کوه آرارات که پهلوی اول آن را به بهانه تنش‌زدایی به ترکیه بخشید، امروز می‌توانست گره‌گشای بخش عمده‌ای از مشکلات آبی کشور باشد.
کوه آرارات که بنا بر برخی نقل‌ها، همان کوه "جودی" است که کشتی نوح بر آن آرام گرفت،[1] امروز می‌توانست مانند دماوند، مقصدی فوق‌العاده جذاب برای گردشگری و کوهنوردی در ایران باشد، اما در سوم بهمن ۱۳۱۰ مام میهن با این فرزندش خداحافظی کرد و این منطقه مهم استراتژیک و راهبردی و زیبا با بی‌کفایتی رضاشاه پهلوی در قالب مذاکرات و پیمان استعماری سعدآباد به ترکیه واگذار شد، تا ترکیه از ادعای واهی بر منطقه «قطور» دست بردارد و جلوی یک بهانه‌جویی گرفته شود!
این درحالی بود که سرچشمه نهر «قره‌سو» در دامنه جنوبی آرارات جریان داشت و پس از گذر از منطقه آرارات به جنوب روستای «بورآلان» رفته و به رود ارس متصل می‌شد. اگر امروز این منطقه در اختیار ایران بود، شاهد بسیاری از مشکلات آبی نبودیم. غم آرارات یک نمونه از نتایج تلخ به کارگیری راهبرد "تنش‌زدایی" دست نشاندگان غرب، به جای راهبرد "مقاومت" در برابر زیاده‌خواهی بیگانگان است .
پی‌نوشت:
1. فارس https://b2n.ir/z17386