- اتفاق باورنکردنی و عجیبی در راه بود. پس از آنکه کمتر از یک ماه قبل، شاه از مملکت گریخته بود، اینک مژده‌ی ورود مسیحا نفسی، دلهای مردم را سرخوش و شادمان کرده بود.
«روز دوازدهم به یک معنا، روز شروع قدرت اسلام است»[۱] که به فاصله‌ی اندکی از فرار شاه خائن، منادی وحدت و عدالت به میهن بازگشت و این همان سخن معروف را در ذهن‌ها تداعی میکرد که «دیو چو بیرون رود، فرشته درآید.»
12 بهمن 57 پایانی است بر یک تبعید طولانی و ظالمانه که هدف آن، دورکردن مردم از امام خمینی (رحمه‌الله) بود تا منجر به فراموشی و تزلزل جایگاه ایشان در جامعه شود. اما مثل همیشه، محاسبات مادی‌گرایان دنیاپرست، راهی به حقیقت پیدا نکرد و ارتباط ملت با رهبرشان هرگز از هم نگسست. مسیر فرودگاه تا کیلومترها توسط مردم آب و جارو و با گلهای رنگارنگ، تزیین شده بود.
برنامه‌ی از پیش تعیین شده، حضور امام (رحمه‌الله) در بهشت زهرا (علیهاالسلام) بود اما سیل خروشان جمعیت، این حرکت را بسیار دشوار و -در آن شرایط- خطرناک کرده بود. عده ای از سرِ دلسوزی، به امام(ره) پیشنهاد دادند تا این برنامه را لغو کند اما ایشان فرمودند: «ماشین کجاست؟ من قول داده‌ام که به بهشت زهرا بروم و می‌روم.» یک خودرو از چند روز قبل، آماده شده بود. بین صندلی راننده و صندلی عقب، یک شیشه‌ی ضد گلوله گذاشته بودند. امام پس ازاطلاع از این امر، روی صندلی جلوی ماشین نشستند! خودرو حرکت کرد و بخاطر ازدحام جمعیت، ایشان ساعت دو بعدازظهر به بهشت زهرا (علیهاالسلام) رسیدند. پس از چند برنامه، نوبت به سخنرانی تاریخی و دشمن شکن ایشان رسید: «... من دولت تعیین میکنم ... من توی دهن این دولت میزنم...»[۲]
پی‌نوشت:
[1] امام خامنه‌ای، ۱۲بهمن ۱۳۷۵
[2] ۱۲ بهمن ۱۳۵۷