راهكارهای بایسته تبلیغی

واعظان و مبلغان با توجه به این ایده، رفتاری مناسب و اخلاق و برخوردی خداپسندانه دارند، یعنی؛
1. شفقت و دلسوزی خود را شامل همه می‌كنند. در این صورت به افراد گناه كار، عصیانگر و فاسد نیز از روی ترحم و خیرخواهی نگاه می‌كنند و حتی در مورد خود نیز، دلسوز و شفیق هستند.
«ابراهیم اطروش می‌گوید: در كنار رود دجله همراه معروف كرخی نشسته بودیم؛ ناگهان عده‌ای از جوانان را دیدیم كه در قایقی نشسته و از رودخانه رد می‌شدند. آنان در ضمن حركت، سرگرم لهو و لعب بوده و به رقص و آوازه خوانی مشغول بودند.
بعضی از نزدیكان معروف كرخی، به او گفتند: آیا نمی‌بینی كه آنان معصیت خدا را انجام می‌دهند؟ سزاوار است كه نفرینشان بكنی!
معروف دست‌هایش را بلند كرد و گفت: «خداوندا، همان طور كه آنان را در دنیا شاد نموده‌ای، در آخرت هم شادشان بفرما». نزدیكانش گفتند: ما می‌خواستیم تو برای آنان نفرین كنی؛ ولی برای آن‌ها دعا كردی؟! معروف در جواب گفت: منظورم این است كه اگر خدا بخواهد آن‌ها را در آخرت شاد بفرماید، وسایل توبه كردن آنان را فراهم می‌آورد و باعث می‌شود كه آنان به سوی خدا بازگشت كنند.‌» (15)
2. رفتاری متین، همراه با خونسردی، منطقی، و محبت آمیز از خود ارائه می‌دهند.
3. مفید و مختصر صحبت می‌كنند و نفع مردم را همراه با خشنودی الهی در نظر دارند: صاحب «المراقبات‌» نوشته است: «واعظ باید مانند پدری دانا كه در تربیت فرزندان خود، در پی اصلاح آنان است [نه زیان رساندن به آنان] مصالح و منافع آن‌ها را در نظر گرفته و به حال آنان مفید باشد.‌» (16)
4. در وعظ و ارشاد و امر به معروف، احترام و شخصیت طرف مقابل را حفظ می‌كند و بر احدی، طعنه نمی‌زند.
صاحب رساله «میزان المعرفة‌» می‌گوید: «اگر واعظ و روضه خوانی! بر منبر آن گوی كه گفته باشند و خودت به آن گفتار معتقد باشی و طعن بر احدی مزن كه مبغوض گردی و در كلامت وقعی نماند. در نكوهش طایفه مبرم مباش كه وعظ تو دلپذیر نگردد.‌» (17)