با سلام و خدا قوت.دختری هستم که در مرداد ماه ۳۴ ساله میشوم.در محیط کاریم همکارم از من خوشش آمده و قصد ازدواج دارد.من چهره ام بسیار جوانتر نشان میدهد طوری که کسی نمیتواند سن واقعیم را تشخیص دهد.واقعیتش من از اول میدانستم همکارم از من کوچکتر است ولی ایشان نمیدانند من ۹ سال ازشان بزرگترم.اکثر اوقات ابراز علاقه میکردند ولی من چون نمیخواهم با احساسات کسی بازی کنم واکنشی نشان نمیدادم چون ایشان فکر میکنند من ازشان کوچکتر یا همسن هستم.الان هم با جدیت پیگیر شده اند ولی من میدانم پسر ۲۵ ساله از روی احساس تصمیم میگیرد احتمال قوی در سن فعلی من بسیار از تصمیمش پشیمان شود.من نمیدانم چگونه به ایشان بگویم سنم از ایشان بزرگ هست و بدرد هم نمیخوریم از این بابت حرفی نزدیم.دوستم ندارم سنم را بفهمد شاید بعد فهمیدن واکنش خوبی نداشته باشد و من تحقیر شوم.اگر هم سنم را بداند قبول کند به نظر شما این ازدواج صحیح هست؟دختر ۹سال بزرکتر از پسر؟من حتی خجالت میکشم با او بیرون بروم وقتی پیر شدیم هم ایشان خجالت میکشد با من بیرون کنار هم دیده شود.اما اخلاقش را دوست دارم خودش را هم همینطور ولی به هرحال نمیشود منکر تفاوت سنی زیاد شد…من میانگرا هستم نه درون گرا نه برون گرا.ولی با این حال نمیدانم سنم را چگونه بیان کنم واقعا نمیدانم؟واین را هم میدانم خانواده اش محکم مخالفت خواهند کرد احتمالا.دیگر چرا خودم را به دردسر بیاندازم که به ازدواج با او فکر کنم.ولی ته دلم آرزو میکردم کاش من ازش کوچکتر بودم واقعا دوستش دارم.ولی میدانم شدنی نیست.همسایه هم هستیم ممکنه مادرش باعث بشود سر زبانها بیافتم البته اگر مخالف باشد.هر چند منطق حکم میکند اول سنم را بیان کنم تا بعد نتیجه گیری کنم.به نظر شما اگر سنم را قبول کنند میشود چنین ازدواجی صورت گیرد و بعدش زندگیه موفقی داشت؟بدون ترس از دست دادن پسره بعنوان همسر؟ممنونم راهنمایی کنید
با سلام و خدا قوت.دختری هستم که در مرداد ماه ۳۴ ساله میشوم.در محیط کاریم همکارم از من خوشش آمده و قصد ازدواج دارد.من چهره ام بسیار جوانتر نشان میدهد طوری که کسی نمیتواند سن واقعیم را تشخیص دهد.واقعیتش من از اول میدانستم همکارم از من کوچکتر است ولی ایشان نمیدانند من ۹ سال ازشان بزرگترم.اکثر اوقات ابراز علاقه میکردند ولی من چون نمیخواهم با احساسات کسی بازی کنم واکنشی نشان نمیدادم چون ایشان فکر میکنند من ازشان کوچکتر یا همسن هستم.الان هم با جدیت پیگیر شده اند ولی من میدانم پسر ۲۵ ساله از روی احساس تصمیم میگیرد احتمال قوی در سن فعلی من بسیار از تصمیمش پشیمان شود.من نمیدانم چگونه به ایشان بگویم سنم از ایشان بزرگ هست و بدرد هم نمیخوریم از این بابت حرفی نزدیم.دوستم ندارم سنم را بفهمد شاید بعد فهمیدن واکنش خوبی نداشته باشد و من تحقیر شوم.اگر هم سنم را بداند قبول کند به نظر شما این ازدواج صحیح هست؟دختر ۹سال بزرکتر از پسر؟من حتی خجالت میکشم با او بیرون بروم وقتی پیر شدیم هم ایشان خجالت میکشد با من بیرون کنار هم دیده شود.اما اخلاقش را دوست دارم خودش را هم همینطور ولی به هرحال نمیشود منکر تفاوت سنی زیاد شد…من میانگرا هستم نه درون گرا نه برون گرا.ولی با این حال نمیدانم سنم را چگونه بیان کنم واقعا نمیدانم؟واین را هم میدانم خانواده اش محکم مخالفت خواهند کرد احتمالا.دیگر چرا خودم را به دردسر بیاندازم که به ازدواج با او فکر کنم.ولی ته دلم آرزو میکردم کاش من ازش کوچکتر بودم واقعا دوستش دارم.ولی میدانم شدنی نیست.همسایه هم هستیم ممکنه مادرش باعث بشود سر زبانها بیافتم البته اگر مخالف باشد.هر چند منطق حکم میکند اول سنم را بیان کنم تا بعد نتیجه گیری کنم.به نظر شما اگر سنم را قبول کنند میشود چنین ازدواجی صورت گیرد و بعدش زندگیه موفقی داشت؟بدون ترس از دست دادن پسره بعنوان همسر؟ممنونم راهنمایی کنید