23:10 - 1400/07/15
سلام
ی سوال داشتم
پسرم ۱۸ سالشه خیلی خیلی فوش میده باید چطوری باهاش رفتار کنم که دیگه فوش نده
خیلی از دست زبونش اذیت میشم
-----------------------
کاربران محترم مي‌توانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: https://btid.org/fa/forums
همچنين مي‌توانيد سوالات جديد خود را از طريق اين آدرس ارسال کنيد: https://btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران مي‌توانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگه‌دارند و به آن استناد کنند و همچنين در مرور زمان نظراتشان جهت نمايش، ديگر منتظر تاييد مسئولين انجمن نيز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: https://btid.org/fa/user/register
انجمن‌ها:
http://btid.org/node/185403
عرض سلام و ادب و احترام
ببخشید استاد من هم در این رابطه سؤالی داشتم.
قبلا پیگیر گروه مشاوره ای بودم که مشاورین خانم باشند؛ که پیدا هم کردم. ولی در همین رابطه سوالی مطرح کردم و حس کردم مشاوره هاشون رو نمیتونم بپذیرم!
من سوال کردم که در رابطه با فرزندی که از کلماتی استفاده میکنه که در حد ادبیات و شأن خانواده نیست و هم اینکه فرزندان دیگر تاثیر می پذیرند و هم اینکه بهرحال استفاده از این الفاظ در جمع، سبب شرمندگی میشه؛ چه پیشنهادی دارید؟
مشاور محترم ماحصل کلامشون این بود که مادر باید به فرزندش بگه که شما در بین دوستان و نهایتا گروه مجازی که هستید از اون اصطلاحات استفاده کن. و در خانه و در جمع های دیگه از این الفاظ استفاده نکن.
سوال من این هست که چنین مشاوره ای رو تایید می فرمایید؟ از نظر شما که دانش علوم تربیتی و روانشناسی و... دارید؛ حرف ایشون قابل قبول هست؟!
آخه من فکر میکنم، این همان ادب گربه ای میشه که خانم نیلچی زاده می فرمایند. یعنی که مادر یک ساختار اصلی به بچه یاد میده که در جمع مراقبت کنه که به خودش و دیگران آسیب نزنه؛ ولی اصل مساله رو نه مادر شناخته و نه بچه فهمیده؛ لذا خطا میکنه. نهایتا مادر به بچه ها یاد داده که ظاهر مهمتر از باطن هست؛ و ظاهر رو فقط باید حفظ کنه!
اگر نظرتون رو بفرمایید ممنون میشم.
باسلام خدمت شما همراه گرامی:
مجدد تقدیر و تشکر کنیم از حضورتون و نظرات بسیار ارزشمند و موثر شما بزرگوار.
نکته بسیار دقیق و در عین حال واضح و ساده ای را بیان کردید که جواب اون دو جمله کوتاه هست:
ما گاهی یک بدی را کاملا بد می دونیم.
ما یک بدی را در یک فضایی بد می دونیم
در مورد ادبیات زشت داشتن و به کار بردن کلمات دور از شان و جایگاه یک خانواده ی با فرهنگ، هم همین دو امر ثابته. این راهکار و شیوه ای که ذکر کردید اتفاقا برعکس کار را بیشتر سخت میکنه.
نوجوان از خودش سوال میکنه که اگه بده چرا اونجا بد نیست و اینجا بده؟ یعنی به نوعی ما مجوز می دیم. و این ممکنه سرایت کنه به بقیه کارهای نوجوان.
یعنی با خودش بگه خب من اینکارا میکنم اما وقتی کسی نفهمه پس از شدت بدی اون کم شده و یا اصلا بد نیست.
و بهتر از این عرض کنم که:
اگر والدین برعکس این قضیه عمل کنند و سعی کنند که فضاهای دوستانه ی فرزندانشون را به سالم سازی پیش ببرند بهتر نتیجه میگیرند.
به این معنی که فقط و فقط بچه ها را به بدی و زشتی یه کاری اگاه کنیم ...
موفق باشید.
باسلام خدمت شما کاربر گرامی:
از توجه شما به مساله تربیت و رفتار فرزندتون خوشحالیم.
فرزندتون میدونه رفتارش بد هست یا خیر؟ در چه مواقعی شروع به فحاشی میکنه؟ چند وقته این رفتار را در پیش گرفته؟
پاسخ به این نمونه سوالات به شما کمک میکنه تا ریشه یابی درستی از این ناهنجاری داشته باشید.
ابتدا فرزندان خیلی از رفتارهاشون را از والدین و خانواده الگو میگیرند پس بهتره در قدم اول ریشه این ناهنجاری را در خانواده جستجو کنید که مطمئنا و با توجه به حساسیت شما به مساله‌ی بدحرفی، در خود شما نیست و در بقیه جستجو کنید.
این نکته را یاداور بشم که ممکنه الان بزرگترها خوب حرف بزنند اما قبلا به خاطر تنش ها و مشکلات ممکنه از کلامت بدی استفاده کرده و این کلمات در ذهن فرزند بمونه و بعدا بروز پیدا کنه.
رسوندن اعتراض ها و یا در مواقعی گرفتن انتقام از بزرگترها منجر به این رفتار میشه. هر وقت دیده نشن و بهشون توجه نشه با توسل به این برخوردها حق خواهی خودشون را ابراز میکنند.
از روش های محدود کردن ها و سختگیری ها کم کرده و در این سن با نوجوان فقط با همدلی و همراهی برخورد و در صورت مخالفت با خواسته هایش حتما با مهارت های مربوطه رفتار کنید.
هر چه بیشتر به فحاشی و بددهانی او توجه کنید وی این کار را با شدت بیشتری تکرار خواهد کرد لذا سعی کنید تا می تونید نشنیده و ندیده بگیرید مگر در جایی که می دونید با صحبت کردن و تذکر دادن به بدی این رفتار پی میبره.
البته نسبت به رفتارهای فرزندان و ارتباط هاشون با دوستان هم دقت داشته باشید . نه اینکه امر و نهی کنید که با این باش با اون نباش. منظور اینه که مهارت های ارتباط موثر اموزش ببینید و اموزش بدهید.
موفق باشید.
نمیدونم میدونه رفتارش بده یا خوب
صبح که من صداش میزنم برای بیدار شدن شروع میکنه
فکر نکنم از رفتارش ناراحت باشه
و تا شب ادامه میده
و این کار باعث شده که اصلا من ازش دور بشم
من ی بچه ۷ ساله دارم بیشتر دلواپسی من برای اینه
باسلام مجدد خدمت شما همراه گرامی:
دور شدن و فاصله گرفتن شما میتونه شروع یک بحرانی برای هویت و شخصیت فرزندتون محسوب بشه لذا هیچوقت نباید والدین به خاطر رفتار بد و حتی زشت بچه ها از اون ها فاصله بگیرند.
درسته در مواقعی ابراز ناراحتی و سرسنگینی خوبه و به جا جواب میده ولی اینکه بخواهید ذهنیت بد و منفی از فرزندتون داشته باشید به شدت باید درموردش تجدید نظر کنید. اتفاقا با تعریف و تمجید و شخصیت دادن به ایشون می تویند خواسته های دیگرتون را نیز مطرح و اهداف خودتون را برای بهتر شدن مراودات کلامی پیش ببرید.
فرزند کوچکتر را تحت اموزش قرار بدید ، در قالب بازی یا تعریف یه داستان و کشیدن نقاشی اموزش حرف های بد و زشت را باید داشته باشید و به قول خودتون وقتی هنوز پسرتون نمیدونه و حتی شما هم نمیدونید که ایا میدونه یانه پس توقعی هم نباید داشت.
معلم زمانی امتحان میگیره که درسی را اموزش داده باشه.
پس بهترین راه برای شروع میشه اموزش. از همون ابتدای صبح و نحوه ی بیدار کردن را به سمت و سویی ببرید که کمتر زبان به حرفای بد باز کنه و همون موقع درمورد حرفاش شروع کنید صحبت کردن و اگر در مقابل حرفهایی که میزنه کلمات زیبا را بهش انتقال بدید میتونه کمکی باشه برای بهبود شرائط.
همین طرح جایگزینی کلمات باعث میشه فرزند دیگرتون هم به صورت غیر مستقیم تحت اموزش باشه
موفق باشید.
ببخشید من هم سوالی دارم که بالا مینویسم.
با عرض سلام و ادب خدمت شما مادر محترم . پیشنهاد میدم این موضوع رو حتما با یک مشاور و روانشناس خوب در میان بذارید . حتما راهکارها و راهنمایی لازم و کارآمد بهتون گفته میشه . و یک پیشنهاد دیگه اینکه نسبت به محیط و دوستان و افرادی که نوجوان شما قرار میگیره و ارتباط داره دقت و حساسیت لازم رو داشته باشید . ایشون رو در محیط و افراد درست و مناسب قرار بدید ، مطمئن باشید تأثیر و آثار خودش رو خواهد گذاشت و شاهد تغییرات مثبت خواهید بود .