یک زن چه قدر باید صبر داشته باشه و سکوت کنه

سلام بر شما بانوی عزیز

راستش رو بخواهید من دیروز صبح پیام شما رو دیدم ولی حس کردم خیلی عصبانی هستید؛ چون  حس کردم چند پیام اخیر رو شما دادید؛ لذا گذاشتم امروز جواب شما رو بدم که عصبانیت شما فروکش شده باشه. 
دوست دارم بدونی که من صرفا تجربه ای رو به اشتراک میگذارم، اون هم به منظور همفکری، نه چیز دیگه. 

غالبا ما خانمها (خانمها که تنها نه؛ بهتره بگیم ما انسانها) وقتی با رفتار یا سخنی مواجه میشیم که به نحوی حقمون رو ضایع میکنه؛ سریع از زبانمون استفاده کنیم. (اولین سپر دفاعی ما زبانمون هست). 
یک زن وقتی در خانه اش داد و هوار راه میندازه ؛ اغلب دنبال محبت همسرش میگرده. در واقع چون محبت نمیگیره صداش در میاد. ولی از طرف مردی که سِمَّت همسر رو داره؛ این رفتار رو حاضر جوابی تلقی میکنه.
و یکی از مواردی که هرگز یک مرد برنمی تابه، حاضر جوابی کردن خانمش هست. خصوصا اگه در جمع این اتفاق بیفته. اون مرد در واقع حس میکنه اقتدارش له شده و برای بازپس گیری اقتدارش هر کاری ممکنه انجام بده که شاید در شرایط عادی از انجامش شرمنده هم باشه (مثل کتک کاری) ولی چون نمیخواد در مقابل همسرش کوتاه بیاد، ممکنه هرگز زیر بار هم نره که رفتارش اشتباه بوده!
اگر شما عزیز دلم، نمیتونی زبونت رو کنترل کنی، بدون که هی کار رو خرابتر میکنی. یعنی مثل این میمونه که خودت رو در یک دور یا یک تسلسل باطل گرفتار کنی!!!!!
مرد تا حس نکنه در جایگاه اقتدارش قرار گرفته کوتاه نمیاد و میتازه و خدا نکنه بِبُره؛ چون اگه بُرید، میره سراغ خیانت و راههایی که هیچ خیری برای شما نداره. 
عزیزم گاهی بعضی رفتارها عین تدبیره، تو سری خوری نیست. من تجربه ای رو میگم شما اگه از این روش خوشت نمیاد، روشی که می پسندی و با زندگی و اخلاق همسر خودت جور در میاد رو بکار بگیر. 
یک تجربه میگه: من اوائل ازدواجم به همسرم گفتم وقتی حرفمون میشه؛ شما با تماسی تلفنی خودت رو مشغول کن یا چند ساعتی برو بیرون! و یا ... چون ممکنه من از کوره در برم حرفی بهت بزنم بعد پشیمون بشم.(مخصوصا اینو بهش گفتم که خیال نکنه دارم از خونه خودش اخراجش میکنم!!!!!). 
و بعدها سعی کردم بر زبانم مسلط بشم. (چون هرکسی با شوهر آدم فرق داره). تلاش کردم یاد بگیرم جواب هر حرفی رو ندم. چون زندگیم رو دوست دارم. 
تجربه دیگری میگه: دیدم نمیشه این شکلی ادامه داد، باید همسرم در رفتارش تجدید نظر کنه؛ بنابراین سعی کردم کاری کنم که همسرم تغییر رفتارم رو ببینه که اونم انگیزه تغییر پیدا کنه. بنابراین فکر کردم چه کنم که برای او خیلی شگفت انگیز باشه؟! جوری باشه که همسرم بگه واووووووو!!!!!! ... تصمیم گرفتم وقتی حرفمون میشه رفتارهامون رو تجزیه و تحلیل کنم و برای رفتار اشتباهم عذر خواهی کنم. و این عذرخواهی همانطوریکه فکر میکردم چشمان همسرم رو از حدقه باز کرد و راهگشای زندگی من شد. ایشون رو هم در جر و بحثهای بعدی بنوعی به تواضع وا میداشت.
تجربه دیگری میگه سعی کردم در کنارش وقتی حال هر دومون خوشه در الفاظ محبت آمیزم «به تو افتخار می کنم» و «تو سالاری، تو سروری» ، «هرچی تو بگی» و ... بگنجونم! وقتی از سر کار می اومد ، وقتی خریدی میکرد، و از هر فرصتی استفاده میکردم و به استقبالش می رفتم و با اظهار محبت خستگیش رو در می آوردم. خلاصه سعی کردم بهش نشون بدم که حق اقتدارش برای من محفوظه. سعی کردم بزرگش کنم. و در کنار این رفتارهای متواضعانه ، بر عزت خودم هم کوشیدم. (چون شما اگه خودت رو رها کنی، از نظر زینت لباس و چهره و ... وا بدی و در عین حال ایشون رو بزرگ کنی، زمانیکه داره اون بالا بالاها اوج میگیره، تو حالت خلصه اش دست شما رو رها میکنه. بنابراین باید برای خودت هم عزت بگذاری و بدون اینکه آویزانش بشی، سفت دستش رو بچسبی و در واقع قلبش رو فتح کنی و باهم بالا برید).
کم کم همسرم از اون حالت حق به جانب و همیشه طلب کار خارج شد. چون فهمید که تنها مردیست که محبتش در دلم خانه داره، رفتارش تغییر کرد. چند سال که گذشت ما دیگه دعوایی نداشتیم. نه که اصلا دعوا نداشتیم؛ ولی من از کوره در نمی رفتم که حاضرجوابی کنم. اون هم منو مقابل خودش نمیدید که با حرفهای زهری و سمی دل منو ریش کنه. دیگه اون جر و بحثها می اومد و میرفت ولی ذره ای کدورت و کینه برجا نمی گذاشت. با یک لبخند سپری می شد؛ چیزی که قبلها انفجاری عظیم ایجاد میکرد.

ببین عزیز دلم، گاهی برای رسیدن به چیزی باید گذاشت و گذشت. 
گذشت بد نیست. شما وقتی حال هر دوتون خوبه از هر آنچه که آزارت میده صحبت کن. درد دلهاتو به همسرت بگو. (ولی فرق داره چگونه بگی ؛ یکموقع جوری میگیم که آرامشی رو به طوفان تبدیل میکنه و گاهی میشه در قالب یک لبخند محبت آمیز و در قالب درددل کردن و ... سخن گفت. نرم که بگی، جواب زمخت نمیگیری!).   

و نکته آخر؛ دعوای زندگی هر کسی مال خودشه و مربوط به خودش. نه خواهر ، نه دوست، نه جاری و نه هیچکس دیگه... ولو اینکه به طلاق برسند؛ تا زمانیکه من اجازه ندم در فکرم رسوخ کنند، از مشاجرات اونها آسیب نمی بینم. ولی به محضی که شدند الگو؛ توان این رو دارند که زندگی من رو هم به همان سرانجام برسانند.

امیدوارم که روزی برسه که به همسرت بگی تو برای من بزرگترین آرزویی بودی که خدا اجابت کرده. از وقتی تو را دارم؛ دیگه دلم هیچ چی نمیخواد. آمین

_ تمام ناتمام من با تو تمام میشود
شاعر بینام و نشان صاحب نام میشود
تمام من به نام تو شعر دوباره میشود
بند سکوت کهنه ام چهارپاره میشود

_ بس که سرشاری تمامت را به من بخشیده ای
من تهیدستم، تمام خویش بخشیدم تو را
ناتمامِ ناتمامم، ای تمام نا تمام
تو پسندیدی مرا یا من پسندیدم تو را ؟

_ یک جهان بر هم زدم کز جمله بگزیدم ترا
من چه میکردم به عالم گر نمیدیدم تو را
با همه مشکل پسندی های طبع نازکم
حیرتی دارم که چون آسان پسندیدم تو را!!!!

یاعلی