- تحول سیاسی اقتصادی در جهت توسعه و پیشرفت اقدام 16 ساله دولت‌های سازندگی و اصلاحات بود. آنها به بهانه تعالی کشور در زمینه سیاسی اقتصادی دیوار کج لیبرالیسم را در کشور بنا نهادند. اقدامی که درگاه قلعه نفوذ را تا سالیان سال بر روی معاندین گشود. بی‌شک سازش با غرب از اهداف و لوازم توسعه سیاسی اقتصادی بر مبنای فرهنگ لیبرالبسم برای دولتمردان محسوب می‌شد. پیرو این مسیر و در جهت توسعه زیرساخت های سیاسی عدول از آرمان‌ها و هویت انقلابی سازشگری مطلق و پایین آمدن از منافع ملی از جمله اتفاقاتی است که قطعا دولتمردان در آن مقطع باید به آن تن می‌دانند. ترفند نظام سلطه در مواجهه با سازشگران در این است که با روی گشوده و وعده‌های شیرین به سمت آنها می‌آیند اما پس از خلع سلاح و غارت منافع ملی ذره‌ای به خواسته آنها تن نمی‌دهد. وقایع اتفاق افتاده در دولت های سازشگر به ویژه در دولت یازدهم و دوازدهم باید عبرت سیاستمداران شود تا به این فهم برسند که هزینه سازش در مقابل مستکبران بسیار بیشتر و گرانتر از هزینه مقاومت است.
