ماه مبارک رمضان، ماهی است که انسان به مهمانی خدا می‌رود، پس حفظ حرمت ماه و احترام میزبان، بسیار شایسته است.
تعظیم شعائر، یکی از آموزه‌های قرآن کریم است: «وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوب»؛[1] «و هر کس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانه تقوای دل‌هاست». بنابراین بزرگ شمردن شعائر دین خدا، از نشانه‌های تقوای قلب انسان است و بی‌تردید ماه مبارک رمضان از شعائرالله[نشانه‌های خدا] است، پس باید حرمت آن حفظ شود.
حرمت و عظمت ماه مبارک رمضان
ماه رمضان، ماهی است که خداوند برای آن احترام خاصی را قائل شده است، زیرا این ماه، خصوصیاتی دارد:
یک. ماهی که خدا، قرآن را در آن نازل کرده است.[2]
دو. ماهی که ظرف شب قدر شد.
سه. ماه میهمانی خداست.[3]
چهار. ماه برکت و رحمت است.[4]
پنج. ماه بهار قرآن است.[5]
حرمت ماه رمضان در مسافرت
امام صادق علیه‌السلام درباره احترام این ماه در مسافرت فرمود: «وَ إِنِّي إِذَا سَافَرْتُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ، مَا آكُلُ إِلَّا الْقُوتَ، وَ مَا أَشْرَبُ كُلَّ الرِّي»؛[6] «هرگاه در ماه رمضان به مسافرت مى روم،[به احترام ماه رمضان] جز به اندازه رمق داشتن، غذا نمى‌خورم و هرگز از آب در حدّ سيراب شدن نمى‌نوشم».
با آنكه مسافر در ماه رمضان، نبايد روزه بگيرد و خوردن و آشامیدن، براى او اشكالى ندارد، ولى براى احترام به این ماه عزیز و برای آنكه از حالت روزه‌داران فاصله نگیرد، شایسته است که علاوه بر اینکه تظاهر به خوردن نداشته باشد، به ضرورت اکتفا کند، چراکه اثر تربیتی آن، تسلط بر نفس خواهد بود.
بنابراین، ماه مبارک رمضان ماه مهمانی رفتن بندگان است و چه بسیار شایسته و بایسته است که حرمت میزبان حفظ شود.
پی‌نوشت:
[1]. حج: 32.
[2]. بقره: 185.
[3]. شیخ صدوق، محمدبن علی، امالی، کتابچی، 1376ش، چاپ ششم، ص93.
[4]. همان.
[5]. همان، ص59.
[6]. کلینی، محمدبن یعقوب، کافی، دارالکتب الاسلامیه، 1407ق، چاپ چهارم، ج4، ص134.