1. سلام! خدا خواهرتون رو بیامرزه ... شوهرشون پس چکاره بودن؟ ایشون هم باید مایه می گذاشتن تا اینطور نشه ...
2. یه مسئله ای در مورد شما خانم ها هست ... چرا همش می خواید آقایون خودشون رو در موقعیتی قرار بدن که گاهی حتی تصویری هم ازش ندارن؟ هر کدوم از ما ممکنه یه واکنش منحصر به فرد از خودمون نشون بدیم ... ولی اینکه پدر و مادر ما پسرا چه خواهند کرد، جای ابهامه؟؟؟ (لااقل برای شخص بنده می تونه در صورت وجود معیار های اصلی، کم اهمیت باشه.)
3. به نظر بنده هم اگه ایشون کنجکاوی بعدی یا احیاناً قبلی در خصوص علت فوت داشتن، به نظرم راستش رو بگید. یه حاج آقائی (که متخصص تو بحث ازدواجه) می گفت: «تا موقعی که یه سری مسائل از شما پرسیده نشده، لازم نیست در موردشون صحبت کنید ... اگه طرف کنجکاوی کرد و پرسید، تلگرافی و کوتاه جواب بدین ... هر چی بیشتر پرسید، شما هم ادامه بدید. البته خلط مبحث نشه ... آدمی زاد برای گناهانش نیاز نیست به هیچ کس غیر از خدا جواب پس بده.» به نظرم خیلی خوبه این رویکرد.
چون این مسئله رو در آینده ایشون متوجه خواهند شد ... پس بهتره کم کم و نه ناگهانی، با همون حسی که راجع به این اتفاق متأثر کننده دارید، طی چند جلسه براشون توضیح بدید. یا می پذیرن ... یا لیاقت شما رو ندارن و می رن که یکی دیگه رو در سطح خودشون پیدا کنن. (منظورم اینه که اگه رفتن، خیلی غصه نخورید ... 100% لیاقت شما رو نداشتن.)
4. مطلب آخر اینکه چون قبلاً پرسیدن، این هنر شماست که چطور مسئله رو براشون (تصریح می کنم ذره ذره) تشریح کنید. (اصلاً اگه لازم شد، براش سناریو بنویسید که دست و پاتونو گم نکنید. فقط دیگه لازم نیست دروغ بگید.)
خودتون رو به خدا بسپرید ... ما پسرا همچین تحفه ای هم نیستیم ... گاهی ارزش اینقدر غصه خوردن رو نداریم.
بسم الله الرحمن الرحیم
1. سلام! خدا خواهرتون رو بیامرزه ... شوهرشون پس چکاره بودن؟ ایشون هم باید مایه می گذاشتن تا اینطور نشه ...
2. یه مسئله ای در مورد شما خانم ها هست ... چرا همش می خواید آقایون خودشون رو در موقعیتی قرار بدن که گاهی حتی تصویری هم ازش ندارن؟ هر کدوم از ما ممکنه یه واکنش منحصر به فرد از خودمون نشون بدیم ... ولی اینکه پدر و مادر ما پسرا چه خواهند کرد، جای ابهامه؟؟؟ (لااقل برای شخص بنده می تونه در صورت وجود معیار های اصلی، کم اهمیت باشه.)
3. به نظر بنده هم اگه ایشون کنجکاوی بعدی یا احیاناً قبلی در خصوص علت فوت داشتن، به نظرم راستش رو بگید. یه حاج آقائی (که متخصص تو بحث ازدواجه) می گفت: «تا موقعی که یه سری مسائل از شما پرسیده نشده، لازم نیست در موردشون صحبت کنید ... اگه طرف کنجکاوی کرد و پرسید، تلگرافی و کوتاه جواب بدین ... هر چی بیشتر پرسید، شما هم ادامه بدید. البته خلط مبحث نشه ... آدمی زاد برای گناهانش نیاز نیست به هیچ کس غیر از خدا جواب پس بده.» به نظرم خیلی خوبه این رویکرد.
چون این مسئله رو در آینده ایشون متوجه خواهند شد ... پس بهتره کم کم و نه ناگهانی، با همون حسی که راجع به این اتفاق متأثر کننده دارید، طی چند جلسه براشون توضیح بدید. یا می پذیرن ... یا لیاقت شما رو ندارن و می رن که یکی دیگه رو در سطح خودشون پیدا کنن. (منظورم اینه که اگه رفتن، خیلی غصه نخورید ... 100% لیاقت شما رو نداشتن.)
4. مطلب آخر اینکه چون قبلاً پرسیدن، این هنر شماست که چطور مسئله رو براشون (تصریح می کنم ذره ذره) تشریح کنید. (اصلاً اگه لازم شد، براش سناریو بنویسید که دست و پاتونو گم نکنید. فقط دیگه لازم نیست دروغ بگید.)
خودتون رو به خدا بسپرید ... ما پسرا همچین تحفه ای هم نیستیم ... گاهی ارزش اینقدر غصه خوردن رو نداریم.