امام حسین (ع) حبیب بن مظاهر را با عنوان «مردی فقیه» یاد می‌کند که نشانگر جایگاه والای او نزد امام (ع) است.
در سخنان امام حسین (ع) نام حبیب بن مظاهر ظهور قابل اعتنایی دارد. امام گاهی در خطبه‌ها و خطابه‌هایشان در مواضع مختلف بعد از خروج از مکه به سمت کوفه و استقرار در کربلا از او سخن گفته، اقدامات او را مورد تأیید قرار داده و نهایتاً او را به صفاتی خاص توصیف نموده‌اند، به نحوی که می‌توان او را از محبوب‌ترین اصحاب نزد آن حضرت به حساب آورد.
یکی از نخستین متونی که نام حبیب بن مظاهر در آن ذکر شده است، نامه امام حسین (ع) در مسیر کوفه، پس از دریافت خبر شهادت مسلم بن عقیل است. در متن این نامه آمده است:
«من الحسین بن علی بن أبی طالب إلی الرجل الفقیه حبیب بن مظاهر... أمّا بعد، یا حبیب، فأنت تعلم قرابتنا من رسول الله صلی الله علیه و آله و أنت أعرف بنا من غیرک و أنت ذو شیمه و غیره، فلا تبخل علینا بنفسک یجازیک جدِّی رسول الله صلی الله علیه و آله یوم القیامه» (موسوعه الامام الحسین (ع)، ۱۳۷۸: ۱۵، ۵۱۴).
در این نامه، امام حسین (ع) حبیب بن مظاهر را با عنوان «مردی فقیه» یاد می‌کند که نشانگر جایگاه والای او نزد امام (ع) است.
مضمون این نامه در قولی دیگر با عبارات زیر آمده است:
«بسم الله الرحمن الرحیم من الحسین بن علی الی حبیب بن مظاهر الاسدی، اما بعد یا حبیب: فقد اتینا العراق و قد بانت الخیانه من اهل الکوفه، کما خانوا بأبی و أخی من قبل، فإن کنت ترید السعاده الأبدیه و الدوله السرمدیه فبادر إلینا و ائت لنصرتنا فی کربلاء» (القصیر، ۱۴۳۱: ۸۱ به نقل از البلادی: ۸۹).
در این متن امام حسین (ع) به آشکار شدن خیانت مردم کوفه اشاره کرده و سعادت ابدی را در نصرت از نهضت خویش می‌دانند. در متن نامه اول، نتیجه نصرت امام (ع)، پاداش الهی و در متن نامه دوم، سعادت ابدی و دولت سرمدی دانسته شده است. در نتیجه، رابطه بینامتنی در این دو نامه، «نفی متوازی» است؛ چه این‌که متن غایب در متن حاضر، بدون تغییر ذاتی با دامنه معنایی بیشتر و الفاظ مصداقی‌تر بیان شده است و بهترین پاداش الهی همانا سعادت ابدی و حیات جاودانه انسان در رضوان الهی است.
در میان سخنان امام حسین (ع) ذکر نام شخصیت‌های مثبت و منفی حاضر در صحنه قیام به چشم می‌خورد که احصاء و بررسی این شخصیت‌ها، نقش آن‌ها را در نهضت حسینی برای تحلیل دقیق‌تر حماسه عاشورا مشخص می‌کند. حبیب بن مظاهر، عالم علم منایا و بلایا، قرین میثم تمار و رشید هجری، فقیه و محدث صدوق، عارف و مخلص به ولایت اهل‌بیت (ع)، حافظ قرآن، شخصیت اثرگذار در حماسه عاشورا، از صحابی رسول خدا (ص)[۴] (سماوی، ۱۳۷۷: ۱۰۰)، امیرالمؤمنین (ع) (همان، ۱۰۱)، امام حسن و امام حسین (ع) (طوسی، ۱۴۱۵: ۶۰) است که در جنگ‌های امیرالمؤمنین (ع) شرکت داشت. بررسی بینامتنی سخنان امام حسین (ع) درباره سید و شیخ بنی‌اسد، ما را در شناخت دقیق‌تر نهضت حسینی یاری می‌رساند و همچنین راهگشای سالکان طریق سیدالشهدا (ع) در مسیر تقرب الی الله خواهد بود.
منبع: کرب و بلا