آیا از کارم استعفا بدهم؟

به نام خدا

خداوند مى تواند دنیا و آخرتت را از قم به مشهد منتقل کند
از «مقام معظم رهبرى» نقل شده است که ایشان درباره رمز موفقیت خود می گویند:
بنده اگر در زندگى خود در هر زمینه اى توفیقاتى داشته ام، وقتى محاسبه مى کنم به نظرم مى رسد که این توفیقات باید از یک کارنیکى که من نسبت به یکى از والدینم انجام داده ام باشد.
سپس خاطره اى را نقل مى کنند که به نظر ایشان مى تواند رمز موفقیتشان حساب شود، و ما به اختصار آن را نقل مى کنیم:
پدرم در سنین پیرى - بیست و چند سال قبل از فوت - به بیمارى آب چشم که موجب نابینائى مى شود مبتلا شد بنده در آن موقع در قم مشغول تحصیل و تدریس بودم، از قم مکررا به مشهد مى آمدم و ایشان را به دکتر مى بردم ، و دوباره باز مى گشتم تا اینکه در سال 1343 هجرى شمسى به ناچار براى معالجه، ایشان را به تهران آوردم؛ اطباء در ابتدأ ما را مأیوس ‍ کردند، گرچه بعد از دو سه سال یک چشم ایشان معالجه شد و تا آخر عمر هم می دید، اما آن زمان مطلقا نمى توانست با چشمهایش جائى را ببیند و باید دستشات را مى گرفتیم.
و این براى من یک غصه شده بود، زیرا اگر به قم مى آمدم، ایشان مجبور بود در گوشه اى از خانه بنشیند و قادر به مطالعه و معاشرت و هیچ کارى نبود، و انس و الفتى هم که با من داشت با دیگر برادران نداشت،
با من به دکتر مى رفت ولى همراه شدن با دیگران و رفتن به دکتر برایش آسان نبود، وقتى بنده نزد ایشان بودم برایشان کتاب مى خواندم و با هم بحث علمى مى کردیم و از این رو با من مأنوس بود، به هر حال احساس کردم اگر ایشان را در مشهد مقدس تنها رها کنم و به قم برگردم، ایشان به یک موجود معطل و از کار افتاد تبدیل مى شود که براى خود ایشان بسیار سخت بود، براى من نیز خیلى ناگوار بود از طرفى دورى از قم نیز براى من غیر قابل تحمل بود، زیرا که من با قم انس داشتم و تصمیم گرفته بودم که تا آخر عمر در قم بمانم.
 بر سر دو راهى گیر کرده بودم، این مسأله در ایامى بود که ما براى معالجه پدرم در تهران بودیم، روزهاى سختى را در حال تردید گذارندم.
عصر تابستانى بود که سراغ یکى بزرگان و دوستانم در چهار راه حسن آباد تهران رفتم او اهل معنا و آدم با معرفتى بود، جریان ایشان تعریف کردم، در ضمن گفتم: من دنیا و آخرت خودم را در قم مى بینم، اگر اهل دنیا باشم دنیاى من در قم است و اگر اهل آخرت هم باشم آخرت من در قم است، خلاصه من باید از دنیا و آخرت خودم بگذرم که با پدرم به مشهد بروم و در آنجا بمانم!
آن بزرگوار تأمل مختصرى کرد و فرمود: شما براى خدا از قم دست بکش و به مشهد برو، خداوند متعال مى تواند دنیا و آخرت تو را از قم به مشهد منتقل کند.
من در سخنان ایشان تأملى کردم: عجب حرفى است! انسان مى تواند با خداوند معامله کند، با خودم گفتم براى خاطر خدا، پدرم را به مشهد مى برم و همانجا مى مانم، خداوند هم اگر اراده فرمود، مى تواند دنیا و آخرت مرا از شهر قم به مشهد مقدس بیاورد، تصمیم خود را گرفتم، دلم باز شد و ناگهان از این رو به آن رو شدم؛ یعنى کاملا راحت شدم و با حالت بشاش و آسودگى خاطر به منزل آمدم.
والدین من که چند روزى بود که مرا ناراحت می دیدند، از بشاش بودن من تعجب کردند به آنها گفتم: من تصمیم گرفتم با شما به مشهد بیایم و آنجا بمانم، آنها اول باورشان نمى شد که من از قم دست بکشم.
با آنها به مشهد قدس رفتم و آنجا ماندم و خداوند متعال بعد از آن، توفیقات زیادى به ما داد و به هر حال به دنبال کار و وظیفه خود رفتم.
اگر بنده در زندگى خود توفیقى داشتم اعتقادم این است که ناشى از همان بر و نیکى است به پدر و مادرم انجام داده ام.

aviny.com به نقل از مجله فیض

http://aabeed.persianblog.ir

سلام گلدسته جان نمیدونم چه سری تو نوشته ات هست که با خوندنش منقلب شد عزیزم امیدوارم خدا به مادران ما و کل بیماران شفا عنایت کنه الهی آمین

سلام . منم نظرم اینه موضوع استعفا رو با خواهراتون در میون بذارین بالاخره اون ها هم باید حق فرزندی رو ادا کنن .. . کار پیدا کردن سخنه ... شاید بتونین به به توافقی برسین که تا یه ساعاتی از روز که مادرتون بیشتر نیاز به کمک داره گاها خواهراتون بیان و به مادرذشون خدمت بکنن...

ولی اگه شدنی نیست و نیاز مالی به کارتون ندارین .. باید همین کار رو بکنید و استعفا بدین

سلام خواهر گلم 

منم دارم به مادرم خدمت میکنم و شرایطمون  کاملا شبیه به هم هستش با این تفاوت که تو سرکاری میری و من خیر ( یعنی با این شرایط اصلا نمیشه سر کار رفت وقتی که مجبور باشی هفته ای چندبار مادرتو به مراکز درمانی ببری و تازه توی خونه باید باشی که اون تنهانباشه . اوایل منم سر این موضوع خیلی اذیت میشدم اصلا منت سر کسی نیست و گله ای ندارم   به عنوان فرزند وظیفه دارم به مادرم خدمت کنم و با دل و جون این کار رو میکنم و افتخار میکنم که من لیاقت خدمت به مادرم رو دارم از بین همه فرزندانش . ولی واقعا بعضی وقتها این وضع آدمو به شدت خسته و عصبی میکنه ، ازینکه مجبوری مدام توی خونه باشی ، از بیکاری ، گردش و مسافرت  و خیلی جاها نرفتن چون مادرم نمیتونه . اما حالا که گذشته و بیماری مادرم بدتر میشه هرروز کاری که براش میکنم و صدمه ای که میبینم برام بیرنگ تر میشه و  فقط تنها چیزی که از خدا میخوام توی دنیا شفای همه بیمارها و مادرمه .

درمورد خواهر برادرهاتون : توی مطب یا بیمارستان سالخوردگانی رو میدیدم که با بچه های متاهلشون می اومدن . باور کن اینقدر حرس و جوش میخوردن بابت شوهرشون که الان سرکار میاد و غذا نیست بابت بچه که باید بره مدرسه و کسی نیست نهارشو بده بابت کارهای خونه که همه مونده بابت فامیل شوهر که اومدن مهمونی و میزبان توی خونه نیست و .. یا پسرهایی که خودشون بچشون مریضه یا از سرکار به سختی مرخصی گرفتن و کارفرما مدام بهشون زنگ میزنه بابت کارهای خونه خودش و همسر و بچه هاش و ... خب اینها اگر واقعا دوست داشته باشن هم نمیتونن و تازه به دلیل بار مسئولیتی که به دوششونه متحمل فشارهای عصبی زیادی میشن واین باعث میشه به بیمار پرخاش کنن   خب این که بدتره   ؛  این موقعست که من شکر میکنم به خاطر اینکه مجرد موندم   و میگم خدا هیچ کاری رو بی حکمت نمیکنه .

اگر مادر شما بیماریشون حاد نیست و کسی رو داره توی خونه که تنها نباشه من توصیه میکنم هیچ وقت از کارت استعفانده 

چون این فرایند باعث فرسایش روحی میشه و اگر تو ارتباط با محیط بیرون نداشته باشی و  جایی به علاقت نرسیده باشی مدام سر دوراهی قرار میگیری . باور کن سرکار رفتن و یکنواخت شدن باعث میشه بهتر به مادرت برسی .

انشالله مادرتون هر چه سریعتر خوب بشن 

این وظیفه همه بچه ها است که به پدر و مادر خدمت کنند، و اینکه خواهر و برادرهای شما از زیر بار مسئولیت شانه خالی میکنند اصلا پذیرفتنی نیست.

اونها نباید انتظار داشته باشند که شما فقط به این خاطر که اونها متاهل هستند و شما مجرد، زندگی و فرصتهاتون رو قربانی کنید.

بالاخره دیر یا زود شما هم متاهل میشید، پس بهتره از همین الان با خواهر و برادرهاتون خیلی جدی در مورد این مسائل صحبت کنید و وظایف رو تقسیم کنید تا اولا همه فشارها روی یک نفر نباشه و دوما همه در ثواب خدمت به پدر و مادر سهیم باشند