رسمش این بود که تنها بروی بی حیدر؟

آه ... فاطمه جان ... ! 

بسترت جمع شد اما اثرت هست هنوز 
بالشی خیس ، ز چشمان ترت هست هنوز 

رنگ این پارچه ی بستر تو گلگون ماند 
اثری از بدن مختصرت هست هنوز 

ای پرستوی مهاجر سفرت کشت مرا
کوچ کردی و در این لانه پرت هست هنوز

رسمش این بود که تنها بروی بی حیدر ؟
شوق رفتن به دل همسفرت هست هنوز

راستی حال تو خوب است ، خوشی بانویم ؟!
اثر زخمِ همان میخ درت هست هنوز ؟

خوب شد پهلوی تو ، درد نداری دیگر ؟
با تو آن دردِ شدید کمرت هست هنوز ؟

ناله های حسنت از همه جانسوزتر است
نیمه های دل شب نوحه گرت هست هنوز

زینبت زنده کند یاد تو را در خانه 
اصلا انگار ، که چادر به سرت هست هنوز

جای من هم به روی محسن مان بوسه بزن
پشت این در ، اثری از پسرت هست هنوز