ابوبکر به اشتباه بزرگ خود در هتک حرمت خانه حضرت زهرا (سلام الله علیها) اعتراف کرده است و در این اعتراف نکات بسیار مهمی وجود دارد.
انسان‌ها معمولا در آخرین لحظات عمر و در هنگام فرا رسیدن مرگ، مهم‌ترین دغدغه‌های خود را در قالب وصیت، اعتراف، درد و دل و... بروز می‌دهند. از این‌رو آخرین جملات هر شخص از اهمیت بسزایی برخوردار است.
اهل تسنن در منابع معتبر خود، جملات خلیفه اول خودشان را که در قالب اعتراف است و دارای نکات مهمی می‌باشد نقل کرده‌اند.
طبري در تاريخش، ابن عبد ربه در العقد الفريد، طبراني در المعجم الكبير، ابن زنجويه در الأموال، ابن قتيبه دينوري در الإمامة والسياسة، مسعودي در مروج الذهب، مقدسي در الأحاديث المختاره، شمس الدين ذهبي در تاريخ الإسلام و... داستان اعتراف ابوبكر را با اندک تفاوتی نقل كرده اند كه ما در اینجا متن آن را از تاریخ طبری نقل مي كنيم.
عبد الرحمن بن عوف می‌گوید: به هنگام بيماري ابوبكر به ديدارش رفتم و پس از سلام و احوال پرسي، با او گفت و گوی كوتاهی داشتم. ابوبكر به من چنين گفت: «أَجَلْ، إِنِّي لا آسَى عَلَى شَيْءٍ مِنَ الدُّنْيَا إِلا عَلَى ثَلاثٍ فَعَلْتُهُنَّ وَدِدْتُ أَنِّي تَرَكْتُهُنَّ... فَوَدِدْتُ أَنِّي لَمْ أَكْشِفْ بَيْتَ فَاطِمَةَ عَنْ شَيْءٍ وَإِنْ كَانُوا قَدْ غَلَّقُوهُ عَلَى الْحَرْبِ؛[1] من در دوران زندگی بر سه چيزی كه انجام داده ام تأسف می خورم، دوست داشتم كه مرتكب نشده بودم، يكی از آن ها هجوم به خانه فاطمه زهرا بود، دوست داشتم خانه فاطمه را هتک حرمت نمی كردم؛ اگر چه آن را برای جنگ بسته بودند.»
از این جمله ابوبکر چند نکته مهم بدست می‌آید:
یک. ابوبکر به خانه‌ای که پیامبر و جبرئیل بدون اذن گرفتن داخل نمی‌شدند، هجوم برده و بدون اذن داخل شده است.
دو. هجوم به منزل حضرت، با دستور مستقیم ابوبکر صورت گرفته است نه دیگران از این‌رو متهم ردیف اول، شخص ابوبکر است.
سه. این اعتراف، اثبات ظلم و جفا به اهل بیت (علیهم السلام) است.
چهار. شکستن حرمت خانه‌ای که برتر از خانه تمام انبیاء بود؛ چرا که خود اهل تسنن در ذیل آیه «فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ؛[2] [این نور] در خانه هایی است که خدا اذن داده [شأن و منزلت و قدر و عظمت آنها] رفعت یابند و نامش در آنها ذکر شود، همواره در آن خانه ها صبح و شام او را تسبیح می گویند» روایت نقل کرده‌اند که پیامبر فرمود: خانه علی و فاطمه (علیهماالسّلام) از برترین آن خانه‌ها است.[3]
پنج. این اعتراف به روشنی می‌رساند افرادی که در خانه حضرت جمع شده بودند، هرگز قصد جنگ نداشتند؛ زیرا ابوبکر می‌گوید حتی اگر قصد جنگ داشتند نباید مرتکب چنین خطایی می‌شدم.
شش. نشان می‌دهد که ابوبکر و پیروانش برای دشمنان خدا و حتی کفار بیشتر از خانه اهل بیت حرمت قائل بودند؛ چون پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) در فتح مکه فرمود: «مَن دخلَ دارَ أبي سفيان فهوَ آمنٌ ومَن أغلقَ عليهِ بابَه فهوَ آمن؛[4] کسانی که داخل خانه ابی سفیان هستند در امان می‌باشند و [کفاری] که درب خانه های آنها بسته است در امان هستند.»
در فتح مکه درب خانه ابوسفیان و کفاری که به خون اسلام و پیامبر تشنه بودند به زور باز نشد و اهالی آن در امان بودند ولی حرمت خانه یگانه دختر پیامبر و بهترین زنان عالم، حفظ نشد و اهالی آن در امان نماندند.
هفت. این اعتراف ابوبکر بر خلاف ادعای اهل تسنن به روشنی نشان می‌دهد که هرگز اجماعی بر خلافت ابوبکر وجود نداشته است.
این گوشه‌ای از نکات موجود در این اعتراف بزرگ است و اهل تحقیق می‌توانند نکات بیشتری را استخراج کنند.
پی نوشت
[1] تاریخ طبری، ج3، ص430.
[2] سوره نور، آیه36.
[3] الدر المنثور، ج6، ص203.
[4] سنن ابی داود، ج4، ص634.
مهم‌ترین نکته‌ای که در اعتراف ابوبکر وجود دارد این می‌باشد که افراد حاضر در خانه حضرت زهرا(سلام الله علیها) هرگز قصد جنگ نداشتند ولی با این حال در هجوم به بیت حضرت اتفاقاتی به مراتب بدتر از یک جنگ تمام عیار افتاده است.