تصمیم گروه طالبان در افغانستان پیرامون محدودیت مجالس عزاداری امام حسین علیه‌السلام، ناشی از نادیده گرفتن تعالیم اسلامی پیرامون جایگاه رفیع امام حسین علیه‌السلام و سابقه تاریخی طولانی مردم این سرزمین در برپایی مجالس عزاداری امام حسین علیه‌السلام با هر دیدگاه فکری است.
امام حسین علیه‌السلام به قصد به دست آوردن رضایت الهی و برای اصلاح در باورها و رفتارهای امت مسلمان، حرکتی را آغاز کردند که گرچه به ظاهر خون مطهرشان به زمین ریخته شد، اما چنان برکتی داشت که افزون بر تحول در درون دنیای اسلام، در میان آزادی‌خواهان و ظلم‌ستیزان جهان نیز به الگویی زنده و پویا تبدیل گشت.
ابلیس و یارانش اما، از همان روز نخست هم قسم شدند تا آنجا که می‌توانند در این حرکت مقدس، تشکیک ایجاد کنند و مانع از فروغ هر چه بیشتر نور هدایت سیدالشهدا علیه‌السلام شوند.[1]
با اینکه احادیث با موضوع جایگاه رفیع امام حسین علیه‌السلام نزد خدا و پیامبر معظم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله و همچنین ملعون بودن قاتل آن حضرت در منابع حدیثی اهل‌تسنن گزارش شده،[2] اما متأسفانه پیروان تفکر انحرافی سقیفه و خلفای خودخوانده از دیرباز تا امروز به هر شکلی که توانسته‌اند، مانع از برگزاری مجالس عزاداری و ذکر مصیبت امام حسین علیه‌السلام شده‌اند.
سالیانی است که مسلمانان کشور افغانستان از حضور یک گروه افراطی به ظاهر مسلمان به نام «طالبان» رنج می‌کشند. یکی از پیامدهای حضور و گسترش این گروه انحرافی در افغانستان آن بوده که اجازه برپایی آزادانه مجالس عزاداری برای امام حسین علیه‌السلام در ماه محرم را نمی‌دهند.
مطالعه تاریخ سرزمین افغانستان از صده‌های گذشته تا پیش از دوران استعمار شوروی و حمله آمریکا به این سرزمین نشان می‌دهند که هرچند در برخی دوره‌ها، حاکمان اهل‌تسنن بر افغانستان تسلط پیدا کردند و حتی به مدت محدود، شیعه‌کشی وجود داشت، اما جریان غالب به‌گونه‌ای بود که مانع از برپایی مجلس عزاداری امام حسین علیه‌السلام توسط پیروان دیگر مذاهب مانند شیعیان نشد و حتی پیروان دیگر مذاهب غیر شیعی نیز از بانیان این مجالس شمرده می‌شدند.[3]
به‌هر حال، تاریخ نشان داده که عنایت خداوندی و معجزه امام حسین علیه‌السلام به‌گونه‌ای بوده که هر کسی با این حرکت مقدس مبارزه کرده و خواسته تا آن را محو کند، در نهایت، خود دچار بلا و عذاب شده است، بنابراین امید است که گروه‌های افراطی مانند طالبان از این تاریخ عبرت و پند بگیرند.
پی‌نوشت:
[1]. ابن‌قولویه قمی، كامل الزيارات، ص266، دار المرتضوية.
[2]. ابن‌مغازلی، المناقب، ص108، دار الاضواء ؛ عسقلانی، ابن‌حجر، زُهر الفردوس، ج2، ص745، جمعیة دار البر.
[3]. جمع نویسندگان، سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه، ص163-172، مؤسسه شیعه شناسی.