اگر با زبون خوش و به صلاح شخص مقابل نهی از منکر بشه، لزومی نداره واهمه داشته باشیم.
مثلا در این فضایی که با نامحرها توصیف کردید به راحتی می تونستید در ابتدا اون خانم رو به سمت خودتون به بهانه کاری باهاشون دارید نزد خودتون می اوردید. مثلا : «ببخشید، عرضی داشتم خدمتتون، لطف می کنید تشریف بیارید؟»
بعد به سادگی می تونستید ازش سوالات بدیهی کنید که شخص رو به طور غیر مستقیم به بدحجابیش واقف کنید (بخصوص اگر سنش از شما بیشتر باشه). مثلا ازش می پرسیدید که «به نظر شما حجاب برای من یا هر خانم دیگه چیز خوبیه یا چیز بدیه؟»
اگر شخص منصف باشه طبعا خواهد گفت "چیز خوبیه". بعد ازش میپرسید که این "خوبی" در بین این همه نامحرم که ممکنه با نگاههای بد به من نگاه کنن، می تونه به حد ضرورت برسه (فارغ از حکم شرعی که حجاب به طور مطلق واجب هست چه نگاه بدی در کار باشد یا نباشد) ؟
اگر شخص در جواب گفت: خب می تونن نگاه نکنن
شما در جواب میگیید که : خب اگر حجاب رعایت بشه که دیگه مجالی نیست که نگاه بد کنن و غذایی برای چشمهای بد نامحرمانان مهیا بشه! هم پوشیدن بودن ما خانمها یه وظیفه است و هم نگاه نکردن نامحرما
نکته : ممکنه مخاطب شما با همون کلام اول متوجه بشه و خودش رو جمع و جور کنه که دیگه لازم نیست بحث رو ادامه بدید.
برای اطلاعات بیشتر و نحوه ورود و خروج نهی از منکری مثل حجاب می تونید به این لینک مراجعه کنید
http://btid.org/node/215871
اما در مورد اینکه نمی تونید نگاه تون رو در مقابل نامحرم کنترل کنید متوجه نشدم. صرف نگاه کردن به نامحرم بدون لذت، در صورتی که پوشش متعارف خودش رو حفظ کرده باشه اشکال و ایرادی نداره. ممکنه منظورتون از این عدم کنترل ناشی از شدت عفّت و حُجبی باشه به نحوی که حتی تنفر دارید که حتی به طور عادی نزدیک نامحرم بشید. این خصیصه هر چند بسیار نیکوست اما در این حد واجب نیست.
در مقابل نامحرم جسور باشید، مقتدر باشید، با وقار باشید اما در عین حال عفیف باشید. او هم مثل من و شما یک آدم معمولیه با هزار عیب و ایراد و نقطه ضعف. در تکلم به حد ضرورت بسنده کنید. و حالت طبیعی خودتون رو حفظ کنید.
بیشترین عاملی که باعث میشه خودتون رو در مقابل نامحرم گم کنید، ناشی از هیولا سازی و توهمات هستش.
اگر باز هم سوالی در این زمینه داشتید بفرمایید
موفق باشید