فمینیست‌ها به دلیل نگاه الحادی خویش، در ادراک معنای اخلاق و ایثار دچار مشکل می‌شوند و با طعنه، فداکاری بانوان در محیط زندگی را داشتن نقاب و از خودبیگانگی می‌نامند؛ در حالی که از خودبیگانگی حقیقی، محصول نگاه‌های بی‌خدا و غیرمنطقی فمینیست‌ها نسبت به ارزش‌های اخلاقی است.
اگر ایمان به خالق هستی و وجود خداوند در ابتدا و انتهای هستی انسان لحاظ نشود، شاید درباره بسیاری از ارزش‌های اخلاقی دچار اشتباه و گمراهی بشویم. حذف اعتقاد به خدا و قیامت، معادلات و حساب و کتاب‌ها را برهم میریزد. این‌گونه است که امور انسانی و اخلاقی مانند ایثار و از خودگذشتگی، فداکاری، کمک به دیگران، شهادت و مانندِ این موارد توجیه منطقی و عقلانی نمی‌یابند. افرادی که ادعا می‌کنند به خداوند اعتقاد دارند؛ اما در اعمال زندگی خدا را به‌حساب نمی‌آورند، بهترین طعمه برای شبهات شیاطین رسانه‌ای هستند.
اگر بانوی ایرانی خود را وقف فرزندان و همسر خویش کند تا کانون خانواده را گرم و شاد نگاه دارد، از دید یک فمینیست کاری ابلهانه انجام داده و قربانی خشونت است؛ زیرا از نگاه فمینیست‌ها، خشونت آن نقابی است که زن به صورتش ميزند تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد و زن فداکار تنها یک قربانی خشونت محسوب می‌شود که خود را گم کرده است. آقایانی که خود را فدای خانه و خانواده می‌کنند نیز در نگاه بی‌خدا این‌گونه قضاوت می‌شوند و کم‌کم اساس ازدواج و تشکیل خانواده کاری احمقانه جلوه می‌کند.
آنچه دوری از اصل حیات و منشأ هستی بر سر ما می‌آورد، از خودبیگانگی عمیق و گرفتاری در جهلی مرکب است. ادعا خواهیم کرد که خودمان هستیم و نقاب نمی‌زنیم؛ اما از اصل خویش که پروردگار جهانیان است دور می‌شویم. انسان سرشتی الهی دارد و نمی‌تواند با سرباززدن از اخلاق و وظایف به خودشناسی و تکامل خویشتنِ واقعی برسد. در نگاه الهی قربانیان خشونت، بانوانی هستند که به بهانه رسیدگی به خودشان و دوری از نقاب، اسیر انواع هوسرانی‌ها می‌شوند و تا آخر عُمر از نعمت ازدواج، داشتن فرزند و زندگی در کنار دیگران محروم می‌شوند. چنین افرادی تلاش می‌کنند به‌وسیله انس گرفتن با سگ و گربه یا مواردی مشابه خلأ درونی خویش را بپوشانند؛ اما در عمق وجود خود از ناراحتی ژرف و تاریک رنج می‌برند.
خشونت، طعنه زدن به بانوان فداکار و ایجاد فضایی از قضاوت است که دختران جوان را از ازدواج و تشکیل خانواده محروم می‌کند.