از سفارشات امام رضا (ع) به اباصلت هروی:
آنگاه که در اواخر ماه شعبان خدمت امام رسیدند، امام (ع) فرمود: ای اباصلت ماه شعبان بیشترش گذشت، پس آنچه از اعمال خیر که در این ماه در انجام آن کوتاهی کرده‌ای در این چند روز باقی‌مانده انجام بده، بر تو باد به انجام آنچه به حال تو مفید است و ترک آنچه براى تو فایدهاى ندارد و دعا و استغفار و تلاوت قرآن را افزون کن و از گناهان و نافرمانی‌هایت بهسوى خدا بازگرد و توبه کن، تا ماه خدا به تو رو کرده باشد در حالى که تو به خدایت اخلاص ورزیده باشى.
آن حضرت ادامه دادند: امانتى بر گردن خود باقى مگذار مگر آنکه آن را ادا کنى و نیز، در دلت کینه هیچ مؤمنى نباشد مگر این که آن را از دل بیرون کنى و هیچ گناهى را که مرتکب بودهاى وامگذار مگر آنکه آن را رها کرده و از آن دورى گزینى و از خداوند پروا داشته باش و در امور نهان و آشکارت بر او توکّل و اعتماد کن و هر کس بر خدا توکّل کند همانا خداوند او را کافى است، زیرا خداوند کار خود را به انجام می‌رساند و براى هر چیز اندازهاى قرار داده است.
در باقی‌مانده این ماه زیاد این ذکر را بگو:
«اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَکُنْ قَدْ غَفَرْتَ لَنَا فِی مَا مَضَی مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِیَ مِنْهُ؛ پروردگارا! اگر تاکنون در این ماه ما را نبخشیدهاى، پس از تو می‌خواهیم که در باقی مانده این ماه ما را ببخشى و بیامرزى». زیرا خداوند تبارک و تعالى در این ماه مردم بسیارى را از آتش آزاد می‌کند.[1]
اما پاسخ امام راحل (ره) به رهبر عزیزمان:
اين مناجات شعبانيّه يك تحفه‌اى است كه در اختيار ما قرار داده شده است. خب ما دعا خيلى داريم، همه اين دعاها هم پر از مضامين عالى است، امّا بعضى يك برجستگى خاصّى دارند. من از امام بزرگوار رضوان‌الله‌عليه سؤال كردم، گفتم در ميان اين دعاهايى كه از ائمّه (ع) رسيده است، شما به كدام دعا بيشتر علاقه‌منديد و دلبسته‌ايد؟ فرمودند به دعاى كميل و مناجات شعبانيّه؛ به اين دو دعا.
امام يك دلِ متوجّه به خدا بود، اهل توسّل بود، اهل تضرّع بود، اهل خشوع بود، اهل اتّصال با مبدأ بود؛ وسيله بهتر در چشم او، اين دو دعا بود: دعاى كميل، مناجات شعبانيّه. وقتى انسان مراجعه مي‌كند به اين دو دعا، دقّت مي‌كند، می‌بيند چقدر هم شبيه همند اين دو دعا؛ شباهت‌هاى زيادى به هم دارند؛ مناجات انسان خاشع، مناجات انسان متوكّل به خدا؛ كَاَنّى بِنَفسى واقِفَةٌ بَينَ يَدَيك، وَ قَد اَظَلها حُسنُ تَوَكُّلى عَلَيك، فَقُلتَ ما اَنتَ اَهلُه، وَ تَغَمَّدتَنى بِعَفوِك؛ اميد، اميد به مغفرت الهى، به رحمت الهى، به توجّه الهى، بلندهمّتىِ در درخواست از پروردگار؛ اِلهى هَب لى كَمالَ الانقِطاعِ اِلَيك، و اَنِر اَبصارَ قُلوبِنا بِضياءِ نَظَرِها اِلَيك.[2]
منابع:
1- عیون اخبار الرضا، جلد۲، صفحه ۵۱
2- بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم ۱۳۹۲/۰۳/۲۲