با ترس از شوهر نكردن چگونه کنار بیاییم؟

سلام
از اینكه در این سایت به سوالات جوانها پاسخ می‌دهید و سعی در برطرف كردن مشكلات آنها دارید ممنون و متشكرم؛ اما می‌خواهم انتقادهایی از شما هم بكنم كه امیدوارم باعث دلگیری شما نشود. پس پیشاپیش بابت صحبتهای صریحم عذر‌خواهی می‌كنم. تقریباً خیلی از سوال‌ها و پاسخهای موجود در سایت را خواندم و بعضی از پاسخها كمی بنده را آزرده كرد. چیزی كه از سطحِ پاسخ شما استنباط كردم، نگاهی كم و بیش سنتی و دست و پاگیر راجع به خانم‌هاست.
 استنباط بنده از برخی پاسخهای شما اینطور بود كه به مخاطبانِ خانم كه راجع به نگرانی از ازدواج و دیر شدن این مسئله از شما مشاوره خواستند، توصیه كرده‌اید كه - تا دیر نشده و همین تعداد خواستگار را دارند و می‌ترسند كه مجرد بمانند- سخت نگیرند و به یكی از خواستگارها ولو اینكه خیلی هم در‌حد و متناسب نیستند، پاسخ مثبت بدهند!!
بنده خودم با سخت گیری‌ها و ایرادهای بی‌مورد برای ازدواج مخالفم؛ اما به عنوان یك دختر جوان نمی‌توانم بپذیرم، برای ترس از شوهر نكردن، به خواستگاری كه شرایطش پایین‌تر از دختر و خانواده‌اش هست و تناسب زیادی با هم ندارند، راضی شوم. مثلاً شما به یكی از مخاطبانتان فرمودید كه: بیشتر باید به فكر ازدواج باشید تا ادامه تحصیل؛ چون ممكن است پس از ازدواج، دیگر آن رشته به دردتان نخورد و ضرر ازدواج نكردن، بیشتر از ادامه تحصیل هست. از این حرف تعجب می‌كنم! ما در جامعه و شرایطی زندگی می‌كنیم كه همه، چه زن چه مرد با این مخارج و هزینه‌ها، نیاز دارند شغل و منبع درآمدی داشته باشند و گذشت آن زمانی كه دخترها زود شوهر كنند و بنشینند در خانه و سبزی پاك كنند و خدا را شكر كنند كه بالاخره یكی آنها را به همسری قبول كرده است.
 به نظر من ازدواج و تحصیلات عالیه هردو در یك جایگاه هستند و همان قدر كه ازدواج ضروری است، علم و دانش و به روز بودن و استقلال مالی یك خانم هم ضروری و واجب است.
انتقاد بعدی من راجع به نظرات كلی مشاوران و روان شناسان، درباره رابطه قبل از ازدواج است. اكثرِ ازدواجهای سنتی، بدون آشنایی قبلی توصیه می‌شود و اینكه جوانها را به شدت از این نوع رابطه‌ها منع می‌كنید خوب است و من تا حدودی و به دلایلی با دوستی‌های قبل از ازدواج مخالفم؛ اما به این معنا نیست كه صرفاً ازدواج‌های سنتی عاقلانه و درست هستند و از طرفی رابطه‌های به ازدواج ختم شده شكست خورده و اشتباه است.
خود من موردهایی را دیدم كه قبل از ازدواج با هم دوست بودند و ازدواج كردند و بهترین زندگی را دارند. چه در ازدواج سنتی و چه غیر سنتی، احتمال شكست و موفقیت وجود دارد. بر حذر كردن جوانها از دوستی قبل از ازدواج راه درست برای سر به راه كردن و پاك ماندن آنها نیست. من فكر می‌كنم اگر رابطه‌ای به وجود بیاید كه هر دو طرف، عاقل و بالغ و هدفمند باشند و نیتشان تنها هوا و هوس و خوش گذرانی نباشد، می‌توانند همسرِ مناسب خود را بعد از آشنایی كوتاه، پیدا كنند. جامعه ما امروز به سمت مدرنیته شدن می‌رود و تعداد جوانهایی كه دوست دارند خودشان همسر خود را انتخاب كنند زیاد شده است.
از طرفی مثل گذشته هم افراد، حاضر به معرفی كردن دختر یا پسر برای یك خانواده نیستند. ضمناً ممكن است، دختری در سن ازدواج باشد و شخصی از در و همسایه و فامیل مناسب آن نباشد. پس تكلیف آن دختر چیست؟! نتیجه این موضوع كه نه دوستی قبل از ازدواج باشد و نه خواستگار مناسب از طریق سنتی، این است كه دخترهای در سن ازدواج موفق به تشكیل خانواده نشوند. نتیجه‌اش این می‌شود كه دختری 23 ساله مثل من تا به حال حتی یك خواستگار و مورد ازدواج هم نداشته باشد! نگویید كه باید صبر و توكل پیشه كنید! این نیاز، طبیعی و غیر قابل انكار است. تا جایی می‌شود صبر كرد و خطا نكرد، ظرفِ تحمل انسانها حدی دارد و سرانجام لبریز می‌شود. نتیجه نهایی این سركوبها و خودداری‌های طولانی، بروز ناراحتی‌های روحی و روانی و كمبود اعتماد به نفس است و نتیجه همه این‌ها، داشتن جامعه ناسالم، با مردان و زنان بیمار و روان پریش است. پس لطف كنید به جای ترساندن و برحذر كردن از این نوع رابطه‌ها آنها را در مسیری عقلانی و صحیح سوق بدهید و راهكارهایی را ارائه دهید كه چگونه این آشنایی‌ها كمترین زیان و بیشترین نتیجه را داشته باشد؟ جوانهای امروز از انتخابهای سنتی و بدونِ شناخت قبلی گریزان شده‌اند. راه زودتر ازدواج كردن هم این نیست كه خانم، قیدِ تحصیلات عالیه و موقعیت مناسب شغلی را بزند و ازدواج را ترجیح بدهد. انسان موجودی چند بعدی، با صدها نوع نیاز و آرزوست. نیاز به داشتن شغل مناسب و جایگاه اجتماعی در خور و استقلال مالی نیز یكی از همین نیازهاست و تنها ازدواج، حلّالِ مشكلات نیست!
امیدوارم پیام طولانی بنده شما را آزرده نكرده باشد. همه ما باید در راه داشتن جامعه سالم و پویا كمك كنیم و از افكار متعصبانه و سنتی و نادرست دست برداریم و به قولی آن روی سكه را هم ببینیم.

جواب:
سلام
با تشکر از اظهار لطف شما درباره مطالب شما مواردی را عرض می‌کنم:
شما گفتید که من به دخترها گفته‌ام برای اینکه ازدواج آنها دیر نشود، به خواستگاری که خیلی هم مناسب نیست بله بگویند. در این مورد عرض می‌کنم: هیچ وقت بنده نگفته‌ام که دخترها برای اینکه بتوانند ازدواج کنند، از معیارهای اصلی‌شان بگذرند؛ بلکه آن چیزی که گفته‌ام این است که اگر می‌خواهند ازدواجِ آنها دیر نشود یا اینکه تجرد تا آخر عمر نصیبشان نشود، در زمینه ملاکهای ترجیحی کوتاه بیایند؛ به خاطر اینکه این ملاکها فقط زندگی را بهتر می‌کند؛ اما خللی به اصل زندگی وارد نمی‌کند و معلوم است که عقل می‌گوید: برای فرار از یک ضررِ بزرگ، اگر بعضی منفعت‌ها را از دست بدهیم اشکال ندارد. پس اگر یک ازدواجِ بهتر احتمالی و نسیه را به نفعِ یک ازدواج حتمى و نقد از دست بدهند اشکال ندارد.
شما گفتید: به عنوان یك دختر جوان نمی‌توانم بپذیرم برای ترسِ از شوهر نكردن، به خواستگاری كه شرایطش پایین‌تر از دختر و خانواد‌ه‌اش هست و تناسب زیادی با هم ندارند راضی شوم.
عرض می‌کنم: شما اختیار دارید هر کاری بخواهید انجام بدهید؛ اما مواظب باشید که تصمیمی نگیرید که چند سال دیگر پشیمان شوید؛ یعنی به جایی برسید که نه تنها خواستگار پایین‌تر نیاید؛ بلکه اصلاً هیچ خواستگاری نیاید.
مساله بعدی در مورد تحصیل و اشتغال زنان است که شما از حرف من اظهار تعجب کرده‌اید که گفتم: دختر به خاطر ازدواج، از تحصیل بگذرد و شغل را از لوازمات زندگی امروزی برای زنان دانسته‌اید و‌گفته‌اید که زمان خانه نشینی زنها و سبزی پاک کردنشان گذشته است!
در این مورد عرض می‌کنم: همان طوری که شما هم گفتید من با اصلِ تحصیل مخالفت نکردم؛ بلکه عرض کردم اگر جایی باشد که دختر بین ادامه تحصیل و ازدواج مجبور شود یکی را انتخاب کند، بهتر است ازدواج را ترجیح بدهد؛ چون اولاً: همان طور که عرض کردم ممکن است نتواند بعد از ازدواج از تحصیلش استفاده کند. مثلِ خیلی از زنهای تحصیل کرده که شاغل نیستند. ثانیاً: تحصیل و شغل برای بهتر شدن زندگی است؛ اما ازدواج، خود زندگی است که اگر نباشد تحصیل و اشتغال هم فایده چندانی ندارد.
در مورد این هم که گفتید: زمانِ خانه نشینی زنها و خانه‌داری آنها گذشته عرض می‌کنم: در این زمینه حرف زیاد است و فقط یک جمله می‌گویم: اگر خانه‌داری وظیفه زن نیست، همسر و مادر بودن که وظیفه‌اش هست. بنابراین اگر ادامه تحصیل یا اشتغال، برای زن خستگی و مشغولیت فکری ایجاد کند و سبب شود که او به یک همسر و مادر نیمه وقت بی‌حال و بی‌انرژی تبدیل شود، باید دور اینها را خط بکشد و ماندن در خانه را بر تحصیل و اشتغال ترجیح بدهد و گرنه هرچه می‌گذرد رابطه‌اش با همسر سردتر می‌شود و فرزندش هم کمبود محبت بیشتری پیدا می‌کند.
در رد خواستگاری سنتی و تأیید دوستی قبل از ازدواج، مطالبی گفته‌اید که توصیه می‌کنم در این زمینه این مطلب را ببینید.
شما گفته‌اید: اگر قرار باشد دختری در سیستم سنتی، خواستگار نداشته باشد و با کسی هم برای ازدواج دوست نشود، بی‌همسر می‌ماند. از طرف دیگر، صبر و تحمل هم حدی دارد و بالاخره لبریز می‌شود و کار دست انسان می‌دهد و اگر هم بتواند خودداری کند، به ناراحتی‌های روحی روانی دچار می‌شود.
عرض می‌کنم، اینکه گفتید: نتیجه بی‌همسری افتادن به خطا و یا گرفتار شدن به ناراحتی روحی روانی است، درست است اما راه پیشگیری از ان، مجاز دانستن دوستی پیش از ازدواج نیست؛ چون خطر گرفتار شدن دختر به عشق بی‌سر انجام و سوءِ استفاده پسر را به همراه دارد. پس برای حل مشکلِ بی‌همسر ماندنِ جوانها، از راه درست باید اقدام کرد. مثلِ اینکه هزینه ازدواج از طرف خانواده دخترها کاهش پیدا کند تا پسرهای بیشتری بتوانند برای ازدواج جلو بیایند یا اینکه مراکز همسریابی گسترش پیدا کند تا افراد راحت‌تر بتوانند فرد مناسبشان را پیدا کنند.
در پایان درخواست کرده اید: راهكارهایی ارائه بدهم كه چگونه آشنایی دختر و پسر كمترین زیان و بهترین نتیجه را داشته باشد.
در این مورد عرض می‌کنم: به آسانی نمی‌شود راهکارِ کم خطر و پر نتیجه ارائه کرد؛ به خاطر اینکه در بسیاری موارد، امکان دل بستگی هست که سر منشاءِ ضررهایی است که گریبانِ ازدواجِ جوانها را می‌گیرد و شاید طی کردنِ روند آشنایی، تحت نظارت خانواده‌ها بتواند ضرر این نوع ارتباط را تا حدی کم کند.
موفق باشید