انسان باید همیشه بین این دو نظر باشد:
1-نقص در بندگی خویش
2-وسعت رحمت الهی
مومن نظری به نقصان ذاتی خود و ذلت و ناچیزی و بی آبرویی خویش دارد و حتی اگر عبادتی میکند که وظیفه او همین است متوجه قصورات وتقصیرات خویش است و سرافکنده و خجل در برابر درگاه الهی قرار گرفته و حالت خوف، سراسر وجود او را فرا می گیرد.
لکن از نظر دیگر به کمال و رحمت گسترده الهی دارد و امیدوارانه عمل میکند.
چراکه او خدایی است که بی استحقاق و بدون درخواست قبلی، نعمتهای فراوان به بندگان عطا می کند و این باعث قوت گرفتن رجا و امید در دلهای مومنان می شود.
لکن مهم آن است که انسان همیشه بین این دو نظر باشد نه نظر از نقص خود و تقصیر و قصور از قیام به بندگی، ببندد و نه از نظر سعه رحمت واحاطه عنایت و شمول نعمت و الطاف خداوند چشم بپوشد.
منبع : شرح چهل حدیث ص 222-223
خلاصه ای از بیانات استاد لبیک در حلقه معرفت، مربوط به تاریخ 92/07/04