با سلام
اینکه شما با خوساتگارتان به این نتیجه رسیده اید که عقد کنید یعنی شما از مرحله شناخت رد شده اید .پس درنتیجه به همز دن یا به تاخیر انداختن مراسم کار عاقلانه ای نیست.
اگر هم به شناخت نرسیده اید بهتر است قبل از خراب شدن اوضاع بدون تعارف اقدام کنید و شناختتان را نسبت به ایشان بیشتر کنید و اگر امروز که هیچ اتفاقی نیافتاده اینکار را انجام دهید و با شناخت وارد زندگی بشوید بسیار راحت تر از زمانی است که عقدی صورت گرفته باشد.
روابط زناشویی هم بستگی به طرفین دارد و باید هر دو همسر به این مساله توجه کنند که نکاتی را در ذیل برای شما عرض می‌کنم:
آمادگی داشتن برای رابطه به این معنی است که زن و شوهر هر دورا قبول کرده و به عنوان همسر پذیرفته باشند که این کار با خواندن عقد تایید می‌شود پس بازهم بر می‌گردد به تصمیم شما برای ازدواج با ایشان.
بعد از عقد شدن دیگر فرقی ندارد که رابطه صورت گرفته باشد یا خیر مخصوصا در فضای محل زندگی شما که بعد از عقد این را به صورت کامل می‌دانند پس مانع شدن چیزی از نگرانی شما کم نکرده و به مشکلات شما اضافه می‌کند.
بجای کناره گیری از مساله رابطه بهتر است همسرتان را برای مستقل شدن تشویق و ترغیب نمائید چون با طولانی شدن دوران عقد مخالفیم.
برای اینکار می‌توانید از وجود خواهر و برادر استفاده کنید و بگوئید با وجود اینها رابطه تمام عیار مقدار دور از اخلاق است و ممکن است آسب داشته باشد و در این مورد نیز بسیار حواستان باشد که در جلوی آنها حرکات خلاف قاعده صورت نگیرد.
باهم بودن را برای نبودن آنها تنظیم کنید. برای اینکار می‌توانید بین خودتان قانونی را وضع کنید که رباطه زناشوییتان منوط به خلوتی خانه هست که خود این هم رعایت حال اطرافیان است هم برای مستقل شدن یک عامل تحریک.
پس نتیجتا بگذارید مراسم انجام شود و بعد از مراسم کاملا منطقی و آمیخته با احساس خواسته درونیتان را بیان کنید نمونه ای از آمیختگی احساس و منطق :
(واقعا از اینکه همسری جون شما را دارم احساس خوشبختی می‌کنم ولی ای کاش می‌توانستیم راحت و بدون محدودیت باهم باشیم)غیر مستقیم شما وارد بیان محدودیت ها می‌شوید دغدغه خودتان را بیان می‌کنید و برای راهکار آن نیز از همسرتان کمک می‌خواهید به نوعی ایشان را نیز درگیر نگرانیتان می‌کنید.
موفق و موید باشید.
با سلام
اینکه شما با خوساتگارتان به این نتیجه رسیده اید که عقد کنید یعنی شما از مرحله شناخت رد شده اید .پس درنتیجه به همز دن یا به تاخیر انداختن مراسم کار عاقلانه ای نیست.
اگر هم به شناخت نرسیده اید بهتر است قبل از خراب شدن اوضاع بدون تعارف اقدام کنید و شناختتان را نسبت به ایشان بیشتر کنید و اگر امروز که هیچ اتفاقی نیافتاده اینکار را انجام دهید و با شناخت وارد زندگی بشوید بسیار راحت تر از زمانی است که عقدی صورت گرفته باشد.
روابط زناشویی هم بستگی به طرفین دارد و باید هر دو همسر به این مساله توجه کنند که نکاتی را در ذیل برای شما عرض می‌کنم:
آمادگی داشتن برای رابطه به این معنی است که زن و شوهر هر دورا قبول کرده و به عنوان همسر پذیرفته باشند که این کار با خواندن عقد تایید می‌شود پس بازهم بر می‌گردد به تصمیم شما برای ازدواج با ایشان.
بعد از عقد شدن دیگر فرقی ندارد که رابطه صورت گرفته باشد یا خیر مخصوصا در فضای محل زندگی شما که بعد از عقد این را به صورت کامل می‌دانند پس مانع شدن چیزی از نگرانی شما کم نکرده و به مشکلات شما اضافه می‌کند.
بجای کناره گیری از مساله رابطه بهتر است همسرتان را برای مستقل شدن تشویق و ترغیب نمائید چون با طولانی شدن دوران عقد مخالفیم.
برای اینکار می‌توانید از وجود خواهر و برادر استفاده کنید و بگوئید با وجود اینها رابطه تمام عیار مقدار دور از اخلاق است و ممکن است آسب داشته باشد و در این مورد نیز بسیار حواستان باشد که در جلوی آنها حرکات خلاف قاعده صورت نگیرد.
باهم بودن را برای نبودن آنها تنظیم کنید. برای اینکار می‌توانید بین خودتان قانونی را وضع کنید که رباطه زناشوییتان منوط به خلوتی خانه هست که خود این هم رعایت حال اطرافیان است هم برای مستقل شدن یک عامل تحریک.
پس نتیجتا بگذارید مراسم انجام شود و بعد از مراسم کاملا منطقی و آمیخته با احساس خواسته درونیتان را بیان کنید نمونه ای از آمیختگی احساس و منطق :
(واقعا از اینکه همسری جون شما را دارم احساس خوشبختی می‌کنم ولی ای کاش می‌توانستیم راحت و بدون محدودیت باهم باشیم)غیر مستقیم شما وارد بیان محدودیت ها می‌شوید دغدغه خودتان را بیان می‌کنید و برای راهکار آن نیز از همسرتان کمک می‌خواهید به نوعی ایشان را نیز درگیر نگرانیتان می‌کنید.
موفق و موید باشید.