باید آگاهی و درک ملحدان و اسلام‌ستیزان به نقطه‌ای برسد که بدانند یافته‌های دانش تجربی نمی‌تواند مضمون گزاره‌های قطعی متون مقدس اسلامی را انکار کند. گزارش از آفرینش حضرت آدم و خانواده ایشان به معنای نفی نسل‌های پیش از او بر روی زمین نیست.
ملحدان و اسلام‌ستیزان تمام همت و تلاش خود را برای نادرست جلوه دادن گزاره‌ها و متون مقدس اسلامی به‌کار بسته‌اند. یکی از مهم‌ترین ابزارها و شیوه‌های آنان برای این هدف شوم، استفاده غیر روشمند و بی‌رویه از دانش تجربی و نتایج به‌دست آمده از آن می‌باشد. آنان که تمام هستی را در طبیعت و ماده خلاصه کرده‌اند، به‌طور طبیعی هر گزاره فرامادی و غیر قابل تجربه را انکار می‌کنند.
آفرینش آدم و حوا و پرسش‌های پیرامونی آن، یکی از مواردی است که در متون مقدس اسلامی و البته در متون تحریف شده ادیان پیش از اسلام مورد اشاره قرار گرفته است. حق‌ستیزان و ملحدان با معیار قرار دادن گزاره‌های دانش باستان‌شناسی بر این باور هستند که برخی نکات بیان شده در متون مقدس نسبت به آدم، حوا، هابیل و قابیل و روش زندگی و تعامل آنها نمی‌تواند صحیح باشد و از این رهگذر در مورد صداقت ادیان الهی تردید ایجاد می‌شود.
نسل پیش از آدم
چندی است که دانشمندان دیرینه‌شناس با یافتن برخی فسیل‌ها و پدیده‌های کشف شده بر این باورند زمان حضور انسان روی زمین چنان طولانی است که باید آن را به پیش از آفرینش آدم و حوا نسبت داد.[1] این در حالی‌است که در احادیث معصومان علیهم‌السلام، از حضور انسان‌هایی پیش از نسل کنونی انسان روی زمین خبر داده شده که حضرت آدم، سرآغاز آخرین نسل از آن انسان‌ها می‌باشد.[2] اینجاست که محلدان به نادرست، گمان برده‌اند اگر در قرآن سخن از آفرینش آدم و حوا می‌شود، به‌معنای انکار نسل‌های پیش از اوست، اما چنین نبوده و از نظر منطقی، چنین نتیجه‌ای نخواهد داشت.
زندگی در غار
یکی از پرسش‌های مطرح پیرامون زندگی آدم و حوا و فرزندان آنها این است که آنان در غار به‌سر می‌بردند و یا بیرون از غار زندگی می‌کردند؟ یافتن پاسخ این پرسش از نگاه دینی اهمیت چندانی ندارد و دانستن آن فقط به آگاهی انسان می‌افزاید و نه در زندگی دنیایی انسان تاثیر دارد و نه در سرنوشت آخرتی او، اما دنیاگرایان و عاشقان دانش تجربی که اهداف پوچ و بی‌پایه برای خود تعریف می‌کنند، یافتن پاسخ این پرسش را یک افتخار و مزیت برای خود می‌انگارند.
در قرآن کریم آنگاه که از حضور آدم و حوا بر زمین سخن به‌میان آمده، اشاره‌ای به سکونت آنها در نقطه‌ای خاص نشده؛ بلکه زمین را محل استقرار و یافتن رزق و روزی آنها و فرزندانشان معرفی کرده است.[3] البته در برخی نقل قول‌ها چنین آمده که محل دفن حضرت آدم در یک غار در کوه ابوقبیس شهر مکه بوده است.[4]
با این حال، ملحدان با توجه به یافته‌های باستان‌شناسی اصرار دارند که شروع سکونت انسان را در غار منحصر بدانند که به تدریج به یکجانشینی تبدیل شده است، اما همچنان نمی‌توان از این رهگذر، حضور و سکونت حضرت آدم و خانواده ایشان را در بیرون غارها انکار کرد؛ زیرا دانش باستان‌شناسی می‌تواند در مورد آنچه یافته، اظهار نظر کند و نسبت به آنچه که شاهدی بر خلاف آن وجود ندارد، ساکت است.
پی‌نوشت:
[1]. صادقی تهرانی، محمد، ستارگان از ديدگاه قرآن، ص341، امید فردا.
[2]. صدوق، محمد، التوحيد، ص277، جامعه مدرسین.
[3]. اعراف، 24.
[4]. راوندی، قطب‌الدین، قصص الأنبياء عليهم‌السلام، ص72. مركز پژوهش هاى اسلامى.