دوست دارم به لقاءالله برسم

سلام بر شما فرزند عزیز من

بعنوان یک دوست مینویسم.
دو روزه که پیامهای شما رو میخونم، و به حس و حالتون غبطه میخورم. 
چقدر پسر خوبی هستی شما!

سال بعد از دیپلمم که رفتم حوزه، کوچکترین دانش آموز حوزه بودم.
با خانم مخلصی دوست شدم که دخترش 3_4 سالی از من کوچکتر بود و هنوز دیپلم نگرفته بود.
گاهی بهم میگفت: خوش به حالت که تو این سن اومدی حوزه! 
ایشون میگفت گرچه برای درس خوندن هیچوقت دیر نیست؛ ولی برای تهذیب نفس هر روزی که عقب بیفته و به بطالت بگذره؛ خسران بزرگیه!
گاهی میگفت کاش دختر من هم مثل تو میشد! (از این جهت میگفت که دوست داشت دخترش طلبه بشه. ولی تمایلی در ایشون نمی دید.)
بهش میگفتم دعای مادر اجابت میشه. دعا کن مثل خودت بشه. نفرین نکن بنده خدا رو که مثل من بشه...!!!
میگفت: تو خیلی به موقع توی مسیر قرار گرفتی! (البته از این جهتش رو قبول دارم؛ ولی از طرفی چون هم مباحثی من بود، بندگی خالصانه خودش رو به پای من هم مینوشت و فکر میکرد اون حالتهای خالصانه و ربانی ایشون رو من هم دارم و نتیجه گیری باطل میکرد. و بنوعی دچار مغالطه تمثیل ناروا میشد.)
خلاصه دختر ایشون، پس از دیپلمش طلبه شد. دوستم میگفت: هرچه تلاش کردم برای کنکور درس بخونه(رشته اون هم ریاضی بود) نخوند و خودش انتخاب کرد که حوزه بیاد. (آخه دوستم تحصیلات دانشگاهی داشت و دوست داشت دخترش حوزه و دانشگاه رو با هم بخوانه!)
به شوخی بهش گفتم: من که بهت گفتم دعا نکن مثل من بشه. مامان من هم خیلی دوست داشت ریاضی رو ادامه بدم و مهندس بشم؛ ولی من آرزوی مهندسی رو به دلش گذاشتم. (البته چیزی طول نکشید خواهر و برادرم براش سنگ تمام گذاشتند و حسابی جبران کردند. من هم تمام تلاشم رو کردم که ایشون راضی باشند. منتها علاقه من هم به دروس انسانی بیش از ریاضی بود.) 
باور کن اگه شرایط زندگیم به گونه ای پیش میرفت که میتونستم درس بخوانم؛ حاضر بودم دوباره پشت نیمکتهای دانشگاه بنشینم و یک رشته مهندسی رو از کارشناسی شروع کنم و مدرکش رو فقط به عشق مادرم تقدیم ایشون کنم. اگرچه پایان نامه ارشدم رو هم به مادرم تقدیم کردم و روز دفاعم مادرم رو با خودم به دانشگاه بردم و با شعری که لینکش رو برات میگذارم، دفاعم رو شروع کردم و فکر میکنم ایشون اونروز از من راضی شد. (چون وقتی دکترا قبول شدم گفتند به زندگیت برس! خانواده ات مهمترند.)
http://btid.org/node/158291

غرض من از بیان این خاطره این بود که:
اولا آرزو کنم کاش فرزند من هم مثل شما انتخاب و اولویتش طلبگی باشه. (ای کاش ملائکه و شما خواننده عزیز آمین بگید!)
و دوم به شما بگم مطمئن باش اگه حوزه بری پشیمان نمیشی و البته میتونی رشته های دانشگاهی نزدیک به حوزه رو انتخاب کنی و با هم بخونی. یا حتی اگه ریاضی رو هم دوست داشته باشی، میتونی مهندسی هم بخونی. (درسهای حوزه برای کسیکه یادگیریش خوب باشه؛ اصلا سخت نیست؛ البته تمرین و مباحثه زیاد میخواد که در ذهن ماندگار بشه. بنظر من مثلا درس منطقش به شیرینی هندسه است. شاید هم جذابتر... علمای زیادی داریم که ریاضیدان های بزرگی بودند و هستند.)

و یکچیز دیگه هم که میخوام بهتون بگم اینه که سعی کن بعد از رفتن به حوزه بسیار خوش اخلاق و با احترام با خانواده رفتار کنی. مطمئن باش که مادرتون وقتی تأثیر حوزه رو در شما ببینه نظرش عوض میشه. 
این رو به تجربه ای که خودم اندوختم بهت میگم: شما میتونی با اخلاق خوب و روابط اجتماعی شایسته و اخلاص عمل، نظر تمامی اطرافیانت رو که به حوزه منفی هست؛ تغییر بدی! 
""""اگه خودت بخوای خیلی، میتونی تأثیرگذار باشی!"""" 
شما فقط کافیه نیتت رو برای خدا خالص کنی، خدا ابواب هدایت رو به روی شما باز میکنه و شما میشی واسطه اثر؛ چون در واقع منشأ اثر خداست. شما میتونی بشی کارگزار خدا... و در آن صورت خدا منتش رو بر شما تمام خواهد کرد. ان شاء الله

خیلی التماس دعا دارم ازتون؛ فرزند عزیزم

یاعلی