دراویش امنیت کش؟!

در مورد کلامی که از فیض نقل کردید:

فیض کاشانی در ده رساله، انتشارات مرکز تحقیقات امیر المومنین، اصفهان، به اهتمام رسول جعفریان، 1371، ص 102 می گوید:
«هر گاه از طايفه كه منسوب به فرقه [اى‏] از اهل حق باشند، حركاتى چند ناپسنديده مشاهده شود، نبايد همه آن فرقه را به بدى منسوب ساخت چه‏ در هر فرقه خوب و بد مى‏باشد، خصوصا اين دو فرقه كه اكثر افراد از ايشان نيستند، بلكه خود را به ايشان شبيه ساخته‏اند، تا معزز باشند و مال و جاه بيابند، اگر كسى بديده بصيرت نظر كند، مى‏بيند كه اكثر، قصد قربت در تحصيل كمال ندارند، قومى به مزخرفاتى كه آموخته‏اند خود را كامل مى‏دانند، بلكه از علما مى‏شمرند، از عقائد ايمانى و اركان دينى به اسمى و رسمى قناعت كرده و با اين حال گاهى در صدد طعن يكديگر بر مى‏آيند، و گاهى ديگران را هدف تير طعن مى‏نمايند و زهر قهر بر جراحت سينه مجروحان مى‏پاشند، و در رد و انكار و سرزنش و اضرار روز به روز مصرتر مى‏باشند، خار وحشت بر رخسار الفت مى‏كشند و خاك كدورت، بر ديدار وفا از سر كلفت مى‏زنند، و قومى لباس تلبيس و ريا پوشيده و جام غرور از دست ابليس نوشيده، مشتهيات طبع و هوى را تابع، و از اركان دين، به هاى و هوى قانع شده‏اند،...» 
روی عبارات فیض بیشتر دقّت کنید!!!!!!
فیض کاشانی:

(516) عشق‏ 
اى يار مخوان ز اشعار الّا غزل حافظ .... اشعار بود بى ‏كار الّا غزل حافظ

در شعر بزرگان جمع كم يافت شود اين دو ... لطف سخن اسرار الّا غزل حافظ

استاد غزل سعديست نزد همه كس ليكن‏ .... دل را نكند بيدار الّا غزل حافظ

صوفيه‏ بسى گفتند درّهاى نكو سفتند ... دل را نكشد در كار الّا غزل حافظ

در شعر بزرگ روم اسرار بسى در جست‏ ... شيرين نبود اى يار الّا غزل حافظ

آنها كه تهيدستند از گفته خود مستند ... كس را نكند هشيار الّا غزل حافظ

غواص بحار شعر نادر به كفش افتد ... نظمى كه بود درّ بار الّا غزل حافظ

شعريكه پسنديده است آن است كه آن دارد .... آن نيست به هر گفتار الّا غزل حافظ

اى فيض تتبع كن طرز غزلش چون نيست‏ ... شعرى كه بود مختار الّا غزل حافظ

ديوان فيض كاشانى، ج‏2، ص: 913- انتشارات اسوه- قم- 1381 ش.

به بیت چهارم فیض دقّت کنید!
متاسفانه شما با همان تساهل و تسامح علمی و بی دقتی هایی که همه ی مخالفین فلسفه و عرفان دارند، به سراغ حرف های نقل شده از این جماعت رفته اید. مخالفین فلسفه و عرفان ، فرقی نمی گذارند بین فیلسوف و حکیم با عارف و بین عارف صوفی و جاهل متصوّف.
 
ملا محمد طاهر شیرازی، شیخ الاسلام قم در زمان فیض کاشانی، کتابی نوشته به نام «الفوائد الدينيه فى الردّ على الحكما و الصوفيه». ایشان فیض کاشانی را هم جزء صوفیه می دانست. با اینکه فیض خیلی محتاطانه سخن گفته و سعی بلیغ داشته که از اصطلاحات عرفاء خیلی استفاده نکند و با همان اصطلاحات اهل ظاهر معارف بلند را ارائه نموده است.

شیخ یوسف بحرانی در لؤلؤة البحرین وی را از جمله صوفیه معرفی کرده و می نویسد:

«او را مقالاتى است در مذهب صوفيه و فلاسفه «و ما يكاد موجب الكفر» و العياذ باللّه مانند آنچه در كلامش دلايلى است بر قول وحدت وجود و به من خبر داده ‏اند كه او را رساله ‏ايست ناپسند در اين قول كه در آن از عقايد ابن عربى زنديق بحث كرده و اكثر آن نقل عبارات اوست و او را به‏ نام يكى از عارفان ناميده و در رساله‏اى كه خود بر ردّ صوفيه به‏نام «النفحات الملكوتيه فى الرّد على الصوفيه» نوشته‏ام كلام او را با تحقيق نقل كرده‏ام نعوذ باللّه من طغيان الافهام و زلل الاقلام.»

شیخ احمد احسایی در مواضع بسیاری از فیض به این صورت نام برده است: 
قال المسى‏ء القاسانى تَبَعاً لإمامِه مُمِيتِ الدّين العَرَبي

فیض کاشانی در وافی از اصطلاح «متصوّفة» در کنار «متفلسفة» استفاده کرده است و آنان را از مذاهب باطل معرفی کرده است (الوافي، ج‏1، ص: 164- الوافي ج‏8 ص633- الوافي ج‏9 ص1439- الوافی ج‏17 ص223)

همچنین در محجة البیضاء از عنوان «متصوفة استفاده فرموده است: المحجة البيضاء جلد1 ص44- المحجة البيضاء جلد1، ص153- المحجة البيضاء جلد1 ص184- المحجة البيضاء جلد1 ص284- المحجة البيضاء جلد3 ص317- المحجة البيضاء جلد6 ص291- المحجة البيضاء جلد6 ص337- المحجة البيضاء جلد7  ص77.)

صوفی با متصوّف فرق دارد. همچنانکه فیلسوف با متفلسف متفاوت است.

این اصطلاح علمی است که فرقی بین زمان صدرالمتالهین با الآن نداره و اگر مقداری با منابع عرفانی آشنا بودید و کتاب های معاصرین در این باره را می خواندید اینطور نمی فرمودید. امام خمینی ره عبارت «بعض عوام الصوفیة» را برای این گروه به کار برده. در مقابل ارباب التحقیق من الصوفیة را برای امثال ابن عربی به کار برده است. مرحوم سید جلال الدین آشتیانی هم از معاصین ما بودند و با اصطلاحات قوم آشنا. ایشان هم اینطور تعبیر می فرمودند: اهل تحقيق از صوفيه كاملين و عرفاى شامخين‏.

شما با اصطلاحات آشنا نیستید. 

آن آقایانی هم که شما می فرمایید، مرجع تقلید در فقه اصغر هستند و در فروعات دینی حرفشان برای مقلّدینشان حجّیّت دارد. مراجع عظامی که از طرف جامعه ی محترم مدرسین معرّفی شده اند، هیچکدامشان مثل شما فتوا نداده اند دوست عزیز!
نظرات محدّثین و اخباریّون هم از دقّت لازم برخوردار نیست. شما اگر مقلّد اینها هستید ، باشید. 
امام خمینی ره را مقلّدین جاهل همین ها تکفیر کردند و ایشان خون دلها خوردند . در اربعین می نویسند:

ما بيچاره‏ها كه از مشاهدات و تجليات بكلى محروميم از ايمان به اين معانى هم، كه خود يك درجه از كمال نفسانى است و ممكن است ما را به جايى برساند، دوريم. از مرتبه علم، كه شايد بذر مشاهدات شود، نيز فرار مى‏كنيم، و چشم و گوش خود را بكلى مى‏بنديم و پنبه غفلت در گوشها مى‏گذاريم كه مبادا حرف حق در آن وارد شود. اگر يكى از حقايق را از لسان عارف شوريده يا سالك دلسوخته يا حكيم متألهى بشنويم، چون سامعه ما تاب شنيدن آن ندارد و حبّ نفس مانع شود كه به قصور خود حمل كنيم، فورا او را مورد همه طور لعن و طعن و تكفير و تفسيقى قرار مى‏دهيم و از هيچ غيبت و تهمتى نسبت به او فرو گذار نمى‏كنيم. كتاب وقف مى‏كنيم و شرط استفاده از آن را قرار مى‏دهيم [كه‏] روزى صد مرتبه لعن به مرحوم ملا محسن فيض كنند! جناب صدر المتأهلين را، كه سرآمد اهل توحيد است، زنديق مى‏خوانيم و از هيچ گونه توهينى درباره او دريغ نمى‏كنيم. از تمام كتابهاى آن بزرگوار مختصر ميلى به مسلك تصوف ظاهر نشود- بلكه كتاب كسر اصنام الجاهلية في الردّ على الصوفية نوشته- [با اين حال‏] او را صوفى بحت مى‏خوانيم. كسانى كه معلوم الحال هستند و به لسان خدا و رسول، صلّى اللّه عليه و آله، ملعون‏اند مى‏گذاريم، كسى [را] كه با صداى رسا داد ايمان به خدا و رسول و ائمه هدى، عليهم السلام، مى‏زند لعن مى‏كنيم! من خود مى‏دانم كه اين لعن و توهينها به مقامات آنها ضررى نمى‏زند، بلكه شايد به حسنات آنها افزايد و موجب ارتفاع درجات آنها گردد، ولى اين‏ها براى خود ماها ضرر دارد و چه بسا باشد كه باعث سلب توفيق و خذلان ما گردد. شيخ عارف ما، روحى فداه، مى‏فرمود هيچوقت لعن شخصى نكنيد، گرچه به كافرى كه ندانيد از اين عالم [چگونه‏] منتقل شده مگر آنكه ولىّ معصومى از حال بعد از مردن او اطلاع دهد، زيرا كه ممكن است در وقت مردن مؤمن شده باشد. پس لعن به عنوان كلى بكنيد. يكى داراى چنين نفس قدسيه‏اى است كه راضى نمى‏شود به كسى كه در ظاهر كافر مرده توهين شود به احتمال آنكه شايد مؤمن شده باشد در دم مردن، يكى‏ هم مثل ما است! و إلى اللّه المشتكى كه واعظ شهر با آنكه اهل علم و فضل است در بالاى منبر در محضر علما و فضلا مى‏گفت: فلان با آنكه حكيم بود قرآن هم مى‏خواند! اين به آن ماند كه گوييم: فلان با آنكه پيغمبر بود اعتقاد به مبدأ و معاد داشت!

مقام معظم رهبری که مثنوی را «اصل اصول اصول دین» معرفی کرده، اگر رهبر این نظام نبود خیلی وقت پیشتر ها تکفیرشان می کردند.

امام خمینی ره حکمت و فلسفه را تنها راه شناخت صحیح اصول اعتقادی معرّفی کرده اند. ایشان بعد از طرح یکی از این مباحث می نویسند:

اگر جنابعالى ميل داشته باشيد در اين زمينه‏ ها تحقيق كنيد، مى‏توانيد دستور دهيد كه صاحبان اين گونه علوم علاوه بر كتب فلاسفه غرب در اين زمينه، به نوشته‏هاى فارابى و بو على سينا- رحمة اللَّه‏ عليهما- در حكمت مشاء مراجعه كنند، تا روشن شود كه قانون عليت و معلوليت كه هر گونه شناختى بر آن استوار است، معقول است نه محسوس؛ و ادراك معانى كلى و نيز قوانين كلى كه هر گونه استدلال بر آن تكيه دارد، معقول است نه محسوس، و نيز به كتابهاى سهروردى- رحمة اللَّه عليه- در حكمت اشراق مراجعه نموده، و براى جنابعالى شرح كنند كه جسم و هر موجود مادى ديگر به نور صِرف كه منزه از حس مى‏باشد نيازمند است؛ و ادراك شهودىِ ذات انسان از حقيقت خويش مبرا از پديده حسى است. و از اساتيد بزرگ بخواهيد تا به حكمت متعاليه صدر المتألّهين- رضوان اللَّه تعالى عليه و حشره اللَّه مع النبيين و الصالحين- مراجعه نمايند، تا معلوم گردد كه: حقيقت علم همانا وجودى است مجرد از ماده، و هر گونه انديشه از ماده منزه است و به احكام ماده محكوم نخواهد شد.
ديگر شما را خسته نمى‏كنم و از كتب عرفا و بخصوص محيى الدين ابن عربى نام نمى‏برم؛ كه اگر خواستيد از مباحث اين بزرگمرد مطلع گرديد، تنى چند از خبرگان تيزهوش خود را كه در اين گونه مسائل قوياً دست دارند، راهى قم گردانيد، تا پس از چند سالى با توكل به خدا از عمق لطيف باريكتر ز موى منازل معرفت آگاه گردند، كه بدون اين سفر آگاهى از آن امكان ندارد.

صحيفه امام، ج‏21، ص: 223