قرآن به زبان عربى است. پس قاعده هاى زبان عربى در آن رعايت شده. آيا ممكن است قرآن به زبان عربى باشد، ولى قواعد دستور زبان آن فارسى يا انگليسى باشد؟! از طرفى برابر دستور زبان عربى، الفاظ دوگونه هستند: 1ـ مؤنث 2ـ مذكر و هر يك از اين دو به حقيقى و مجازى تقسيم مى شوند، پس لفظ ها اين گونه تقسيم مى شوند.
مذكر (جنس نر) حقيقى مانند رجل (مرد) كه در واقع نيز از جنس نر مى باشد.
مذكر مجازى مانند كتاب كه در واقع جنس نر نيست، ولى چون در آن تاء (ة) وجود ندارد. ضميرها و اشاره هايى كه برايش مى آورند ضمير مذكر است; مثلا مى گويند «هذا كتاب» و نمى گويند «هذه كتاب»
مؤنث (جنس ماده) حقيقى مانند امرئة (زن) كه در واقع هم از جنس ماده است.
مؤنث مجازى مانند ملائكة كه هرچند ملائكه از جنس ماده نيستند، ولى چون كلمه ملائكة، داراى «ة» است ضميرها و اشاره هايى كه براى آن مى آورند ضمير و اسم اشاره مؤنث است; چنان كه خداوند مى فرمايد: (قالت الملائكة يا مريم...); ملائكه گفتند اى مريم... (آل عمران، آيه 42)
با توجه به آن چه برايتان نوشتم دريافتيد كه چرا نام هاى خداوند و ضميرهايى كه براى او به كار رفته مذكر است. خلاصه علت اين است كه: مواردى كه مذكر و مؤنث ندارد و در لفظ هم علامت مؤنث يعنى «ة» وجود ندارد، در حكم مذكر است; يعنى چنين كلمه اى را مذكر به حساب مى آورند. كلمه هاى «الله»، «قرآن» و... از همين قبيل هستند و اگر براى كلمه «اللّه» ضمير و اشاره مذكر به كار رود براى صفات خداوند نيز ضمير مذكر به كار مى رود.
با دقت در آيات قرآن كريم مى توان موارد فراوان ديگرى هم پيدا كرد كه با توجه به ادبيات عرب، كلمه اى مذكر يا مؤنث آمده است; مثلا شيطان اين مظهر پليدى مذكر آمده (آل عمران، آيه 175)، ولى براى كلمه «ملائكه» از مؤنث استفاده شده است (بقره، آيه 30) باغ هاى بهشت مؤنث آمده(نساء، آيه 122) و «تابوت» مذكر(بقره، آيه 248) و... .