يادآورى نعمت ها

«يادآورى نعمت ها»

هوا بدجورى توفانى بود و آن پسر و دختر كوچولو حسابى مچاله شده بودند. هر دو لباس هاى كهنه و گشادى به تن داشتند و پشت در خانه مى لرزيدند.

وقتى در خانه را باز كردم، پسرك مؤدبانه سلام كرد و از من پرسيد: «ببخشيد خانم! شما كاغذ باطله داريد؟»

كاغذ باطله نداشتم و وضع مالى خودمان هم چنگى به دل نمى زد و نمى توانستم به آنها كمك كنم. مى خواستم يك جورى از سر خودم باز كنم كه چشمم به پاهاى كوچك آنها افتاد؛ توى دمپايى هاى كهنه كوچكشان، قرمز شده بود. گفتم «بيايين تو يه فنجون شيركاكائوى گرم براتون درست كنم.»

آنها را داخل آشپزخانه بردم و كنار بخارى نشاندم تا پاهايشان را گرم كنند. بعد، يك فنجان شيركاكائو و كمى نان برشته و مربا به آنها دادم و مشغول كار خودم شدم. زيرچشمى ديدم كه دختر كوچولو فنجان خالى را در دستش گرفت و خيره به آن نگاه كرد! بعد پرسيد: «ببخشيد خانم! شما آدم ثروتمندى هستيد؟»

نگاهى به روكش نخ نماى مبل هايمان انداختم و گفتم «من؟ اُه...نه!» دختر كوچولو فنجان را با احتياط روى نعلبكى آن گذاشت و گفت: «آخه رنگ فنجون و نعلبكى به هم مى خوره.»

... آنها در حالى كه كاغذى را جلوى صورتشان گرفته بودند تا باران به صورتشان شلاق نزند، رفتند. فنجان هاى سفالى آبى رنگ را برداشتم و براى اوّلين بار در عمرم به رنگ آنها دقت كردم. بعد سيب زمينى ها را داخل آبگوشت ريختم و هم زدم... يك آن با خودم فكر كردم كه سلامتى، آرامش، شادى، محبت، همسر مهربان، سقفى بالاى سر و يك شغل خوب همه اينها نعمت هاى بزرگى هستند كه آنها را داشتم و به هم مى آمدند.

صندلى ها را از جلوى بخارى برداشتم و سر جايشان گذاشتم و اتاق نشيمن كوچك خانه مان را مرتب كردم. لكه هاى كوچك به جا مانده از دمپايى آنها را از كنار بخارى پاك نكردم؛ مى خواهم هميشه آنها را همانجا نگه دارم كه هيچوقت يادم نرود چه آدم ثروتمندى هستم...

پيش شرط آرامش در زندگى، يادآورى نعمت هايى است كه داريم