من منتظر ظهورم

انتظار ظهور یکی از مشترکات همه ادیان و آیین‌ها است، به‌طوری‌که مردم تابع هر دین یا آیینی که باشند، انتظار ظهور را باور دارند و همه انسان‌ها بسته به اعتقادات خود، وجود یک منجی که در نهایت کار، این دنیا را به سرانجام خواهد رساند، را حتمی دانسته و بر این باور روزگار می‌گذرانند.
در آیین هندو و کتب هندیان از منجی با نام «آواتارا دهم» و در آیین بودایی «بودای پنجم» و در دین زرتشت به نام «سوشیانت» یا «سوشیانس» و در یهود آن را «ماشیح» یا «مسیح» می‌نامند. مسیحیان نیز معتقدند همان «عیسی مسیح» دوباره به‌دنیا باز خواهد گشت و به نوعی همان منجی خواهد بود. در دین اسلام این مسئله به گونه‌ای دقیق‌تر و اساسی‌تر مورد دقت نظر قرار گرفته و تاریخ و شناسنامه آن با کیفیت و علایم ظهور و موارد بسیار دیگر آمده، که اعتقاد به منجی را در قلب مسلمانان راسخ‌تر بیان کرده است.[1]
بنابراین انتظار کشیدن از کسی‌که طبق نظر همه ادیان خواهد آمد، انتظار بیهوده و لغوی نیست. باورها و اعتقادات دینی به لحاظ این‌که به نوعی از سرچشمه وحی نشأت گرفته می‌شوند، مقدس بوده و این انتظار، به خودی خود نیز، نوعی عبادت محسوب می‌شود، کما این‌که در متون و روایات اسلامی نیز بر این امر تصریح شده است و انتظار فرج به‌عنوان یکی از بهترین کارها قلمداد شده است: «قال امیرالمؤمنین علیه السلام: انتظروا الفرج ولا تیاسوا من روح الله؛ فان احب الاعمال الی الله عزوجل انتظار الفرج‏.[2] حضرت علی (علیه السلام) فرموده‏‌اند: خود را آماده‏ فرج سازید و منتظر فرج باشید و در این مسیر از خدا، ناامید و مایوس نگردید؛ زیرا که محبوب‏‌ترین «اعمال‏» نزد خداوند عزوجل، انتظار فرج و کسب آمادگی برای فرج و حکومت مهدی (علیه السلام) است».
واژه «من منتظر ظهورم» در واقع پیامی از سوی همه مردمان تاریخ به سوی منجی و مصلح واقعی است، که جهان به انتظار آمدنش، لحظه‌شماری می‌کند. این انتظار در بین مسلمانان و علی‌الخصوص شیعیان، معنا و مفهوم واقع‌بینانه‌تری دارد، زیرا استناد ایشان، به آمدن موعود، علاوه بر فرمایشات نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)، آیاتی از قرآن نیز هست که نوید آمدن منجی را خبر می‌دهد و با توجه به معجزه بودن قرآن  و تحريف‌ناپذیری آن، انتظار ظهور را بسیار منطقی‌تر از انتظار سایر ادیان، بیان می‌کند.
دیگر این‌که داشتن شناسنامه تولد بدین شکل که نام پدر و مادر و روز تولد[3] و مواردی از این قبیل که در صدر همین مقاله نیز به آن اشاره شد، نیز همه موجود بودن چنین شخصی را تایید می‌کند.

پی‌نوشت:

[1]. حوزه نت، حصون، تابستان 1386، شماره 12، موعود در ادیان 
[2]. علامه مجلسی، بحارالانوار، بیروت، ج 52، ص 122، ح 1
[3]. حوزه نت، گلبرگ، مهر 1380، شماره 21، زندگی نامه امام مهدی(عج)