حکومت و حجاب اجباری

ضمائر منحصر در «من» نمی‌شود و با صرف کردن آن، به ضمیر «ما» هم می‌رسیم و این بدان معناست که حیات انسان تنها در بُعد فردی خلاصه نمی‌شود و بُعد دیگر زندگی او، بُعد اجتماعی‌اش است و لذا گفته می‌شود انسان موجودی اجتماعی است و نمی‌توان منکر شد این دو جنبه از زندگی انسان نسبت به یکدیگر، همانند ارتباط روح با بدن است و هر کدام در دیگری نقش مهمی را ایفا می‌کند.

اجتماع سالم، در پرورش دادن فردی سالم مفید است و فردی سالم به عنوان یک عضو از اجتماع، در سلامت آن مفید خواهد بود. البته منکر آن نیستیم که برخی مسائل فردی تا در محدوده‌ی اجتماع قرار نگیرد بار حقوقی به خود نمی‌گیرد و تنها یک مساله‌ی شخصی و ناظر به حریم خصوصی فرد است اما نمی‌توان تاثیر آن را در اجتماع انکار کرد.

به عنوان نمونه فردی سیگاری، ممکن است در خانه‌ی خود و محلی خلوت به استعمال سیگار بپردازد. درست است که فرد به خود ضربه می‌زند که نتیجه‌ی آن به طور غیر مستقیم به اجتماع هم خواهد رسید ولی قانون، حریم خصوصی او را محترم شمرده است. اما اگر همین فرد در مکانی عمومی و بسته، مشغول استعمال سیگار شود مورد اعتراض باقی افراد قرار خواهد گرفت که در صورت عدم توجه به اعتراضات، این مسئله می‌تواند مباحث حقوقی را نیز به دنبال داشته باشد.

نمونه‌ی دیگر می‌تواند مساله‌ی حجاب باشد. حجاب نیز از جهت فردی مساله‌ای است که در آن اجبار معنا پیدا نمی‌کند. اما در بُعد اجتماعی آن و با توجه به آسیب‌هائی که بی‌حجابی می‌تواند بر پیکر اجتماع وارد کند- از قبیل هیجانات روانی ناشی از مسائل جنسی و عدم اشباع غرائز به سبب عادی شدن برخی مسائل که در نتیجه می‌تواند به راه‌های غیر معقول برای اشباع این غریزه ختم شود- بار حقوقی به خود می‌گیرد و از آنجا که تامین امنیت روانی یکی از وظایف حکومت‌هاست، حکومت می‌تواند با بی‌حجابی از باب امر به معروف و نهی از منکر برخورد کند.