سوال اعتقادی: آیا اکراه غیرازاین است؟؟؟

منظور آیه شریفه که می‌فرماید اجبار و اکراه در دین نیست، این است که خداوند کسی را با اجبار به دینداری و حق‌گرایی نمی‌کشاند و این منافاتی ندارد با اینکه شخص اگر به سمت دین حق نرفت و به وظایف بندگی‌اش عمل نکرد، گرفتار آثار آن، یعنی عذاب دوزخ شود.

برای اینکه مطلب برایتان روشن شود، به این مثال توجه نمایید:

فرض کنید که در پایان مسیری خطرناک، حیواناتی وحشی و درنده وجود دارند و در  پایان مسیری دیگر، باغ‌های پر درخت با درختانی پر ثمر و رودخانه‌های پر آب و منظره‌های زیبا وجود دارد. حال شما به شخصی که اطلاعی از این دو مسیر ندارد، می‌گویید: اگر از این مسیر بروی، در نهایت گرفتار می‌شوی و اگر از آن مسیر دیگر بروی، به لذت ابدی دست پیدا می‌کنی و البته به او تأکید می‌کنید که من تو را مجبور نمی‌کنم که از مسیر خوب بروی؛ ولی چون خیر تو را می‌خواهم به تو هشدار می‌دهم که از مسیر بهتر بروی تا نتیجه خوبی عائد تو بشود. حالا سوال اینجاست: آیا اینکه شما به آن شخص هشدار دادید که از مسیر بد نرود، چون نهایتش بدبختی و بلا است، معنایش این است که او را مجبور کرده‌اید که از مسیر درست برود؟ قطعاً چنین چیزی نیست؛ زیرا او بعد از هشدار شما باز هم مختار است از هر مسیری که می‌خواهد برود، فقط اگر با سوء اختیار خودش از مسیر بد رفت و گرفتار شد، مقصر خودش است، چون شما نتیجه انتخابش را به او تذکر داده بودید.

خداوند هم دقیقاً درباره دین، همین مطلب را می‌فرماید که اگر می‌خواهید سعادتمند شوید باید از صراط مستقیم دین رفته و به دستورات دینی عمل کنید؛ اما اگر چنین نکنید، نتیجه نهایی عملکردتان بلا و گرفتاری ابدی است. به نظر شما آیا این اجبار مردم به دین‌داری است؟