بسم الله الرحمن الرحیم
دنیای امروز بسیار پیشرفت کرده است. انسان به فضا رفته است و برای خود در کره ماه، در فکر ایجاد محیط زندگی است.از دورترین نقاط جهان، با بهترین کیفیت با دیگران می تواند ارتباط داشته باشد؛ گویی که در کنار همدیگر است.
چنان سرعت پیشرفتش بالاست که لحظهای به عقب و گذشته و مشکلات آن نمیتواند بیاندیشد.
او فقط در حال رفتن است.لکن چیزی در این میان وی را به خود را مشغول داشته است.او در درون خو آنرا مییابد. او فکر میکند تا کجا باید انکارش کند ؟ تا به کی باید خود را بفرییبد؟...
آری او در فکری بس عمیق، غرق است.او در حیرانی خویش اسیر است.او آینده را در پس سایههای دهشتناک، تاریک میبیند. او چه کند؟روزی که دستش از غیب قطع کرد سرآغاز تاریکیهایش بود. روزی بود که او در غم گرفتاری خود جان داد.
چه شب سیاهی...
دست او در دامان روشنی باید باشد. آن نور لایتناهی. آن نور پرنور.
روزی دست او در دست نور بود، اما حالا نور در پی پس ظلمت غفلت انسان است. غفلتی که بانی آن خود انسان است.انسان برای اینکه بتواند به روشنایی راه یابد باید که نور را دریابد. نور نور است و این ما هستیم که در ظلمت غفلت خود اسیریم.
امروز با دیروز چه تفاوتی دارد؟ آیا امروز انسان به چراغ هدایت نیازی ندارد؟ راستی نیاز ندارد؟ پس این همه جنگ و کشت و کشتار را علت چیست؟ آیا جز ظلمت بشر است؟
آیا هر روز با وجود خورشید عالمتاب، روزگار ظلمانیتر نمی شود؟ اگر اینگونه نبود که الان بایستی بشر در زیر انوار پر نور عدالت و برابری و برادری قدم می‌زد.
براستی کشتار میانمار و بحرین و عراق و افغانستان و سوریه و مصر و کشورهای افریقایی را علت چیست؟ آیا فکر کردهای چرا انسان به اصطلاح متمدن امروز، چرا در برابر کشتار صربها در بوسنی ساکت ماند؟ چرا به فرمانده ناوی که هواپیمای مسافربری ایرانی بر روی خلیج همیشه فارس را ساقط کرده بود و همه مسافران بی گناه را کشته بود، مدال افتخار میدهد؟
انسان متمدن امروز بیش از هر روز دیگر به این عنصر حیات بخش، بیش از پیش نیازمند است. بشر دیروز، امکاناتی نداشت؛ اما امروز امکانات بسیاری دارد؛ حال اگر هدایتگری نباشد همین پیشرفتها بلای جان بشر خواهد بود. نمونه آن اختراع بمب هسته ای بود که نبود هادی معصومی که خدایی باشد، باعث شد همین پیشرفت بزرگ بشر، شهری را با مردمش بکلی از بین ببرد.
برای رسیدن به نور و رهایی از ظلمت باید انسان به خود آید.
نظرات