شفاعت معصومین در صورتی نصیب انسان میشود که اولا: به ولایت آنها اعتقاد داشته باشیم، ثانیا: اهل گناهان کبیره نباشیم و اگر گناهی از ما صادر شد، پشیمان شده و توبه کنیم.
طبق روایات، برخی از شیعیان و مسلمانان، مورد شفاعت قرار نمیگیرند به طور مثال «ابن أبى عُمَير» از امام کاظم(عليهالسلام) نقل میکند که حضرت فرمودند: «خداوند متعال كسى را به طور جاويدان در آتش نگه نمىدارد، مگر اهل كفر و إنكار و شرك و ضلالت را».
من خدمت حضرت عرض کردم: اى پسر رسول خدا، پس شفاعت براى چه طایفهاى از گناهكاران است؟ حضرت فرمود: رسول خدا(صلیاللهعلیهوآله) فرموده: «شفاعت من براى مرتكبين گناهان كبيره از امت من است؛ و امّا نيكوكاران از اين امّت، براى آنان هيچگونه مؤاخذهاى نيست.»
من گفتم: اى پسر رسول خدا، چگونه شفاعت براى مرتكبين معاصى كبيره است؟ در حالیكه خداوند متعال مىفرمايد: «وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى وَ هُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُون[انبیاء/ 21] شفاعت نمىكنند مگر براى آنكه پسنديده باشد؛ و ايشان از خشيت خدا در ترس باشند» و كسى كه مرتكب گناه كبيره شود، پسنديده نيست.
حضرت فرمود: «اى أبا احمد، هيچ مومنى، گناهى انجام نمىدهد، مگر آنكه از آن گناه راضی نیست و براى آن نادم و پشيمان مىشود؛ و رسول خدا(صلیاللهعلیهوآله) فرموده است: «ندامت همان توبه است» بنابراين كسى كه گناهى مرتکب شود و از آن گناه، پشيمان نشود، اصلاً مومن نيست و شفاعتی براى او وجود ندارد، او ظالم است و خدا مىفرمايد: «ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَ لا شَفِيعٍ يُطاع[غافر/ 18] براى ظالمان هيچ دوست شفيق و مهربانى و هيچ شفيع پذيرفته شدهاى وجود ندارد».
و اما گفتار خداوند که فرموده: «وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى» مراد آن است كه دينش مورد رضايت و پسنديده باشد؛ و دين عبارتست از إقرار به پاداش نيكىها و زشتیها؛ و كسى كه خداوند دين او را بپسندد، بر گناهى كه نموده است پشيمان مىشود؛ چون به عاقبت و پاداش آن در روز قيامت معرفت پيدا كرده است.
از این روایت استفاده میشود ایمان در قلب کسی که نسبت به انجام گناهان کبیره هیچ باکی ندارد و بدون هیچ ترسی آنها را انجام میدهد و هرگز از آنها پشیمان نشده و توبه نمیکند و در برخی موارد خواهان گناهان بیشتری است، رسوخ نکرده است و شفاعت شامل حال او نمیشود.
______________________________________
لینک مطلب: https://btid.org/fa/news/42604