اینکه خدا دیده نمی‌شود، دلیلِ بر نبودنِ او نیست. در حالِ حاضر موجودات زیادی هستند که علی‌رغمِ دیده نشدن، ما به خاطر دیدنِ آثارِ آنها به وجودشان اعتقاد داریم و امور زندگیمان را بر اساسِ اعتقاد به وجود آنها تنظیم می‌کنیم.
مثلاً هیچکدام از ما جاذبه را ندیده است؛ ولی همه ما به جهتِ کششی که زمین دارد، به وجودِ نیروی جاذبه اعتقاد داریم. دانشمندانِ هوا و فضا بر اساس اعتقادِ به همین نیرو در کراتِ آسمانی، مناسباتِ فضایی خود را تنظیم کرده و برنامه‌ریزی می‌کنند.
همچنین هیچکدام از ما نورِ ماوراء بنفش یا ماوراء قرمز یا ارتعاشات ما وارء صوت و مادون صوت را ندیده و نشنیده‌ایم؛ ولی به جهت آثار آنها و با دلایلِ علمی به وجود آنها اعتقاد داشته و مناسباتِ علمی خود را بر اساس آن تنظیم می‌کنیم.
آیا کسی می‌تواند بگوید من چون این موجودات را ندیده‌ام، نمی‌توانم روی وجود آنها حساب کرده و مناسباتِ علمی خود را بر پایه وجودِ آنها تنظیم کنم؟
بدیهی است که هیچ دانشمندی ندیدن آنها را دلیلِ بر نبودنشان ندانسته و هیچ اندیشمندی به جهتِ ندیدنِ آنها، آنها را در محاسبات علمی خود نادیده نمی‌گیرد.
همین که وجود یک چیز به‌واسطه آثارِ آن یا دلیل عقلی بر وجودش ثابت شد، کافی است تا ما آن موجود را حتی در فرض ندیدن، در محاسباتِ خود در نظر گرفته و تعاملِ مناسبِ با آن را داشته باشیم.
پس هرگاه با دلایلِ عقلی و از طریق آثارِ موجود در عالمِ مخلوقات، وجودِ خداوند عزیز و عظیم اثبات شد، عقل می‌گوید برترین موجودی که انسان باید سر تعظیم و خضوع در مقابلِ او فرود آورد همان خالقی است که او و سایر موجودات را آفریده است.
تعاملِ خضوع و خشوع (عبادت) در مقابلِ خالق هستی نیازمندِ به دیدن او با چشم سر ندارد، همان‌گونه که تعاملِ علمی با موجوداتی چون جاذبه، نورهای خاص، صداهای خاص، درد، اراده و سایر موجوداتِ نامرئی مستلزم دیدنِ آنها نمی‌باشد.
پاسخ به سوال دوم:
پاسخ این سوال رو با چند سوال شروع می کنیم:
1. از کجا معلوم شخصیتی به نام ابن سینا در تاریخ وجود داشته است؟
2. از کجا معلوم شخصیتی به نام ابوریحان بیرونی در برهه‌ای از زمان زندگی می‌کرده و آثاری از خود به جا گذاشته است؟
3. از کجا معلوم نادرشاه و شاه عباس صفوی و دیگر پادشاهان ایران به‌عنوان یکی شاهان این کشور بر آن حکومت می‌کرده‌اند؟
و ده‌ها سوال مشابه این که جای طرح دارند و پاسخ همه آنها یک چیز است و آن اینکه مشاهدات تاریخی و ثبت شده متعدد از سوی اشخاص مورد اطمینان در زمان زندگی این افراد، از وجود این اشخاص در طول تاریخ خبر می‌دهد و این مشاهدات ثبت شده به گونه‌ای است که ما به وجود این اشخاص در طول تاریخ یقین می‌کنیم.
همین موضوع درباره امام زمان علیه‌السلام نیز صادق است. افراد متعدد و مورد اطمینانی که ما به حرفشان یقین داریم در طول تاریخ چه در زمان خردسالی ایشان و در محضر امام حسن عسگری علیه‌السلام و چه در زمان غیبت صغری و چه در غیبت کبری آن حضرت را دیده و از وجودش به ما خبر داده‌اند. تعداد این گزارشات آنقدر زیاد است که ما از آنها به وجود حضرت و زنده بودنشان یقین پیدا می‌کنیم.
علاوه براین، پیامبر و امامان معصوم علیهم‌السلام که از نظر ما معصوم بوده و علمشان از طریق وحی و الهام به علم خداوند متصل است، به ما از وجود این امام غایب که متولد می‌شود و غیبت می‌کند و تا زمان ظهورش نیز زنده است، خبر داده‌اند؛ به گونه‌ای که اگر مشاهدات افراد گوناگون هم نبود، چون معصومین علیهم‌السلام از وجود چنین امامی خبر داده‌اند، ما به آن اعتماد می‌کردیم.
پاسخ به سوال سوم:
اگر قرآن یک ترجمه داشت و تنها توسط یک نفر ترجمه شده بود، شاید جای طرح این سوال وجود می‌داشت. آنگاه ممکن بود که بر سر درستی یا نادرستی آن یک ترجمه با یکدیگر بحث کنیم. مثلاً شاید اگر شصت سالِ پیش کسی این سوال را مطرح می‌کرد، جای بحث پیرامونِ آن وجود داشت؛ اما در حالِ حاضر که ده‌ها ترجمه و تفسیر از سویِ نویسندگان مختلف با سلایق ِ علمی گوناگون فقط به زبانِ فارسی چاپ شده است، دیگر جای طرح چنین سوالی وجود ندارد.
شما اگر به سایتِ دانشنامه اسلامی مراجعه کنید، فقط پنج ترجمه و پنج تفسیر از ده نویسنده مختلف را در آنجا خواهید دید. نرم‌افزارهای تفسیری بیش‌از صد ترجمه و تفسیر را آورده‌اند؛ بنابراین، جای هیچ تردیدی در صحتِ ترجمه‌های قرآن وجود ندارد. البته در اینکه برخی از ترجمه‌ها دارای دقت و روانی بیشتری هستند، شکی وجود ندارد؛ اما اینکه ترجمه‌ای به‌صورتِ کلی غلط باشد و معنایی غیر الفاظ قرآن را به مخاطب القا کند، اتفاق نمی‌افتد؛ زیرا بر فرض وجود چنین ترجمه‌ای، هم نویسنده آن رسوا می‌شود و هم ترجمه مذکور از مجامعِ علمی خارج شده و مورد طرد سایر مترجمان و مفسران و اهل علمِ عربی قرار می‌گیرد.
با عرض سلام و ادب خدمت شما
پاسخ به سوالِ اول:
اینکه خدا دیده نمی‌شود، دلیلِ بر نبودنِ او نیست. در حالِ حاضر موجودات زیادی هستند که علی‌رغمِ دیده نشدن، ما به خاطر دیدنِ آثارِ آنها به وجودشان اعتقاد داریم و امور زندگیمان را بر اساسِ اعتقاد به وجود آنها تنظیم می‌کنیم.
مثلاً هیچکدام از ما جاذبه را ندیده است؛ ولی همه ما به جهتِ کششی که زمین دارد، به وجودِ نیروی جاذبه اعتقاد داریم. دانشمندانِ هوا و فضا بر اساس اعتقادِ به همین نیرو در کراتِ آسمانی، مناسباتِ فضایی خود را تنظیم کرده و برنامه‌ریزی می‌کنند.
همچنین هیچکدام از ما نورِ ماوراء بنفش یا ماوراء قرمز یا ارتعاشات ما وارء صوت و مادون صوت را ندیده و نشنیده‌ایم؛ ولی به جهت آثار آنها و با دلایلِ علمی به وجود آنها اعتقاد داشته و مناسباتِ علمی خود را بر اساس آن تنظیم می‌کنیم.
آیا کسی می‌تواند بگوید من چون این موجودات را ندیده‌ام، نمی‌توانم روی وجود آنها حساب کرده و مناسباتِ علمی خود را بر پایه وجودِ آنها تنظیم کنم؟
بدیهی است که هیچ دانشمندی ندیدن آنها را دلیلِ بر نبودنشان ندانسته و هیچ اندیشمندی به جهتِ ندیدنِ آنها، آنها را در محاسبات علمی خود نادیده نمی‌گیرد.
همین که وجود یک چیز به‌واسطه آثارِ آن یا دلیل عقلی بر وجودش ثابت شد، کافی است تا ما آن موجود را حتی در فرض ندیدن، در محاسباتِ خود در نظر گرفته و تعاملِ مناسبِ با آن را داشته باشیم.
پس هرگاه با دلایلِ عقلی و از طریق آثارِ موجود در عالمِ مخلوقات، وجودِ خداوند عزیز و عظیم اثبات شد، عقل می‌گوید برترین موجودی که انسان باید سر تعظیم و خضوع در مقابلِ او فرود آورد همان خالقی است که او و سایر موجودات را آفریده است.
تعاملِ خضوع و خشوع (عبادت) در مقابلِ خالق هستی نیازمندِ به دیدن او با چشم سر ندارد، همان‌گونه که تعاملِ علمی با موجوداتی چون جاذبه، نورهای خاص، صداهای خاص، درد، اراده و سایر موجوداتِ نامرئی مستلزم دیدنِ آنها نمی‌باشد.
پاسخ به سوال دوم:
پاسخ این سوال رو با چند سوال شروع می کنیم:
1. از کجا معلوم شخصیتی به نام ابن سینا در تاریخ وجود داشته است؟
2. از کجا معلوم شخصیتی به نام ابوریحان بیرونی در برهه‌ای از زمان زندگی می‌کرده و آثاری از خود به جا گذاشته است؟
3. از کجا معلوم نادرشاه و شاه عباس صفوی و دیگر پادشاهان ایران به‌عنوان یکی شاهان این کشور بر آن حکومت می‌کرده‌اند؟
و ده‌ها سوال مشابه این که جای طرح دارند و پاسخ همه آنها یک چیز است و آن اینکه مشاهدات تاریخی و ثبت شده متعدد از سوی اشخاص مورد اطمینان در زمان زندگی این افراد، از وجود این اشخاص در طول تاریخ خبر می‌دهد و این مشاهدات ثبت شده به گونه‌ای است که ما به وجود این اشخاص در طول تاریخ یقین می‌کنیم.
همین موضوع درباره امام زمان علیه‌السلام نیز صادق است. افراد متعدد و مورد اطمینانی که ما به حرفشان یقین داریم در طول تاریخ چه در زمان خردسالی ایشان و در محضر امام حسن عسگری علیه‌السلام و چه در زمان غیبت صغری و چه در غیبت کبری آن حضرت را دیده و از وجودش به ما خبر داده‌اند. تعداد این گزارشات آنقدر زیاد است که ما از آنها به وجود حضرت و زنده بودنشان یقین پیدا می‌کنیم.
علاوه براین، پیامبر و امامان معصوم علیهم‌السلام که از نظر ما معصوم بوده و علمشان از طریق وحی و الهام به علم خداوند متصل است، به ما از وجود این امام غایب که متولد می‌شود و غیبت می‌کند و تا زمان ظهورش نیز زنده است، خبر داده‌اند؛ به گونه‌ای که اگر مشاهدات افراد گوناگون هم نبود، چون معصومین علیهم‌السلام از وجود چنین امامی خبر داده‌اند، ما به آن اعتماد می‌کردیم.
پاسخ به سوال سوم:
اگر قرآن یک ترجمه داشت و تنها توسط یک نفر ترجمه شده بود، شاید جای طرح این سوال وجود می‌داشت. آنگاه ممکن بود که بر سر درستی یا نادرستی آن یک ترجمه با یکدیگر بحث کنیم. مثلاً شاید اگر شصت سالِ پیش کسی این سوال را مطرح می‌کرد، جای بحث پیرامونِ آن وجود داشت؛ اما در حالِ حاضر که ده‌ها ترجمه و تفسیر از سویِ نویسندگان مختلف با سلایق ِ علمی گوناگون فقط به زبانِ فارسی چاپ شده است، دیگر جای طرح چنین سوالی وجود ندارد.
شما اگر به سایتِ دانشنامه اسلامی مراجعه کنید، فقط پنج ترجمه و پنج تفسیر از ده نویسنده مختلف را در آنجا خواهید دید. نرم‌افزارهای تفسیری بیش‌از صد ترجمه و تفسیر را آورده‌اند؛ بنابراین، جای هیچ تردیدی در صحتِ ترجمه‌های قرآن وجود ندارد. البته در اینکه برخی از ترجمه‌ها دارای دقت و روانی بیشتری هستند، شکی وجود ندارد؛ اما اینکه ترجمه‌ای به‌صورتِ کلی غلط باشد و معنایی غیر الفاظ قرآن را به مخاطب القا کند، اتفاق نمی‌افتد؛ زیرا بر فرض وجود چنین ترجمه‌ای، هم نویسنده آن رسوا می‌شود و هم ترجمه مذکور از مجامعِ علمی خارج شده و مورد طرد سایر مترجمان و مفسران و اهل علمِ عربی قرار می‌گیرد.