در طوفان حضرت نوح، تعدادی از حیوانات نیز از بین رفتند که البته نابودی آنها، منافاتی با عدل و حکمت الهی ندارد.
چرا در طوفان نوحِ پیامبر، علاوه بر انسان‌ها، حیوانات بسیاری که در کشتی نبودند نیز، گرفتار طوفان شدند؟ مگر آنها هم گنهکار بودند؟ این سؤالی است که در برخی شبکه‌های مجازی با عنوانِ دفاع از حقوق حیوانات مطرح می‌شود.
قبل از پاسخ به این سؤال، ابتدا باید گفت: چه شده اینها در زمانی که هزاران کودک توسط رژیم غاصب و کودک‌کش صهیونیست کشته می‌شوند، به یاد حقوق حیوانات زمان نوح پیامبر افتاده و برای آنها دل‌سوزی می‌کنند؟! اینها اگر واقعاً دلسوز بودند، قبل از اعتراض به حکمت و صنع الهی، زبان اعتراض علیه مستکبرین عالم گشوده و آنها را مورد محاکمه قرار می‌دادند. اینکه چنین نمی‌کنند، نشان از آن دارد که ریگی به کفش دارند و تنها ادعای حق‌خواهی و حق‌گویی و حق‌طلبی را در بوق و کرنا می‌کنند و پشت این ادعایشان اهداف شوم دیگری نهفته است.
اما برای آنکه سؤال بی‌پاسخ نماند، باید گفت:
اولاً: به فرموده قرآن کریم، خداوند تمام آنچه روی زمین است را برای انسان و حیات او خلق کرده است و حیوانات گوناگون اعم از آنها که قابلیت خوردن برای انسان دارند و غیر آن نیز، از این قاعده مستثنی نیستند. خداوند در قرآن می‌فرماید: «هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُمْ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا»؛[1] «او خدایی است که همه موجودات زمین را برای شما خلق کرد»؛ بنابراین، وجود حیوانات در زمین بدون در نظر گرفتن وجود و حیات انسان، معنا نخواهد داشت؛ به همین جهت بر اساس روایات ما و نظر برخی از مفسرین، تنها مقداری از حیوانات اهلی برای تغذیه داخل کشتی و بعد از آن برای زندگی لازم بود که به دستور خداوند، حضرت نوح آنها را با خود برداشت[2]
ضمن اینکه طبق نظر برخی از مفسرین، قرائن موجود حاکی از آن است که طوفان در آن زمان جهانی نبود و تنها منطقه‌ای را که قوم نوح در آن حضور داشتند، در برگرفت، به همین جهت طوفان مذکور باعث از بین رفتن تمام حیوانات روی زمین نگشته است.[3] بر این اساس، طوفانِ مذکور تنها مانند سیل و زلزله‌ای بوده که در ضمن آن علاوه بر انسان‌ها، تعداد معدودی از حیوانات نیز از میان رفته‌اند.
ثانیاً: موت و حیات تمام موجودات به دست خداست و هیچ موجودی در برابر خداوند عالم هیچ حقی برای حیات ندارد تا بگوید باید حتماً من را تا زمانی مشخص در دنیا زنده بداری. بنابراین، اگر خداوند به اقتضای حکمتش اراده کند تا حیات اشخاص یا حیوانات را در زمانی معین بگیرد، کسی نمی‌تواند به اعتراض برخاسته و به اقتضای حق نداشته‌اش بر فعلِ خداوند خرده بگیرد.
ثالثاً: حیوانات مذکور از دو حال خارج نیستند: یا پس‌از مرگ حشر دارند و یا مرگشان مساوی با تمام شدنشان است. در صورتی که حشر داشته باشند، خداوند در عوضِ حیاتی که از آنها در دنیا سلب نموده، حیات بالاتر و برتری را در آخرت به آنها خواهد داد؛ اما اگر حشری برای آنها وجود نداشته باشد، چه فرقی می‌کند که چند روز یا چند ماه یا چند سال بیشتر در دنیا باشند یا کمتر. بالآخره در هر صورت محکوم به فنا هستند و همان‌گونه که در پاسخ اول هم گفته شد، حکمت وجودشان تنها برای نفع رسانی به انسان است و با نبودنِ انسان، وجودشان تأثیر و اهمیتی نخواهد داشت.
پی‌نوشت:
[1]. بقره: 29.
[2]. کافی، اسلامیه، ج8، ص284 و نقد شبهات پیرامون قرآن کریم، آیه‌الله معرفت، موسسه فرهنگى انتشاراتى التمهيد، ص62.
[3]. تفسیر نمونه، دار الکتب الاسلامیه، ج9،ص103 و نقد شبهات پیرامون قرآن کریم، آیه‌الله معرفت، موسسه فرهنگى انتشاراتى التمهيد، ص53.