افرادی که در لباس مبلغ دینی به ترویج معارف اسلامی اقدام می‌کنند، لازم است تلاش خود را در جهت دین‌آموزی صحیح به‌کار گیرند و هیچ‌گاه به دلیل رسیدن به ثروت‌های دنیوی، حقیقت اسلام و قوانین آن را پنهان ندارند.
مرور بر تاریخ اسلام گواهی می‌دهد که خاتم الانبیاء صلی‌الله‌علیه‌وآله در روزهای منتهی به ترک مکه و هجرت به مدینه، در اندیشه ایجاد یک جامعه اسلامی بودند. نقطه آغاز مسیر تشکیل این جامعه دینی را باید پس از پیمان و بیعت دوم عقبه جست‌وجو کرد که پیامبر معظم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله با فرستادن مبلغ دینی به مدینه، مسیر هدایت و گرایش به اسلام را هموارتر از گذشته می‌کنند.[1]
بنابراین دین اسلام برای گسترش معارف خویش به افرادی نیاز دارد که پس از دین‌آموزی و شناخت صحیح از اسلام، آن را به دیگر نقاط و مخاطبان مشتاق حق بیاموزند. این فرمان صریح خداوند است که می‌فرماید: «چرا از هر گروهى از مؤمنان، طايفه‌اى كوچ نمی‌كند تا در مورد دين آگاهى يابند و به هنگام بازگشت به سوى قوم خود، آنها را هشدار دهند تا شايد خودداری کنند».[2]
به طور طبیعی، بیشتر مردم برای شناخت اسلام و معصومان علیهم‌السلام به مبلغان دینی مراجعه می‌کنند و آنان را امین و مورد اعتماد می‌دانند، پس این وضعیت بار مسئولیت و تعهد بالاتری را برای مبلغان ایجاد می‌کند؛ زیرا مبلغان دینی در سلسله هدایت مردم به سوی سعادت دنیا و آخرت قرار گرفته‌اند. هدف از آفرینش انسان‌ها آن است که بتوانند با یافتن مسیر صحیح، عاقبت بخیر شود.
حال اگر مبلغ دین خودسازی‌های معنوی و علمی انجام نداده باشد و دانش‌اندوزی او دارای خلل و بدون پشتوانه عقلانی و منطقی باشد، نه تنها نمی‌تواند به پرسش‌ها و شبهات دینی مخاطبان پاسخ دهد؛ بلکه چه بسا به دلیل رسیدن به مقام‌های دنیوی و ثروت‌اندوزی، عامدانه مسیر انحرافی و دین تقلبی را ارائه دهد و گروه بسیاری را گمراه سازند.
اینجاست که خداوند در قرآن کریم به هر دو آفت تبلیغ در دین اشاره کرده است؛ نخست فرموده که کتمان حقیقت و راستی در معارف دینی، لعن و نفرین خدا را به همراه دارد؛[3] دیگر آنکه اگر مبلغ دین به دلیل رسیدن به مقامات و جایگاه دنیوی، آیات الهی را تکذیب کند، بی‌تردید آخرت خود را نابود ساخته است.[4]
پی‌نوشت:
[1]. گروه نویسندگان، پيشوايان هدايت، ج2، ص83، مجمع جهانی اهل‌بیت علیهم‌السلام.
[2]. توبه، 122.
[3]. بقره، 174.
[4]. اعراف، 175-176.