سپیدی امید

از اصلی‌ترین مؤلفه‌های سبک زندگی ایرانی_اسلامی که به دفعات متعدد در منابع دینی و کلام بزرگان بر اهمیتش تأکید شده و نبود آن از بزرگ‌ترین گناهان تلقی گردیده، امیدواری است. اميدواری از ضروریات حيات و زندگی انسانی است .

از منظر جهان‌‌بينی توحيدی، اميد هدیه خداوند سبحان است كه موتور تلاش و انگيزه را روشن نگه می‌دارد و چرخ زندگی را به گردش درمی‌آورد و آن را پرشتاب می‌كند.

امیدواری به آینده، از مهم‌ترین بایسته‌های جامعه‌ ایران اسلامی است. اگر روزی برسد که انسان حس امید را درون خودش احساس نکند، دوران سکون و ايستايی او فرا ‌‌رسیده است. بنابراین از اساسی‌ترین اقدامات دشمنان علیه مردم جامعه، به وجود آوردن روحیه یأس و ناامیدی، از طریق تأکید مکرر و بزرگ جلوه دادن برخی نقایص و کاستی‌هاست.

امیدواری و اميدوار‌‌ بودن، هنر و مهارتی است كه بايد آحاد ملت به‌‌خصوص نسل جوان آن را فراگيرند. ازاین‌رو نظامی، شاعر بزرگ ایرانی، در شعری چنین توصیه می‌کند:

نومید مشو ز چاره جستن                                کز دانه شگفت نیست رستن

کاری که نه زو امید داری                                        باشد سبب امیدواری

در نومیدی بسی امید است                              پایان شب سیه سپید است[1]

پیامبر گرامی اسلام صلى‌الله‌عليه‌و‌آله در اهمیت امیدواری می‌فرماید: «الفاجِرُ الراجي لِرَحمَةِ الله تعالى أقرَبُ مِنها مِن العابِدِ المُقَنَّطِ»؛[2] «گنهکار اميدوار به رحمت خداوند متعال، به رحمت نزدیک‌تر است تا عابدِ نوميد».

پی‌نوشت:
[1]. نظامی، خمسه، لیلی و مجنون، بخش ۱۷، پند دادن پدر مجنون را.
[2]. متقی هندی، كنز العمال، ج3، ص140.