به هر پُست و مقامی که برسیم باز هم فرزند پدرو مادر خود هستیم و باید احترام آنها را تا آخرین لحظه عمر و حتی بعد از آن نگه داشت.
ما هر چقدر بزرگ شویم باز هم کوچکیم و فرزند پدر و مادر خود هستیم. ناف، اثری ماندگار بر بدن ماست که برای همیشه یادمان بماند که زمانی این رگ حیات ما بوده و از این طریق از مادر خود ارتزاق می کرده ایم و این اثر یادمانی است برای اینکه به هر پُست و مقامی که رسیدیم باز هم فرزند همین پدر و مادر هستیم و عجب اینکه خدا در چه نقطه عطفی ما را محک می زند که دقیقا در بدترین زمان عمر؛ یعنی هنگام پیری طاقت فرسای والدین که احتمالا با بهترین دوران عمر ما؛ یعنی دوران جوانی قرین شده باید حتی یک «اف» هم به والدین نگفت. «إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا؛ چنانکه یکی از آن ها یا هر دو در نزد تو پیر و سالخورده شوند (که موجب رنج و زحمت تو باشند) کلمه ای که رنجیده خاطر شوند مگو و بر آن ها بانگ مزن و آن ها را از خود مران و با ایشان به اکرام و احترام سخن‌گو.»[اسراء، 23]